Παραδέχεσαι πως η αληθινή φυλακή δεν είναι τα σίδερα και η έλλειψη ελευθερίας, αλλά τα μάτια και τα βλέμματα των άλλων σε εμάς; Με σε τρία μόλις λεπτά, η νέα ταινία του Domenik Papaemmanouil,” Κρύψου” καταφέρνει με την αριστοτεχνική του σκηνοθεσία και με πρωταγωνίστριες τις δύο εξαιρετικές ηθοποιούς, Γιάννα Σταυράκη και Θεοδώρα Σιάρκου, να εκφράσει  με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλες τις μύχιες σκέψεις μας που δεν έχουμε εκφράσει ποτέ σε κανέναν. Δύο γυναίκες κάθονται απέναντι, με ένα σκάκι ανάμεσά τους και η παρτίδα που παίζουν καθορίζει τα λόγια, τα βλέμματα και τις σκέψεις. Θα καταφέρουν να αντισταθούν στη φυλακή των ματιών ή θα υποκύψουν όπως όλοι και θα κρυφτούν; Δείτε την ταινία, διαρκεί μόνο τρία λεπτά, αλλά θα μείνει στο μυαλό σας για περισσότερα.

Είναι τόσο λεπτά τα ζητήματα που θίγονται στην ταινία που η κοινωνία μας έχει δημιουργήσει την εντύπωση ότι πρέπει να μένουν ανείπωτα κι έτσι εξακολουθούν να συμβαίνουν στους αιώνες. Ο Domenik Papaemmanouil πέραν της σκηνοθεσίας  έχει υπογράψει το κείμενο και τη μουσική πλέκοντας τα με έναν υπέροχο τρόπο δημιουργώντας μια ενοχική ατμόσφαιρα και συνάμα προβληματίζοντας το θεατή όχι απαραίτητα για το γιατί συμβαίνουν αλλά τοποθετώντας τον καθένα μας ξεχωριστά σε μια θέση υπαιτιότητας για την διαιώνιση τους.

Σκηνοθεσία, Κείμενο, Μουσική: Domenik Papaemmanouil
Ηθοποιοί: Γιάννα Σταυράκη, Θεοδώρα Σιάρκου
Ήχος: Δημήτρης Θάνου
Hair-styling: Νίκος Γεωργίου

Ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Άγγλο ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, διοργάνωσε ο ΙΑΝΟS με αφορμή τα 400 χρόνια από το θάνατό του. Κατά τη διάρκεια του αφιερώματος, ο Νίκος Θρασυβούλου θα συνομίλησε με τους (αλφαβητικά): Μάνο Ελευθερίου, Δανάη Επιθυμιάδη, Μάνο Καρατζογιάννη, Μαρία Κίτσου, Βλαδίμηρο Κυριακίδη, Καίτη Κωνσταντίνου, Άλκηστη Πουλοπούλου, Τάκη Τζαμαριά, Νίκο Χατζόπουλο, Αιμίλιο Χειλάκη, Γιάννη Χουβαρδά και Γιάννη Μετζικώφ, καλλιτέχνες που έχουν συνδέσει το έργο τους με τη δραματουργία του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα. Ενδιαφέρουσες συζητήσεις για το θεατρικό του έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ αλλά και τη σκηνική του αναπαράσταση.

Καίτη Κωνσταντίνου, Τάκης Τζαμαργιάς

Μάνος Καρατζογιάννης, Μαρία Κίτσου

Άλκηστη Πουλοπούλου, Τάκης Τζαμαργιάς

Μαρία Κίτσου, Άλκηστη Πουλοπούλου

Nαι, ξέρω, είναι Μεγάλη Εβδομάδα στη χώρα μας αλλά εγώ μόνο Μεγάλη Εβδομάδα δεν κάνω, την κάνω δηλαδή αλλιώς. Έχω φέρει τον μικρό μου και του αλλάζω φακούς στα γυαλιά που βλέπει τον κόσμο. Είμαστε στο Λονδίνο, την πόλη που δεν αντιπροσωπεύει μόνο τα καλά εστιατόρια και τις χλιδές αλλά και τον πολιτισμό. Που μπαινοβγαίνεις στα μουσεία και στα πάρκα δωρεάν και βλέπεις παραστασάρες.

Έκθεση: 100 χρόνια Vogue

100 χρόνια Vogue

Russia and the Arts. Τέχνη και Ρώσοι δημιουργοί

Κάθε μέρα ένα διαφορετικό πάρκο με σοφιστικέ παιχνίδια για παιδιά, όχι κάτι δολοφονικές τραμπάλες. Κάθε μέρα μία παράσταση, ένα μιούζικαλ όπου το ταλέντο, σου παίρνει το κεφάλι – με τα τρία που είδα μέχρι τώρα το περιμένω να γυρίσω διαμέσου Ασίας πίσω. Matilda, Willie Wonka and the Chocolate Factory και έναν Doctor Faustus για τους μεγάλους. Γονείς , αν έχετε κανονίσει ταξίδι μην τα χάσετε αυτά τα δύο αριστουργήματα του Roald Dahl.

Ματίλντα

Ματίλντα

Willie Wonka and the Chocolate Factory

Willie Wonka and the Chocolate Factory

Willie Wonka and the Chocolate Factory

Willie Wonka and the Chocolate Factory

Ο καιρός διπολικός αλλά ο κόσμος δεν γκρινιάζει γιατί το κλίμα δεν είναι τοξικό. Παρακολουθώ νέα από την Ελλάδα και εκτός από τα βήματα της Μενεγάκη δεν έχω καταλάβει αν πέφτει η κυβέρνηση ή αν όλα πάνε ρολόι. Αλλά ντ’ άλλα και της Μεγάλης Παρασκευής το γάλα. Το θέμα είναι πως για τις εκάστοτε κυβερνήσεις μας, φταίμε μόνο εμείς. Και για τη μόνιμη διάθεση για γκρίνια να φύγει αυτός να έρθει άλλος που θα τα κάνει χειρότερα και τις αλλάζουμε τη χειρότερη στιγμή πάντα με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε εκατό φορές χειρότερη κατάσταση. Στη συγκεκριμένη χειρότερα δε γίνεται και τα κολλήματα του λαού μας, ιδίως τα πολιτικά είναι πέραν κάθε λογικής.

Χθες στο Doctor Faustus ο συγκλονιστικά καλλονός και κορμάρα Kit Harrington ένα κραξίδι το έριξε στον Κάμερον και σε όλους τους πολιτικούς όπου το κοινό χειροκρότησε βεβαίως και γέλασε και διασκέδασε στην πιο ροκ παράσταση που έχω δει. Ο διάολος τους έχει πάρει όλους στη χώρα μας, το ξεπούλημα έχει ξεπεράσει κάθε όριο και το μοναδικό πράγμα που νιώθεις εξ αποστάσεως είναι απλά μία νέα φουρνιά που περιμένει να βολευτεί μέχρι να αντικατασταθεί από την επόμενη.

Σήμερα λοιπόν που ζούμε την κορύφωση του Θείου δράματος, θα πάρω το πατίνι και θα πάω πάλι στα κανάλια της μικρής εδώ Βενετίας να πιω τον καφέ μου μέσα σε ένα πλωτό καφενείο.. Το βράδυ θα πάω στο Εθνικό τους Θέατρο να δούμε το Wonderland και μετά από ένα καθαρισμό από το τοξικό κλίμα μας που καμία λιακάδα και καμία φιοριτούρα υποτιθέμενης αισιοδοξίας  πια δεν ξεπλένει – ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται.. ο ένας είναι κολλημένος με τα τραγούδια της εποχής του Πολυτεχνείου, ο άλλος με την Μελίνα, η άλλη κάνει την πρωθιέρεια και θυμάται τον αρχαίο πολιτισμό, ή άλλη βρίζει, ή άλλη ροκάρει, ο άλλος κλαίει ή βρίζει τα σάπια μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο άλλος περιμένει να φάει την καρέκλα του άλλου.. αντικειμενικά μόνο η Μενεγάκη κάνει καριέρα και μετράει στην Ελλάδα. Αυτά.. αύριο Ανάσταση στα πάτρια εδάφη και συγκεκριμένα στη Μητρόπολη που πέταξε μετά από τόσα χρόνια το φερετζέ..

