Η Άννα Βίσση είναι η πιο διάσημη μαθήτρια της Eλλάδος, σφού συνδυάζει τη μαθητική ιδιότητα με τη λάμψη ενός αστεριού του πενταγράμμου. Όμορφη , δροσερή, με δυο γλυκά μαύρα μάτια, ήσυχη και κάπως συνεσταλμένη, η δεκαοχτάχρονη Άννα, είναι σήμερα, μία από τις πιο αξιόλογες νέες φωνές στο ελαφρολαϊκό μας τραγούδι, με έντονη ήδη, παρουσία και πολύ καλές προοπτικές.
Έτσι ξεκινούσε το δημοσίευμα στο περιοδικό Φαντάζιο, Ιανουάριο του 1975, (Η Αννίτα που αναφέρει το εξώφυλλο, δεν είναι φυσικά η Αννίτα Πάνια, αλλά η αδελφή του Ληστή με τις Γλαδιόλες, Αννίτα Βερνάδου) και ακολουθούσε συνέντευξη με τη μαθήτρια – τραγουδίστρια Άννα. Ανάμεσα σε άλλα είχε πει: Μου αρέσει η μπουάτ. Ο κόσμος έρχεται να ακούσει, όχι να διασκεδάσει. Εξ άλλου, τώρα έχω και δικά μου τραγούδια κι αυτό είναι σημαντικό για μένα. Στο κέντρο (σ.σ. Δειληνά), έλεγα επιτυχίες άλλων καλλιτεχνών κι αυτό με πείραζε. Αισθανόμουν σαν ξένη…ότι δεν έκανα τίποτα. Θα προτιμούσα να μην τραγουδήσω καθόλου, αν δεν είχα και φέτος δικά μου τραγούδια.
Σε ερώτηση πώς συνδυάζει νυχτερινό κέντρο και σχολείο, απάντησε: Δεν έχω μεγάλο πρόβλημα. Βρίσκω μια δυο ώρες να διαβάσω, τα πηγαίνω πολύ καλά στα μαθήματά μου. Προβλήματα μου δημιουργεί αυτή η ίδια η δουλειά. Έχω άγχος, για το πως θα είμαι κάθε βράδυ, αν θα πω τα τραγούδια μου όσο γίνεται καλύτερα. Σκέφτομαι σοβαρά, παρά τη μικρή μου ηλικία και την απειρία μου, αισθάνομαι κάποιο δέος. Φυσικό είναι. Θέλω να προχωρήσω σιγά σιγά και προσεχτικά. Δεν με ενδιαφέρει η εμπορική επιτυχία. Εκείνο που θέλω πρώτα απ΄όλα, είναι να πω καλά τραγούδια.