Η Ιωάννα Ευθυμίου πραγματοποίησε έκθεση ζωγραφικής με τίτλο , “Ο Αριστοτέλης στην… Πολιτεία!“, στο THE MANDARIN, (Κων/νου Παλαιολόγου 1) στην Πολιτεία.  Μέρος των εσόδων θα δοθεί στο Σύλλογο Φίλων Παιδιών με καρκίνο “ΕΛΠΙΔΑ”. Η έκθεση πλαισιώθηκε από ζωντανές μελωδίες Jazz μουσικής. Πρωταγωνιστής της έκθεσης ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης, τον οποίο η Ιωάννα Ευθυμίου , γνωστή για το χιούμορ που προσδίδει συνήθως στα έργα της , θέλει να τον μεταφέρει στο σήμερα, με πρώτο σταθμό την Πολιτεία της Κηφισιάς.
Η ζωγράφος θέλησε να δημιουργήσει ένα χαριτωμένο λογοπαίγνιο , μιας και η ΄΄Πολιτεία΄΄ είναι το πασίγνωστο συγγραφικό έργο , σταθμός του δασκάλου του Αριστοτέλη , Πλάτωνα , που ενέπνευσε καθοριστικά και τον ίδιο στο μετέπειτα συγγραφικό και φιλοσοφικό του έργο .
Η τοποθεσία που η καλλιτέχνης επέλεξε για τη συγκεκριμένη έκθεση δεν είναι τυχαία , μιας και το μέρος αυτό ήταν ανέκαθεν τόπος στοχασμού και έχει μια προϊστορία και μια αίγλη από μόνο του , λειτουργώντας ως πόλος έλξης σημαντικών προσωπικοτήτων . Ο Αριστοτέλης περπατώντας στο σήμερα επιλέγει να φέρει ένα τριαντάφυλλο στο στόμα . Η παρουσία του τριαντάφυλλου στο στόμα του συμβολίζει την Ελλάδα του σήμερα που παρά τα προβλήματά της, όπως τα αγκάθια στο τριαντάφυλλο, εξακολουθεί να είναι το ΄΄λουλούδι΄΄ του κόσμου , χάρη στην αρχαία ιστορία της , μέρος της οποίας είναι και ο φιλόσοφος Αριστοτέλης .
Η ζωγράφος Ιωάννα Ευθυμίου θέλει να μας ταξιδέψει σε μια “Ιδεατή Πολιτεία”, μέσα στην οποία ζώντας αξίζει όλοι να έχουμε όνειρα και ιδανικά, μια Πολιτεία εμπνευσμένη από τον αρχαίο φιλόσοφο Αριστοτέλη, πιστεύοντας πως επαναπροσδιορίζεται σωστά μόνο μέσα από την ιστορία της, γιατί μόνο έτσι θα θεραπευτεί από τα ΄΄αγκάθια΄΄ του σήμερα,δημιουργώντας έτσι μια ασπίδα προστασίας κατά της φθοράς του σημερινού ελληνικού τοπίου. Η ζωγράφος μπλέκει ζωγραφικά και με αριστοτεχνικό τρόπο στα έργα της αυτά τα στοιχεία, επιλέγοντας μέσα από ένα βαθύ σκεπτικισμό και πατριωτικό συμβολισμό ένα πρόσωπο διαχρονικό, που έχει παγκόσμια εμβέλεια και αξίζει την προσοχή και αναγνωρισιμότητα, μιας και με το έργο του ενέπνευσε και εμπνέει παγκοσμίως σημαντικούς ανθρώπους από όλους τους τομείς. Συνάντηση κορυφής στη νέα αυτή ενότητα έργων της Ιωάννας Ευθυμίου , το πρόσωπο του Αριστοτέλη με αυτό του Αϊνστάιν.
Η συνύπαρξη των δύο αυτών ισχυρών προσωπικοτήτων που φαινομενικά ανήκουν σε άλλη εποχή αλλά έμειναν στην ιστορία βάσει του καινοτόμου μυαλού τους γεννά ερωτηματικά . Άραγε υπάρχουν στοιχεία που να μας οδηγούν σε κοινή συνισταμένη στα δύο αυτά πρόσωπα ; Δεν είναι τυχαίο πως το έτος 2016 επιλέχθηκε από την UNESCO ως έτος του Αριστοτέλη, προκειμένου να τιμηθεί αυτός ο σπουδαίος φιλόσοφος & επιστήμονας , που επηρέασε παγκοσμίως και όσο κανείς άλλος την Ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος επί 24 αιώνες , φέτος συμπληρώνονται 2.400 χρόνια από τη γέννησή του.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ, ΙΩΑΝΝΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

ΒΙΟΛΕΤΤΑ ΚΟΡΝΙΩΤΑΚΗ, ΕΛΕΝΑ ΚΟΥΣΟΥΛΑΚΟΥ

ΔΩΡΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΑΖΑΚΗΣ

ΦΩΤΕΙΝΗ ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗΣ

Η Ιωάννα Ευθυμίου γεννήθηκε στο Περθ της Δ. Αυστραλίας από Έλληνες γονείς. Αποφοίτησε με Άριστα από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1995, διακρίθηκε τρεις φορές με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. και συνέχισε τις σπουδές της στη ζωγραφική στο Λονδίνο & στη Νέα Υόρκη. Έχει πραγματοποιήσει τριάντα δύο ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες του εξωτερικού όπως στην Μεγάλη Βρετανία, Αμερική, Γερμανία & Μονακό. Δώδεκα πορτρέτα που έχει φιλοτεχνήσει βρίσκονται στην προσωπική συλλογή της Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ της Μ. Βρετανίας. Πολλά αφιερώματα για τη δουλειά της έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον Ελληνικό και Διεθνή Τύπο

Ο Πανάγιος Τάφος θα είναι κατάμεστος σήμερα, από χιλιάδες πιστούς και επισκέπτες που θα επιδιώξουν να βιώσουν από κοντά το θαύμα της Ανάστασης του Χριστού. Στις 12 το μεσημέρι θα τελεστεί η Aφή του Αγίου Φωτός, που συμβολίζει τη νίκη της ζωής επί του θανάτου. Η μοναδική αυτή Τελετή και παράλληλα αποκλειστικό προνόμιο του Ορθόδοξου Πατριάρχη Ιεροσολύμων πραγματοποιείται το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας αλλά κυρίως, με συγκίνηση, όταν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων θα υψώσει το χέρι του με το Άγιο Φως  για να το μοιράσει στον κόσμο.

Το τελετουργικό της Αφής του Αγίου Φωτός

Η Τελετή αρχίζει με την είσοδο του Πατριάρχη Ιεροσολύμων στο Ναό. Τον συνοδεύουν αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι. Ακολουθεί η Ιερή Λιτανεία και η αποσφράγιση του Πανάγιου Τάφου, ο οποίος, σύμφωνα με την παράδοση, μία ημέρα πριν, έχει ελεγχθεί και σφραγιστεί με βουλοκέρι. Τότε, ο Πατριάρχης βγάζει την αρχιερατική στολή του και μένει μόνο με το λευκό στιχάριο, παίρνει τους σβηστούς πυρσούς και εισέρχεται στο Ιερό Κουβούκλιο.

Όλα τα καντήλια στο κτιριακό συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως είναι σβηστά. Ο Πατριάρχης προσεύχεται στο εσωτερικό του Πανάγιου Τάφου. Χέρια απλώνονται από παντού και μέσα σε λίγα λεπτά ο Ναός γεμίζει από φλόγες που «προχωρούν» μέχρι να καλύψουν όλο το χώρο.

Η ελληνική αντιπροσωπεία, η οποία θα παραστεί στην Τελετή Αφής του Αγίου Φωτός, στον Πανάγιο Τάφο, στα Ιεροσόλυμα, αναχώρησε στις 7.00 π.μ. Η άφιξη της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Διεθνή Αερολιμένα “Ελευθέριος Βενιζέλος” στην Αθήνα υπολογίζεται στις 18.00 και στο Διεθνή Αερολιμένα “Μακεδονία” στη Θεσσαλονίκη στις 21.00.

Την Κυριακή των Βαΐων, ο διάσημος Ελβετικός οίκος καλλυντικών La Prairie εγκαινίασε το νέο του χώρο στο Hondos Center Apollonia Politia στην Πυλαία της Θεσσαλονίκης. Δεσπόζοντας σε περίοπτη θέση στην κεντρική είσοδο του πολυκαταστήματος, το υπερσύγχρονο corner της εταιρίας ανακαινίστηκε σύμφωνα με τις διεθνείς υψηλές προδιαγραφές της κορυφαίας εταιρίας καλλυντικών, ώστε να προσφέρει υπηρεσίες επιπέδου στο απαιτητικό κοινό της συμπρωτεύουσας.

Το παρών στα εγκαίνια έδωσαν μεταξύ άλλων πιστές λάτρεις του οίκου, όπως η Βίκυ Χατζηβασιλείου και η Ράνια Θρασκιά, που εμπιστεύονται την περιποίηση της επιδερμίδας τους στη La Prairie, ενώ από το πρωί όλες οι πελάτισσες που έσπευσαν να επισκεφθούν το νέο χώρο, είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν από τις έμπειρες αισθητικούς για τις νέες αφίξεις προϊόντων της εταιρίας και να κερδίσουν πλούσια δώρα από τις ολοκληρωμένες συλλογές του οίκου. Αξίζει να σημειωθεί πως τα εγκαίνια τίμησε με την παρουσία του ο  Νίκος Χόντος, Πρόεδρος της αλυσίδας καταστημάτων Hondos Center, καλωσορίζοντας τους καλεσμένους στις εντυπωσιακές εγκαταστάσεις της Απολλώνιας Πολιτείας, ένα πραγματικό στολίδι για την περιοχή, με συνολική επιφάνεια 24,000 τετραγωνικών μέτρων.

Στην αναζήτηση της διαχρονικής ομορφιάς και της απαράμιλλης πολυτέλειας, η La Prairie δημιουργεί προϊόντα που ξεπερνούν την κοινή περιποίηση της επιδερμίδας για την καταπολέμηση της γήρανσης στην πηγή της. Οι εξαιρετικές κρέμες, οροί, θεραπείες και συλλογές περιποίησης της επιδερμίδας διαθέτουν μοναδική δράση και προσφέρουν εκπληκτικά αποτελέσματα, ενώ η δέσμευση της παγκοσμίου φήμης Ελβετικής εταιρίας να παρέχει πρωτοποριακές συλλογές άριστης ποιότητας, έχει καταστήσει τη La Prairie εδώ και δεκαετίες ως σημείο αναφοράς στη βιομηχανία της πολυτελούς περιποίησης της επιδερμίδας και των καλλυντικών.

Το Μεγάλο Σάββατο είναι η τελευταία ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας και της Μεγάλης Σαρακοστής. Αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στην κάθοδο του Ιησού στον Άδη. Ενώ το σώμα του Ιησού βρίσκεται στον τάφο, η ψυχή του κατέβηκε προσωρινά στον Άδη για να μεταφέρει στους νεκρούς τον Λόγο Του.

Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, στις εκκλησίες μας, τελείται η Θεία Λειτουργία της Πρώτης Ανάστασης. Ονομάζεται έτσι, γιατί σε κάποιο σημείο της, ο Ιερέας προαναγγέλλει την Ανάσταση του Κυρίου, λέγοντας: «Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην…».

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όλα τα φώτα της εκκλησίας σβήνουν και πέφτει παντού σκοτάδι. Στις 12 το βράδυ, ο ιερέας ψάλλει το “Δεύτε λάβετε φως” και βγαίνει με τη λαμπάδα του αναμμένη μέσα από την Ωραία Πύλη και δίνει φως στους εκκλησιαζόμενους.

Στη συνέχεια οι πιστοί βγαίνουν έξω από την εκκλησία, όπου ο παπάς διαβάζει το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως και μόλις τελειώσει ψάλλει το “Χριστός Ανέστη…” Αμέσως μετά αρχίζουν να πέφτουν πυροτεχνήματα και βεγγαλικά. Μετά την Ανάσταση, οι πιστοί μεταφέρουν στο σπίτι τους το Αγιο Φως. Στην είσοδο του σπιτιού τους, κάνουν, με τον καπνό της λαμπάδας, το σχήμα του σταυρού. Μετά ανάβουν το καντήλι και προσπαθούν να το κρατήσουν τουλάχιστον τρεις με σαράντα ημέρες.

Όσοι δεν έχουν φτιάξει κουλούρια ή τσουρέκια και δεν έχουν βάψει κόκκινα αβγά την Μεγάλη Πέμπτη, το Μεγάλο Σάββατο έχουν την τελευταία τους ευκαιρία να το πράξουν. Οι ετοιμασίες των νοικοκυριών για το Πάσχα έχουν φτάσει στο τέλος τους.

Το μόνο που απομένει είναι η κατασκευή της μαγειρίτσας που θα φαγωθεί μετά την ανάσταση καθώς και η προετοιμασία της ψησταριάς και της σούβλας για το αρνί ή το κατσίκι που θα φαγωθεί την ημέρα του Πάσχα

Aυτά είναι τα 10 πιο καλτ Πασχαλιάτικα εξώφυλλα με πρόσωπα αγαπημένα όπως τα αποτύπωσαν περιοδικά που είχαν φαντασία. Αναδρομή λοιπόν, σε ρομαντικά, αστεία, όμορφα και σπάνια εξώφυλλα περιοδικών, που δείχνουν και το στιλ κάθε εποχής.

Ένα καλτ εξώφυλλο με τρεις καλλονές με ίδια πόζα και ντυμένες με την τελευταία λέξη της μόδας, που είχε προκαλέσει αίσθηση το 1963. Αριστερά η ηθοποιός Ντόρα Κωστίδου (αργότερα ασχολήθηκε με θεατρικές επιχειρήσεις) με μαύρο πρόβατο στα χέρια. Τα αρνάκια είχαν την τιμητική τους τέτοιες μέρες στα περιοδικά . Δεξιά, η Μάρθα Καραγιάννη με εντυπωσιακό κολιέ, και ασπρόμαυρο προβατάκι στα χέρια. Και στη μέση, η Πάρι Λεβέντη. Μετά την εκλογή της στα καλλιστεία και την ανερχόμενη καριέρα ως ηθοποιός, ποζάρει με γκλίτσα στους ώμους! Θα τo΄ κανε καμιά σήμερα; Καμιά!

Πασχαλινό εξώφυλλο που ανακοινώνει την Ελληνοτουρκική συμπαραγωγή της ταινίας Χτυποκάρδια στο θρανίο. Ένα κοτοπουλάκι σκάει μέσα από κόκκινο αβγό, ενώ άλλα δύο το παίζουν ζωγράφοι. Όλα αυτά σε εικαστική δημιουργία και την Αλίκη Βουγιουκλάκη με μαγιό

Μέσα από το κόκκινο αβγό, σκάει και η Άννα Φόνσου σε εξώφυλλο του 1961

Η Ξανθή Περάκη εύχεται Χριστός Ανέστη, μέσα από κόκκινο αβγό, στο πρώτο της εξώφυλλο. Οικογενειακός Θησαυρός, 1972 και η εντελώς μελαχρινή Ξανθή Περάκη μόλις 19 χρονών

Πάσχα του 1967, η Αλίκη Βουγιουκλάκη με λούτρινο τεράστιο λαγουδάκι να συναγωνίζεται μαζί της στις ψεύτικες βλεφαρίδες!

Η Ελένη Ανουσάκη μετά την επιτυχία στα Κόκκινα Φανάρια πέρασε από τα στούντιο διεθνών παραγωγών και ξεχώρισε. Ύστερα, πήρε το στολισμένο λούτρινο και το αβγουλάκι με τον κίτρινο φιόγκο, και έτοιμο το εορταστικό εξώφυλλο. Αμέσως μετά, συνέχισε τα γυρίσματα της ταινίας ” H γόησα” – ελληνική!

Το Πάσχα του 1959, η Αλίκη φωτογραφίζεται στο πατρικό της σπίτι με λευκή τουαλέτα, στολισμένη με ψεύτικα κόκκινα τριαντάφυλλα. Στο χέρι κρατάει κόκκινο διακοσμητικό αβγό της εποχής που γράφει Καλό Πάσχα κι από πάνω ζωντανό κοτοπουλάκι! Το ντεκόρ ολοκληρώνουν ανθισμένα κλαδιά πάνω στην κουρτίνα.

Ο Βλάσης Μπονάτσος το 1995, ντύθηκε αναστάσιμο πετεινάρι πειραχτήρι και ιδού Πασχαλιάτικο εξώφυλλο, αλλιώτικο από τα άλλα

Η Αλίκη κι ο Γιαννάκης, σε φωτογραφία από διάλειμμα των γυρισμάτων της ταινίας Σ΄αγαπώ, το 1970. Το περιοδικό Ντομινό, για να το κάνει επίκαιρο, κοτσάρει με φωτομοντάζ ένα λούτρινο κοτοπουλάκι κι ένα κόκκινο αβγό που γράφει Καλό Πάσχα και ιδού Πασχαλιάτικο εξώφυλλο, αλλιώτικο -κυριολεκτικά- από τα άλλα

Τα ινδάλματα της νεολαίας το ΄80, ήταν η Σοφία Αλιμπέρτη και ο Σταμάτης Γαρδέλης. Από τις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη, στο εξώφυλλο της Βεντέτας. Η μαργαρίτα στο στόμα του Σταμάτη, δείχνει ότι το εξώφυλλο, είναι πασχαλινό! Προσέξτε το ίδιο ντύσιμο. Πουκάμισο ανοιχτό μπλε και γραβάτα. Οι ασημένιες καρφίτσες της Σοφίας, κάνουν τη διαφορά

Πώς περνούσαμε το Πάσχα τηλεοπτικά πριν από 36 χρόνια; Όταν υπήρχαν μόνο δύο κανάλια, η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ, ποια ήταν τα προγράμματα που κυριαρχούσαν τις ημέρες του Πάσχα και ποιοι καλλιτέχνες δεν έλειπαν από τα εορταστικά σόου; Μια νοσταλγική αναδρομή στο τηλεοπτικό Πάσχα του 1980, όταν η έγχρωμη τηλεόραση έκλεινε ένα χρόνο ζωής, τα περιοδικά είχαν ασπρόμαυρες σελίδες κι όχι ιλουστρασιόν, τα κανάλια ήταν δύο και με απογευματινό πρόγραμμα μόνο, τις 18.00 ως τα μεσάνυχτα.

Το Μεγάλο Σάββατο 5 Απριλίου 1980, το πρόγραμμα στην ΕΡΤ ξεκινούσε στη 13.28, διότι στη 13.30 άρχιζε το Σάββατο Μία και μισή, τηλεοπτικό μαγκαζίνο με τον Χρήστο Οικονόμου, την Νίτσα Λουλέ-Θεοδωράκη και την Σεμίνα Διγενή στα πρώτα πρώτα της βήματα. Μικρή διακοπή στις 14.15 για Ειδήσεις και αμέσως μετά η συνέχεια. Όλο το πρόγραμμα ήταν στο κλίμα των ημερών και μετά τις ειδήσεις στα μεσάνυχτα, υπήρχε γιορταστικό μουσικό σόου.

Ντοκυμανταίρ με ειδικό συνεργείο της ΕΡΤ να καταγράφει τα προσκυνήματα στους Άγιους Τόπους

Η Λωξάνδρα ήταν από τα δημοφιλέστερα και πιο επιτυχημένα σίριαλ της χρονιάς, οπότε η μετάδοση νέου επεισοδίου έπαιζε κανονικά και το Μεγάλο Σάββατο

Το γιορταστικό σόου της βραδιάς -το οποίο έπαιζε επανάληψη το μεσημέρι της Πασχαλιάς- είχε ένα γαλαξία αστέρων, ηθοποιών και τραγουδιστών: Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου, Άννα Βίσσυ (όπως το έγραφαν τότε), Αλέκα Κανελλίδου, Γιώργος Μαρίνος, Βίκυ Λέανδρος, Ντίνος Ηλιόπουλος, Δέσπω Διαμαντίδου, Σωτήρης Μουστάκας, Κώστας Βουτσάς κ.α. Περασμένα τηλεοπτικά μεγαλεία…

Η Μαριάννα Τόλη κάθε Σάββατο, μας παρουσίαζε τις Μουσικές Μεταμφιέσεις σε σκηνοθεσία του Μεγακλή Βιντιάδη. Αποσπάσματα από μεγάλα μιούζικαλ, κάποια τα βλέπαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ειδικά για το πνεύμα της Ανάστασης, η εκπομπή είχε Πασχαλινό κλίμα και προβλήθηκε μετά το Χριστός Ανέστη.

Μία ώρα μετά το Πάσχα με την Μαριάννα, έρχεται η Χαρούμενη Πασχαλιά με την ορχήστρα του Γιάννη Γεροντάκη. Τραγουδούν η Μίλλη Καραλή, η Μαρίνα κι ο Πασχάλης, ενώ το χορευτικό μέρος έχει αναλάβει ο Τάκης Σαγιώρ με την Λουίζα Μελίντα και το μπαλέτο τους.

Την Κυριακή του Πάσχα, το πρόγραμμα στην ΕΡΤ ξεκινά στις 12 το μεσημέρι, ενώ στην ΥΕΝΕΔ στη 13.30. Κυριαρχούν ύμνοι της Ανάστασης, ελληνικοί χοροί και τραγούδια, η ΥΕΝΕΔ έχει ελληνική ταινία στο πνεύμα της ημέρας –Σαρακατσάνισσα, βουκολικό δράμα με την Μπεάτα Ασημακοπούλου-, ενώ η ΕΡΤ κλασσική κωμωδία της Φίνος Φιλμ (Το σωφράκι με τον Μίμη Φωτόπουλο και την Σμαρούλα Γιούλη). Ακολουθούν η Σύγχρονη Εύα, το Μάπετ Σόου, το Πλοίο της αγάπης, η Μάγια η Μέλισσα, τηλεπαιχνίδια γνώσεων, το Ημερολόγιο ενός θυρωρού και η μέρα κλείνει με Το Μεγάλο Παιχνίδι και προβολή εντυπωσιακού μιούζικαλ.

Το μεγάλο παιχνίδι που παρουσίαζε ο Νάσος Αθανασίου, έχει καλεσμένους αστέρια που λάμπουν. Γιώργος Πάντζας, Γωγώ Ατζολετάκη, Κώστας Τουρνάς, Μπέσσυ Αργυράκη, Βίκυ Μοσχολιού και τον ταχυδακτυλουργό Μάριο Λεσίνι.

Το ημερολόγιο ενός θυρωρού με τον Κώστα Βουτσά, έσκιζε στη θεαματικότητα, αν και ασπρόμαυρο

Σπέσιαλ αξιόλογο έγχρωμο μουσικό σόου με τους Μπη Τζης, αν και σε επανάληψη από τα Χριστούγεννα

Κινηματογραφική βραδιά με το μιούζικαλ Οκλαχόμα, που κανείς δεν το΄βλεπε ολόκληρο λόγω της κούρασης της ημέρας και το ψήσιμο από το πρωί. Ο ύπνος στον καναπέ έρχονταν νωρίς

Την Δευτέρα του Πάσχα, λόγω της ημέρας, το πρόγραμμα ξεκινούσε μεσημέρι, η ΕΡΤ είχε μιούζικαλ -εννοείται έγχρωμο- τον Τομ Σόγιερ, ενώ η ΥΕΝΕΔ είχε έγχρωμη ελληνική ταινία με τον Άγγελο Αντωνόπουλο και μάλιστα πρόσφατης παραγωγής (Η μεγάλη απόφαση του 1977). Η καλτ εκπομπή Μορφές και Θέματα με την Αλίκη Νικολαϊδου είχε θέμα της το Άγιο Πάσχα και το βράδυ το Θέατρο της Δευτέρας μονοπωλούσε τις θεαματικότητες.

Το ενδιαφέρον της ημέρας, είχε η μετάδοση του σατυρικού προγράμματος Ένας μοναχικός κάου-μπόι, σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη, με κινούμενα σχέδια του Σπύρου Ορνεράκη, που ζωντάνευαν με παντομίμα ο Πάνος Χατζηκουτσέλης, η Τζέσση Παπουτσή και ο Μηνάς Χατζησάββας.

Αχ βρε Γιάννη μου, πώς έπαψε αυτό το χαμόγελο να φωτίζει τούτο τον κόσμο… πώς το ηχηρό σου γέλιο έγινε σιωπή… σταύρωση χωρίς ανάσταση ο χαμός σου… εσύ που χάριζες μόνο γέλια, είναι η πρώτη φορά που μας δίνεις δάκρυα…Όχι αφιέρωμα για σένα, μόνο φωτογραφίες με το χαμόγελό σου, το γέλιο, τις ωραίες στιγμές που ξεκαρδιστήκαμε όταν συναντιόμαστε…. πονάει ο αόριστος… Ο Γιάννης Αγγελάκης είναι πια άγγελος…

Η έκφραση «Χριστός ανέστη!» (Ο Χριστός αναστήθηκε!) αποτελεί τον περισσότερο διαδεδομένο χαιρετισμό μεταξύ των Ορθόδοξων Χριστιανών που λέγεται από το Πάσχα, δηλαδή την εορτή της Ανάστασης του Χριστού, και για σαράντα ημέρες, δηλαδή μέχρι την απόδοση του Πάσχα, την Τετάρτη της παραμονής του εορτασμού της εορτής της Αναλήψεως. Η έκφραση αυτή που προέρχεται από ευαγγελική ρήση, αποτελεί και την αρχή του γνωστότερου αναστάσιμου τροπαρίου που λέγεται κατά την ίδια περίοδο. Ως χαιρετισμός αποδίδεται πάντα με χαρακτήρα ενθουσιώδη και με έντονη την εκδήλωση της ψυχικής ανάτασης. Σε ανταπάντηση της έκφρασης αυτής ανταποδίδεται η έκφραση «Αληθώς ανέστη!» (Στ’ αλήθεια αναστήθηκε!). Στη λαογραφία η έκφραση αυτή ανάγεται στα αναστάσιμα έθιμα που επαναλαμβάνεται με το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών, με το «φιλί της αγάπης», κ.α. αναστάσιμες εκδηλώσεις.

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,

θανάτω θάνατον πατήσας

και τοις εν τοις μνήμασιν,

ζωήν χαρισάμενος.

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι,

προσκυνήσομεν Άγιον, Κύριον, Ιησούν

τον μόνον αναμάρτητον.

Τον Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνούμεν

και την Αγίαν σου Ανάστασην

υμνούμεν και δοξάζωμεν

Συ γαρ ει ο Θεός ημών,

εκτός Σου άλλον ουκ οίδαμεν,

το όνομά Σου ονομάζομεν.

Δεύτε, πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν

την του Χριστού Αγίαν Ανάστασην.

Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού

χαρά εν όλω τω κόσμω.

Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον,

υμνούμεν την Ανάστασην Αυτού.

Σταυρόν γαρ υπομείνας δι’ ημάς,

θανάτω, θάνατον ώλεσεν.

Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου καθώς προείπεν,

Έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος.

Ο Μάιος ονομάστηκε έτσι από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια). Το όνομα Μάγια προήλθε από την ελληνική λέξη Μαία (που σημαίνει τροφός και μητέρα) τη μητέρα του Ερμή, που ήταν προσωποποίηση της γόνιμης Μάνας-Γης. Επειδή συνηχεί με τη μαγεία, θεωρείται μήνας ευνοϊκός γι’ αυτήν.

Η πρώτη μέρα του Μάη, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, συνδέεται με τη νίκη της Άνοιξης κατά του Χειμώνα και την ήττα του θανάτου από τη ζωή. Η φυσιογνωμία του Μαϊου στη λαϊκή αντίληψη έχει διπλή σημασία: συνυπάρχει σ’ αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. Αργότερα, η αρχική αυτή έννοια χάθηκε και τα έθιμα επιβίωσαν απλώς ως λαϊκές γιορτές, από τις ελάχιστες χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο που έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών.

Η 1 Μαΐου έχει χαρακτηρισθεί σχεδόν παγκόσμια ημέρα αργίας (αν και δεν είναι αργία, είν’ απεργία) και διατυπώσεων των διεκδικήσεων των εργαζομένων, αφού είναι συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα όταν το 1886 έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Σικάγο με αίτημα τα τρία οχτάρια: οχτώ ώρες εργασίας, οχτώ ψυχαγωγία και οχτώ ύπνος. Στην χώρα μας, η απεργία των καπνεργατών του 1936 στη Θεσσαλονίκη βάφτηκε με αίμα που καταγράφηκε, στις εφημερίδες της άλλης ημέρας, με μια χαρακτηριστική φωτογραφία η οποία έδειχνε μια μάνα να οδύρεται πάνω από το σκοτωμένο της παιδί. Η φωτογραφία εκείνη ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο»: «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες/μέρα Μαγιού σε χάνω…».

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές. Στις μέρες μας η Πρωτομαγιά με το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί, ζώντας στις πόλεις.

Το μαγιοστέφανο, φτιάχνεται από εφτά ειδών λουλούδια και έχει δύναμη μαγική-αποτροπιαστική. Σε κάθε στεφάνι βάζουν σκόρδο για τη βασκανία, αγκάθι για τον εχθρό, στάχυ για να φέρει ευφορία. Για να πιάσουν οι ευχές που έκαναν οι νοικοκυρές παλιότερα, το μαγιάτικο στεφάνι έπρεπε να γίνεται από συγκεκριμένα λουλούδια:

Ανθισμένο σπίτι: Tραντάφυλλα, γαρύφαλα, βιόλες, πασκαλιές (λιλά), γεράνια.

Ευτυχία του σπιτιού: Kλωνάρια ανθισμένα από αγιόκλημα και από ελιά.

Γεμάτο σπίτι: Στάχια και λουλούδια του κάμπου, όπως μαργαρίτες, παπαρούνες.

Για τη γλωσσοφαγιά: Μια κουκιά (φυτό) με τις ρίζες και τους καρπούς της.

Για την αγάπη των κοριτσιών του σπιτιού: Eνα κλωνάρι λιγαριά.

Για το μάτι: Eνα κεφάλι σκόρδο, κρεμασμένο στη μέση στο στεφάνι για να φαίνεται.

Με τη δυναμική που της χάρισαν οι πολυπληθείς θεατές της Αθήνας, η “Γκάμπυ” καταφθάνει με “βήμα ταχύ” στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς “Μελίνα Μερκούρη”, απόψε για να συναντήσει τους Θεσσαλονικείς.
Εκεί, έξι χιλιόμετρα από την Πλατεία Αριστοτέλους, το θεατρόφιλο κοινό, μπορεί να γνωρίσει μια μοναδική γυναίκα, που έζησε -ως ιέρεια του έρωτα- για έξι δεκαετίες, την κοινωνική, πολιτική και οικονομική εξέλιξη της Ελλάδας. Μια γυναίκα που βραβεύτηκε με το μετάλλιο της Ελληνικής Προεδρίας για τη δράση της. Την ιστορία της “Γκάμπυ”, αυτού του αντισυμβατικού πνεύματος που πλάνεψε τους άντρες του περασμένου αιώνα, ανεβάζουν στη σκηνή, ως ένα πρόσωπο, η Γωγώ Μπρέμπου, η Λίλα Μπακλέση και ο Χρήστος Σιμαρδάνης, σε σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή. Μαζί τους, πέντε νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί, οι Βαγγέλης Αμπατζής, Μανώλης Κλωνάρης, Χρήστος Παληογιάννης, Γιώργος Σαββίδης και Άλεξ Τριανταφύλλου.

Η Γκάμπυ γεννήθηκε σε αριστοκρατική οικογένεια, μια εποχή που η ελευθερία και η ανεξαρτησία των γυναικών έμοιαζε παράλογη. Σε νεαρή ηλικία, κάνει μια «επιλογή ανεξαρτησίας»: μακριά από οικογένεια, από εργοδότες (έγινε η ίδια και «επιχειρηματίας» και «προϊόν») και από έρωτες που πληγώνουν, παίρνει έναν δρόμο που της δίνει όλα όσα θέλει και κρατά μακριά της όλα αυτά στα οποία έμαθε να αμύνεται. Τα χρόνια περνούν, γίνεται γνωστή σε πολλές γενιές ανδρών -είτε για τις ασύγκριτες υπηρεσίες της, ή για το μήνυμα του αυτόματου τηλεφωνητή της-, δεν κάνει διακρίσεις στην πελατεία της και δέχεται στο σπίτι της από βοσκούς μέχρι πρόσωπα της υψηλής κοινωνίας. Είναι βαθιά θρησκευόμενη, βοηθά τα παιδιά της γειτονιάς της, καλύπτει τα ιατρικά έξοδα των άπορων γειτόνων της, ενώ κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, εκμεταλλεύεται τις επαφές της με τις ναζιστικές αρχές προκειμένου να αποκαλύπτει μυστικά σε μέλη της Αντίστασης. Κάπου στα μέσα της πολυτάραχης ζωής της, το 1960, ο εαυτός της σε μικρή ηλικία και ο εαυτός της σε μεγάλη ηλικία, φτάνουν στο σπίτι της, φέρνοντας μαζί τους τις αναμνήσεις μιας περασμένης ευτυχίας και το μέλλον μιας μονότονης ηρεμίας. Η Γκάμπυ, μια επαγγελματίας του έρωτα, κάνει μαζί τους την ανασκόπηση της ζωής της, μέχρι που μια νύχτα, βρίσκεται δολοφονημένη στο σπίτι της, στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Αν είχε αφήσει ένα σημείωμα, πριν φύγει, αυτό θα έλεγε: «Μείνατε ευαίσθητοι».
Μια γυναίκα που χαράχτηκε ανεξίτηλα στα όνειρα χιλιάδων ανδρών που την γνώρισαν και που απέδειξε με τη ζωή και τη δράση της, ανατρέποντας τα στερεότυπα, πως οι άνθρωποι δεν μπαίνουν σε κατηγορίες, αλλά μένουν στην Ιστορία για το ήθος, το πνεύμα, το πείσμα και την ηρωική, πολλές φορές, επαναδιατύπωση της ίδιας τους της ταυτότητας.

Στην παράσταση της Κίρκης Καραλή, η κεντρική ηρωίδα, χωρίζεται σε τρεις ηθοποιούς: τη Λίλα Μπακλέση, τη Γωγώ Μπρέμπου και τον Χρήστο Σιμαρδάνη. Ο χωρισμός του ρόλου σε τρεις ηθοποιούς δεν είναι μόνο ηλικιακός. Οι τρεις τους διατυπώνουν σκηνικά τις διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα της ηρωίδας. Η Μπακλέση αντιπροσωπεύει τη φιλοδοξία και το τσαγανό της νεαρής Γκάμπυ, ο Σιμαρδάνης μια λιγότερο γήινη και περισσότερο αλλόκοτη πλευρά της, ενώ η Μπρέμπου, σύμβολο μιας διαχρονικής θηλυκότητας, μοιάζει ανάμεσά τους σκοτεινή και ανεξιχνίαστη.

Η παράσταση διαπερνά την περίοδο 1930-1990, σκιαγραφώντας την κοινωνική φυσιογνωμία και την ατμόσφαιρα της παλιάς Αθήνας, υπό το πρίσμα του λόγου και του βλέμματος μιας ιέρειας του έρωτα. Μια περίοδος ιστορικών ανατροπών και αισθητικών εξελίξεων, που αν και ανήκει στο κοντινό μας παρελθόν, μπήκε ήδη στο συλλογικό ασυνείδητο, συναρπάζοντάς μας και ωθώντας μας στη νοσταλγία εκείνων των καιρών που οι Αθηναίοι ακόμη επεξεργάζονταν τα όρια του έρωτα, ακόμη φλέρταραν, ακόμη ήλπιζαν σ’ ένα καλύτερο μέλλον.

Πρωταγωνιστούν:
Γωγώ Μπρέμπου
Λίλα Μπακλέση
Και ο Χρήστος Σιμαρδάνης

Μαζί τους οι ηθοποιοί:
Βαγγέλης Αμπατζής
Μανώλης Κλωνάρης
Χρήστος Παληογιάννης
Γιώργος Σαββίδης
Άλεξ Τριανταφύλλου

Δραματουργία: Αναστασία Τζέλλου – Κίρκη Καραλή
Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Κίρκη Καραλή
Κίνηση: Τατιάννα Μύρκου
Σκηνικά: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα – Ράνια Υφαντίδου
Κοστούμια: Ηλέκτρα Λαμπριανίδου
Μουσική διδασκαλία – Πρωτότυπη μουσική σύνθεση – Ενορχήστρωση: Ελένη Ευθυμίου
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βίντεο: Ειρήνη Στείρου
Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Αναστασία Τζέλλου, Γιάννης Σοφολόγης
Βοηθός ενδυματολόγου: Πένυ Σπανού
Έκδοση προγράμματος: Κάπα Εκδοτική
Διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Μπαλαφούτης
Παραγωγή: Νίκος Μάκκας

ΓΚΑΜΠΥ
Είδος: Κοινωνικό

Ημέρες – Ώρες:
Κυριακή 1 Μαΐου, 9 μ.μ.
Δευτέρα 2 Μαΐου, 9 μ.μ.
Τρίτη 3 Μαΐου, 9 μ.μ.
Τετάρτη 4 Μαΐου, 9 μ.μ.
Πέμπτη 5 Μαΐου, 9 μ.μ.
Παρασκεύη 6 Μαΐου, 9 μ.μ.
Σάββατο 7 Μαΐου, 9 μ.μ.
Κυριακή 8 Μαΐου, 9 μ.μ.
Τετάρτη 11 Μαΐου, 9 μ.μ.
Πέμπτη 12 Μαΐου, 9 μ.μ.
Παρασκεύη 13 Μαΐου, 9 μ.μ.
Σάββατο 14 Μαΐου, 9 μ.μ.
Κυριακή 15 Μαΐου, 9 μ.μ.

Διάρκεια: 110′
Διάλειμμα: 10′
Τελευταία παράσταση: 15 Μαΐου 2016

Τιμές Εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: 15,00 ευρώ
Εκπτωτικά: 12,00 ευρώ (συνταξιούχοι), 10,00 ευρώ (φοιτητές, άνεργοι), 5,00 ευρώ (φοιτητές δραματικών σχολών και Τμήματος Θεάτρου Α.Π.Θ.)
Παρέες (5+ άτομα): 10,00 ευρώ
Για κρατήσεις ομαδικών εισιτήριων (20+ άτομα και κατόπιν συμφωνίας για την ημέρα παράστασης), επικοινωνήστε στα 6948515500 (κος Ριζόπουλος) και 6977620373 (κα Αρβανιτοπούλου).

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ “ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ”
Μεταμορφώσεως 7-9, Θεσσαλονίκη 55132

Προπώληση: Στο ταμείο του θεάτρου και στα Viva.gr, 11876, Public, Παπασωτηρίου, Seven Spots, Ianos, Reload, Media Markt.

Πρωτομαγιά με vintage εξώφυλλα από τις δεκαετίες ’60 και ΄70. Πρωταγωνίστριες του σινεμά και του θεάτρου, ξεχύθηκαν σε λιβάδια κι αγρούς για τα πιο λουλουδιαστά Πρωτομαγιάτικα εξώφυλλα. Αλλά κι όσες προτίμησαν τα φωτογραφικά στούντιο, είχαν μαζί ένα μπουκέτο λουλούδια. Αναδρομή λοιπόν σε ανθοστόλιστα εξώφυλλα

Πρωτομαγιά με Ζωζώ Σαπουντζάκη από τα ’60ς

Πρωτομαγιά του 1970 στην Ελλάδα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη

Η Τζένη Καρέζη το 1961 υποδέχεται το Μάη στην εξοχή

Ρίκα Διαλυνά, 1969

Η Άννα Μαντζουράνη μας άφησε πολύ νωρίς. Στα 56 της χρόνια, πρόλαβε να παίξει σε ταινίες -κυρίως της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος- και να ξεχωρίσει δίπλα σε μεγάλους πρωταγωνιστές. Στις μεγάλες της δόξες, έκανε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της εξώφυλλα, αυτό με τις παπαρούνες.

Η Νόρα Βαλσάμη και η Κάτια Δανδουλάκη, όταν έσκιζαν με τις τηλεοπτικές τους επιτυχίες, στα ΄70ς.

Η Μπεάτα Ασημακοπούλου πρωταγωνίστησε κυρίως σε ταινίες του Ορέστη Λάσκου, που υπήρξε σύζυγός της και ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες. Η Μπεάτα πέρασε κι από τη Φίνος Φιλμ, ενώ στο θέατρο είχε δύο ρεκορ: έπαιξε τον ίδιο πάντα ρόλο στο έργο Κρατικές Υποθέσεις και τις πέντε φορές που ανέβηκε στη σκηνή, και επίσης, έπαιξε στο Αγάπη μου Ουά Ουά, έργο που παίχτηκε για εφτά συνεχόμενα έτη!

Αφού έγινε λόγος για την Αγάπη μου Ουά Ουά, ας δούμε εξώφυλλο και την πρωταγωνίστριά του, την Κάκια Αναλυτή με λουλούδια.

Αλίκη Βουγιουκλάκη. 1962

«Εορτή των εορτών» για τη Χριστιανοσύνη είναι η Ανάσταση του Κυρίου.

«Πάσχα» στα Εβραϊκά σημαίνει: διάβαση, πέρασμα. Είναι εβραϊκή γιορτή εις ανάμνηση της Εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο, της θαυματουργού διαβάσεως της Ερυθράς Θάλασσας υπό τον Μωυσή και της σωτηρίας τους από την δουλεία του Φαραώ. Ο Χριστός σταυρώθηκε την ημέρα του εβραϊκού Πάσχα.

Το απόγευμα της Κυριακής τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης» ή Δεύτερη Ανάσταση (σε πολλούς ναούς τελείται το πρωί). Λέγεται έτσι, διότι οι Χριστιανοί παλαιότερα αντάλλασσαν μεταξύ τους το Φιλί της Αγάπης.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη σε ένα σπάνιο ρεπορτάζ από το 1960. Η Αλίκη επισκέπτεται το βρεφοκομείο Αθηνών, φοράει την άσπρη μπλούζα της νοσοκόμας και μοιράζει στα παιδάκια, τσουρέκια, αβγά, παιχνίδια και πάνω απ’ όλα χαμόγελα και αισιοδοξία. Πριν την επίσκεψη, φωτογραφίζεται με το σήμα κατατεθέν των ημερών, το αρνί. Το εθνικό τετράποδο του Πάσχα, στους ώμους της εθνικής σταρ!

Δείτε την επίσκεψη στο βρεφοκομείο με την Αλίκη να δίνει δώρα και τίτλους, όπως μις βρεφοκομείο, μίστερ βρεφοκομείο και μις ημερών!

Ο Άγιος Γεώργιος, είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους σε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο, αποκαλούμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος. Γεννήθηκε περίπου το 275 μ.Χ. στην Καππαδοκία, από γονείς χριστιανούς. Ο πατέρας του, πέθανε μαρτυρικά για τον Χριστό όταν ο Γεώργιος ήταν δέκα χρονών. Η μητέρα του, τον πήρε μαζί της στην πατρίδα της την Παλαιστίνη, όπου είχε και τα κτήματα της.

Όταν έγινε 18 χρονών, στρατεύθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Αν και νέος στην ηλικία, διεκπεραίωνε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις τέλεια. Όλοι τον θαύμαζαν για το παράστημα του. Γι’ αυτό, γρήγορα τον προήγαγαν σε ανώτερα αξιώματα και του έδωσαν τον τίτλο του κόμη και ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ. Ο Διοκλητιανός αρχικά εργάστηκε για την οργάνωση του κράτους του. Προσέλαβε στρατηγούς για βοηθούς του κι αφού πέτυχε να υποτάξει τους εχθρούς του κράτους και να σταθεροποιήσει τα σύνορα του, στράφηκε στα εσωτερικά ζητήματα και εναντίον της Χριστιανικής Θρησκείας για να ανορθώσει την ειδωλολατρία. Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν, κάλεσε τους βοηθούς του, το 303 μ.χ. και τους στρατηγούς στην πρωτεύουσα του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις. Ανάμεσα τους βρισκόταν και ο 28χρονος Γεώργιος, που διακρίθηκε πολλές φορές στους πολέμους. Συγκεντρώθηκαν  όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωση και τον αφανισμό της Χριστιανικής πίστης.

Πρώτος μίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σε όλους ν’ αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική Θρησκεία από το Ρωμαϊκό κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος σηκώθηκε και είπε: «Γιατί, βασιλιά και άρχοντες, θέλετε να χυθεί αίμα δίκαιο και άγιο και να εξαναγκάσετε τους Χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα»; Και διακήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής Θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού. Οργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή και να του περισφίγξουν τα πόδια στο ξύλο και αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα, να βάλουν πάνω στο στήθος του μεγάλη και βαριά πέτρα.

Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν το Γεώργιο για να τον ανακρίνει . Και πάλι αυτός έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του και παρ’ όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις του αυτοκράτορα διακήρυττε την πίστη του και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς. Ο Διοκλητιανός οργίστηκε από τα λόγια του και διέταξε τους δήμιους να δέσουν τον Άγιο σε ένα μεγάλο τροχό για να κομματιαστεί το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύτηκε την ανδρεία του Αγίου και τον κάλεσε να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεό που τον αξίωνε να δοκιμαστεί και δέχτηκε να υποστεί το φοβερό αυτό μαρτύριο, που χώριζε σε μικρά λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω γύρω από τον τροχό υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα σαν μαχαίρια. Πραγματικά μόλις ο τροχός κινήθηκε τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό που έλεγε : «Μη φοβάσαι, Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον Άγιο, λύνοντας τον από τον τροχό και θεραπεύτηκε όλο το καταπληγωμένο σώμα του. Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημα του, με όψη αγγελική, παρουσιάστηκε στον Διοκλητιανό που είχε πάει με άλλους να κάνει θυσία. Μόλις τον είδαν έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μερικοί δε, ισχυριζόντουσαν ότι είναι κάποιος που του μοιάζει και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Καθώς όμως σχολίαζαν το γεγονός, εμφανίστηκαν μπροστά στον βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος  με χίλιους στρατιώτες και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε τόσο που έγινε έξαλλος και διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε αμέσως.

Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκο με ασβέστη και νερό και αφού ρίξουν μέσα τον Γεώργιο, να τον αφήσουν  τρεις μέρες έτσι που να διαλυθούν και τα κόκκαλα του. Μετά από τρεις μέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες να ανοίξουν το λάκκο. Με μεγάλη τους έκπληξη όμως βρήκαν το Γεώργιο όρθιο, μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό, που φώναζε: «Ο Θεός του Γεωργίου είναι μεγάλος». Ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιο, πού έμαθε τις μαντικές τέχνες και πως τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι τα γεγονότα ήταν αποτέλεσμα της θείας χάρης και δύναμης και όχι μαγείας και γοητείας. Ο Διοκλητιανός οργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και τον εξαναγκάσουν να περπατά. Ο Άγιος προσευχόταν και περπατούσε χωρίς να πάθει τίποτα. Πάλι διέταξε να τον φυλακίσουν, τον έδειραν με μαστίγια και καταπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του. Όταν όμως τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιο να λάμπει σαν Άγγελος. Σκέφτηκε, λοιπόν, ότι το φαινόμενο αυτό οφειλόταν στις μαγικές του ικανότητες. Γι’ αυτό κάλεσε το μάγο Αθανάσιο, για να λύσει τα μάγια του Γεωργίου. Ήρθε, λοιπόν ο μάγος Αθανάσιος, κρατώντας στα χέρια του δύο πήλινα αγγεία, όπου υπήρχε δηλητήριο. Στο πρώτο αγγείο το δηλητήριο προξενούσε τρέλα, ενώ το δεύτερο θάνατο.

Αμέσως οδήγησαν τον Άγιο στον Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιο. Ο βασιλιάς διέταξε να του δώσουν να πιει το πρώτο δηλητήριο. Ο Άγιος χωρίς δισταγμό ήπιε το δηλητήριο του πρώτου δοχείου, αφού προηγουμένως προσευχήθηκε , λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο ειπών καν θανάσιμον τι πίωτιν, ου μη αυτούς βλάψει, θαυμάστωσον νυν τα ελέη σου». Και δεν έπαθε απολύτως τίποτα!

Μόλις είδαν ότι δεν έπαθε απολύτως τίποτα, ο βασιλιάς διέταξε να του δώσει ο μάγος και το δεύτερο αγγείο. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθει το παραμικρό. Τότε όλοι έμειναν έκπληκτοι από αυτό το θαύμα. Ο Διοκλητιανός εξακολουθούσε να επειμένει ότι για να μην πεθάνει ο Γεώργιος είχε δικά του μάγια. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια, αφού γονάτισε μπροστά στον μάρτυρα, ομολόγησε την πίστη του στον αληθινό Θεό. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και φόνευσαν τον Αθανάσιο αμέσως. Εκείνη την στιγμή έφθασε και η γυναίκα του Διοκλητιανού Αλεξάνδρα, που ομολόγησε την πίστη της στον αληθινό Θεό. Και ο σκληρός και άκαρδος Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν και την επομένη να της κόψουν το κεφάλι. Η Αλεξάνδρα ενώ προσευχόταν στην φυλακή, παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού.

Ο Άγιος Γεώργιος κλείστηκε στην φυλακή και τη νύχτα είδε στ’ όνειρο του τον Χριστό, που του ανάγγειλε ότι θα πάρει το στεφάνι του μαρτυρίου και θα αξιωθεί της αιωνίου ζωής. Σαν ξημέρωσε διατάχτηκαν οι στρατιώτες από τον Διοκλητιανό να παρουσιάσουν μπροστά του τον Άγιο. Πραγματικά ο Άγιος βάδιζε γεμάτος χαρά προς τον βασιλιά, επειδή γνώριζε ότι έφτασε το τέλος του. Μόλις λοιπόν τον αντίκρισε ο Διοκλητιανός, του πρότεινε να πάνε στον ναό του Απόλλωνα για να θυσιάσει στο είδωλο του. Όταν μπήκε ο Άγιος στον ναό, σήκωσε το χέρι και αφού έκανε το σημείο του σταυρού διέταξε το είδωλο να πέσει. Αμέσως αυτό έπεσε και έγινε κομμάτια.
Ο ιερέας των ειδώλων και ο λαός τόσο πολύ θύμωσαν, που φώναζαν στον βασιλιά να θανατώσει τον Γεώργιο. Ο Διοκλητιανός έβγαλε διαταγή και του έκοψε το κεφάλι, στις 23 Απριλίου 303 μ.Χ.
Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το Άγιο λείψανο του Μάρτυρα μαζί με αυτό της μητέρας του Αγίας Πολυχρονίας  και το μετέφερε στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση.

Η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται στις 23 του Απρίλη. Εάν όμως το Πάσχα πέφτει μετά τις 23 Απρίλη, τότε η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται την επόμενη μέρα του Πάσχα (Δευτέρα της Δικαινησίμου).

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Σκηνοθετεί εδώ και πολλά χρόνια, δουλειές της έχουν ανέβει στις αθηναϊκές σκηνές, έκανε όμως το μεγάλο «μπαμ» με την «Γκάμπυ», γιατί όπως μου εκμυστηρεύτηκε η ίδια αποφάσισε να αναμετρηθεί με τη μεγάλη σκηνή. Εγώ, πάντως πιστεύω ότι δεν ήταν μόνο αυτό. Η σεμνότητά της και το χαμηλό προφίλ που κρατά, την κάνουν να απαντά με αυτόν τον τρόπο σε τέτοιου είδους ερωτήσεις. ΄Άλλωστε, πώς να μην έχει καλούς τρόπους συμπεριφοράς, παιδεία και ανατροφή, αλλά και καλλιτεχνική φλέβα, μιας και είναι γόνος δημοσιογραφικής οικογένειας- ποιος δεν γνωρίζει αλήθεια ιδιαίτερα την μητέρα της τη διάσημη σταρ της δημοσιογραφίας Σεμίνα Διγενή- και παράλληλα να είναι πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό . Πολλοί είναι οι λόγοι που η «Γκάμπυ» της – το έργο που αναφέρεται στη ζωή της θρυλικής Γαβριέλλας Ουσάκοβα το οποίο συνέθεσε δραματουργικά με την Αναστασία Τζέλλου – υμνήθηκε από κριτικούς και αγαπήθηκε από το κοινό, προκαλώντας ουρές στα ταμεία και sold out παραστάσεις. Αυτοί είναι: η αριστοτεχνική γραφή του, η ευρηματική και εμπνευσμένη σκηνοθεσία του, το ενδιαφέρον θέμα του, οι τρεις πρωταγωνιστές του, οι έμπειροι Χρήστος Σιμαρδάνης, Γωγώ Μπρέμπου και η ανερχόμενη ηθοποιός της νέας γενιάς Λίλα Μπακλέση και τα πέντε νέα ταλαντούχα παιδιά Βαγγέλης Αμπατζής, Μανώλης Κλωνάρης, Χρήστος Παληογιάννης, Γιώργος Σαββίδης και ΄Αλεξ Τριανταφύλλου , όπως επίσης και η ιστορική του διαδρομή, αφού η παράσταση διαπερνά την περίοδο 1930 – 1990 σκιαγραφώντας την κοινωνική φυσιογνωμία και την ατμόσφαιρα της παλιάς Αθήνας. Και, έτσι λοιπόν, η Κίρκη Καραλή μεγαλούργησε, εντυπωσίασε και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις! Αυτή η μεγάλη επιτυχία της οφείλω να ομολογήσω είναι το έναυσμα για να μας δώσει- και θα μας δώσει- ακόμη πιο πολλά και καλά και φανταστείτε τι πρόκειται να κάνει σε λίγα χρόνια από τώρα με αυτό το χάρισμα – δεν είναι απλώς ταλέντο- που διαθέτει! Θα δώσει καινούρια πνοή και λάμψη στα καλλιτεχνικά δρώμενα και θα ανήκει σε εκείνες τις σκηνοθέτιδες και συγγραφείς που θα συμβάλλουν για ένα καλύτερο αυριανό θέατρο. Μπράβο Κίρκη Καραλή και εις ανώτερα γιατί το αξίζεις πραγματικά! Μην χάσετε αυτήν την παράσταση. Σπεύσατε στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς έγκαιρα γιατί θα παίζεται μόνο για λίγες παραστάσεις από 1 – 15 Μαΐου και ίσως δεν βρείτε εισιτήριο.

Πώς αισθάνεσαι που με το πρώτο συγγραφικό και σκηνοθετικό σου εγχείρημα έκανες το μεγάλο «μπαμ»;
Αν ήταν όντως το πρώτο, υποθέτω πως θα είχαν πάρει τα μυαλά μου αέρα. Δεν είναι όμως. Εργάζομαι στη σκηνοθεσία ως βοηθός από το 2006 και η πρώτη δική μου παράσταση ανέβηκε το 2010. Ακολούθησαν κι άλλες, σε σκηνές όπως αυτή του Bios, του Ιδρύματος Κακογιάννη, του Επί Κολωνώ κ.α. Η διαφορά της «Γκάμπυ» έγκειται στο γεγονός ότι επέλεξα να αναμετρηθώ με τη μεγάλη σκηνή, ενώ τα τρία σημαντικά ονόματα πρωταγωνιστών, βοήθησαν στο να ακουστεί η δουλειά μας περισσότερο στο θεατρικό κοινό. Συγγραφικά, πρόκειται για μια δραματουργική σύνθεση που έγινε με τη συνεργασία της Αναστασίας Τζέλλου, εμπνευσμένη από τη ζωή και το έργο της θρυλικής Γαβριέλλας Ουσάκοβα και από ήρωες χρονογραφημάτων του Νίκου Τσιφόρου. Το μεγάλο «μπαμ», όπως λέτε, οφείλεται σε πολλές ώρες δουλειάς, εκ μέρους όλων των συντελεστών. Αν κέρδιζα ένα λαχείο, απλώς και μόνο αγοράζοντάς το, θα ήμουν ενθουσιασμένη. Στη δεδομένη περίσταση, αισθάνομαι πως παίρνουμε μια ανταπόδοση των κόπων μας. Κι αυτό είναι πολύ ευχάριστο, καθώς αποδεικνύει πως κάπου συναντηθήκαμε με τον θεατή.

Τι αγάπησε το κοινό στη «Γκάμπυ» και γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία;

Αγάπησε την ίδια την ηρωίδα, εξαιτίας των αντιθέσεών της. Ταυτίστηκε με την ανάγκη της να είναι ελεύθερη, με το πάθος της να επιβιώσει σε δύσκολους καιρούς με έναν ασυμβίβαστο για την εποχή της τρόπο, με τις προσπάθειές της να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη και με τη διάθεσή της να προσφέρει χαρά. Γέλασε μαζί της και δάκρυσε, στους μεγάλους της έρωτες. Ουσιαστικά, ξεπέρασε το στερεότυπο μιας σκληρής γυναίκας του δρόμου, τη γνώρισε σαν να είναι μια φίλη του και συνειδητοποίησε πόσο μοιάζουν. Σε δεύτερο επίπεδο, οι θεατές μας, νομίζω, πέρασαν ευχάριστα, παρακολουθώντας μια παράσταση που με παιχνιδιάρικο τρόπο κάνει αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας και στη ζωή μιας προσωπικότητας, για την οποία είχαν ακούσει πολλά, μα ήξεραν λίγα.

Έχεις ανεβάσει ήδη ψηλά τον πήχη στο ντεμπούτο σου. Μήπως όλοι θα περιμένουν μόνον επιτυχίες από εσένα;

Οι κοντινοί μου άνθρωποι λένε πως είμαι ανικανοποίητη και αντιδραστική. Άρα, με βάση το συλλογισμό σας, φοβάμαι πως θα θελήσω να πάω κόντρα σε όσα οι άλλοι περιμένουν από εμένα. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να κάνω μόνο επιτυχίες, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που προκύπτει βάσει συνταγής. Αισθάνομαι πως όσο πιο πιστά ακολουθώ αυτά που εγώ πιστεύω, όσο προσωπικά ή παράξενα κι αν είναι, τόσο πιο κοντά μπορώ να έρθω σε αυτό που θα λέγαμε, αντί επιτυχίας, “συμφωνία με το κοινό”. Τα πιο χρήσιμα υλικά είναι το ένστικτο, η μεγάλη ανάγκη του μοιράσματος μιας ιστορίας και οι άξιοι συντελεστές και συνοδοιπόροι. Θα φροντίσω πρώτα πρώτα γι’ αυτά κι από ‘κει και πέρα, απομένει η ελπίδα.

Ποιος από τους δύο γονείς σου έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο στη ζωή σου; 
Κι οι δύο εξίσου. Αν και χώρισαν πολύ νωρίς, νομίζω πως είχαν και έχουν κάποια κοινά σημεία αναφοράς, κοινές αξίες και τον ίδιο (ιδιόμορφο, κατά μία έννοια) τρόπο ανατροφής. Τους ενδιέφερε να παίρνω από νωρίς πολλές αποφάσεις μόνη μου και να ταξιδεύω όσο το δυνατόν περισσότερο και στα πιο απίθανα σημεία του κόσμου. Αυτά, σε συνδυασμό με το ότι είναι και οι δύο δημοσιογράφοι (επάγγελμα που εκ των πραγμάτων αφορά στο ευρύ φάσμα της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής), με καθόρισαν. Ψυχολογικά, η υποστήριξή τους και οι συμβουλές τους, υπήρξαν πάντα η βάση πάνω στην οποία χτίζω το οτιδήποτε.
Αν έκανες μια παράσταση διαμαρτυρίας για ποιο πράγμα θα ήθελες να διαμαρτυρηθείς;

Αν έκανα μόνο μία παράσταση διαμαρτυρίας, θα μιλούσα για την ανάγκη της μη ύπαρξης κρατικών συνόρων και για τους ελάχιστους του κόσμου που συγκεντρώνουν, αρρωστημένα, τον πλούτο. Στη «Γκάμπυ», υπάρχει μια επιμέρους «διαμαρτυρία». Η ιστορία μας, σπάει το στερεότυπο που ίσως έχει πολύς κόσμος για τις ιερόδουλες. Αντιστοίχως, αυτό, είναι μια μορφή αντίστασης απέναντι στις ταμπέλες που συνηθίζουμε να βάζουμε στους ανθρώπους. Κάτι που στις μέρες μας, γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο. Αντίστοιχο με τον ταξικό διαχωρισμό των Άλφα, Βήτα, Γάμμα, Δέλτα και Έψιλον πολιτών του «Θαυμαστού καινούριου κόσμου» του Χάξλεϋ.

Τι σε τρομάζει στη σημερινή εποχή;

Η αδυναμία εκτέλεσης μιας ορθής κρίσης. Ή μάλλον, η αδυναμία κριτικής σκέψης εν γένει. Το γεγονός ότι δεχόμαστε καθημερινά ενέσεις περιορισμού σκέψης κι, ακόμη περισσότερο, το ότι ανατρέφονται παιδιά σε αυτό πλαίσιο. Με τρομάζει το ενδεχόμενο μιας –σε όλα τα επίπεδα- σκλαβιάς των επόμενων γενεών, αντίστοιχης με το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος.

Ποια είναι η κινητήριος δύναμη στη ζωή σου;

Μάλλον ο θάνατος. Η δυνατότητα να δημιουργηθεί το οτιδήποτε, από ένα πιάτο φαγητό μέχρι ένα καλλιτεχνικό έργο, το οποίο θα παραμείνει στη σκέψη κάποιου, ακόμη κι όταν εσύ δεν θα ζεις. Όπως το να γεννάς παιδιά, σε περνάει διαδοχικά στην αθανασία, έτσι και το να ξυπνάς κάθε μέρα, προκειμένου να επιδιώξεις κάτι, σε περνά εν δυνάμει στο «για πάντα». Συνδυαστικά, έρχεται κι ο έρωτας. Για κάποιον, για κάτι, με κάτι. Κι αυτός, με μια δυναμική που μοιάζει με αφιέρωση, πολλές φορές λειτουργεί συμπληρωματικά. Αν έπρεπε να απαντήσω πιο απλά, θα έλεγα ότι με κινεί η δυνατότητα ερωτήσεων. Όσο ακόμη μπορείς να ρωτάς και να αναρωτιέσαι, να ελπίζεις σε μια νέα αλήθεια, σημαίνει ότι αξίζει τον κόπο να ξυπνάς και να συναναστρέφεσαι. Με βαθύτερο στόχο, πάντα, την εξάλειψη της λύπης.

Ελευθερία τι είναι για εσένα; 

Ένα προσωπικό πεδίο έκφρασης, με αρχές και κριτήρια που διαμορφώνονται χωρίς να προσβάλλουν το αντίστοιχο πεδίο του άλλου. Με αφορμή τα όσα είπαμε παραπάνω, θα έλεγα πως ελευθερία είναι να σκεφτόμαστε χωρίς στεγανά, χωρίς εκβιαστικές απειλές παντός τύπου. Ελευθερία είναι να μπορείς να τραφείς από τη γη χωρίς να κινδυνεύεις από τοξικά, να ταξιδέψεις χωρίς να χρειάζεσαι διαβατήριο, να ερωτευτείς χωρίς να κριθείς γι’ αυτό, να εκφραστείς χωρίς να λογοκριθείς και να πεθάνεις όταν το αποφασίσεις εσύ. Η ελευθερία είναι ένα λειτουργικό σύστημα, το οποίο για να ενσωματωθεί αληθινά στον πολιτισμό μας, θα χρειαστούν, φοβάμαι, χιλιάδες χρόνια.
Τι καινούργιο ετοιμάζεις;

Ετοιμάζω την θεατρική εκδοχή του βιβλίου «Αυτή η νύχτα μένει» του Θάνου Αλεξανδρή. Είναι μια διαδρομή στα μεταμεσονύκτια μουσικά στέκια της ελληνικής επαρχίας της δεκαετίας του ’80, όπου οι ήρωες –στο πλαίσιο της …επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας- ζουν την απαγόρευση του έρωτα.