Αναμενόμενο το χθεσινό βραβείο Saga στο Leonardo Di Caprio..Kατά τη διάρκεια της τελετής για να μετριάσει την ανάγκη του για τσιγάρο που προφανώς πασχίζει να κόψει, κάπνιζε αρειμανίως μέσα στην αίθουσα το ηλεκτρονικό τσιγάρο του.

Ένα συνηθισμένο φαινόμενο για τους φίλους του Άλκι Κούρκουλου που έχει μεγάλο πάθος για το ηλεκτρονικό τσιγάρο του και είναι εξπέρ σε όλα του τα αρώματα και γεύσεις. Leonardo εκεί, Άλκις εδώ – που πάρα πολύ σύντομα θα σκίσει στον “Ταρτούφο”

Εδώ οι παθιασμένοι με το ηλεκτρονικό τσιγάρο – όπως Άλκις και Μάριος- στο Acropauls’!

Ο Εθνικός θησαυρός του BBC, ο Sir Terry Wogan, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 77 ετών, στο σπίτι του στο Buckinghamshire. Βετεράνος εκφωνητής και παρουσιαστής, κοσμοαξιαγάπητος, ήταν ο σπεσιαλίστας του ζωντανού talk show. Στην εκπομπή του με τίτλο το επώνυμό του, Wogan (1982-1992) πήγε όλη η αφρόκρεμα του πολιτικού και καλλιτεχνικού κόσμου. Δείτε βίντεο με καλεσμένη την Μάργκαρετ Θάτσερ

Γεννημένος στην Ιρλανδία άφησε τη σφραγίδα του για 50 χρόνια στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, το όνομά του έχει συνδεθεί με την κάλυψη του BBC στο διαγωνισμό της  Εurovision, ενώ το 1980, την εποχή που έκανε πάταγο το Dallas και ο Larry Hagman ως JR (με το ερώτημα: Ποιος πυροβόλησε τον Τζέι Αρ;), η συνέντευξη του στο BBC Radio 2, απογειώνει τον Τerry Wogan.

Για πολλά χρόνια είχε έντονη συμμετοχή στη φιλανθρωπική οργάνωση Children in Need και στις τηλεοπτικές μαραθώνιες φιλανθρωπικές εκεδηλώσεις, έγραψε δύο βιογραφικά βιβλία και έκανε πολλές γκεστ εμφανίσεις σε επιτυχημένες εκπομπές.

Το 1965 παντρεύτηκε την Helen Joyce, είχαν τέσσερα παιδιά (έχασαν όμως την κόρη τους Βανέσσα σχεδόν νεογέννητη) και πέντε εγγόνια. Λόγω της διπλής του υπηκοότητας (Βρετανός και Ιρλανδός) είχε τον τίτλο του
Sir

Επειδή το κλασικό είναι πάντα νέο, μερικοί το προτιμούν Γκρέυ. Και κάποιοι δίνουν τις δικές τους 3D διαστάσεις στο μύθο της αιώνιας νεότητας, στον αιώνα της θεοποίησης της εικόνας. Εδώ η αποθέωση και η αποκαθήλωση του προσωπικού και κοινωνικού πορτραίτου διαδέχονται η μία την άλλη, σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι συνειδησιακών αντανακλάσεων με φόντο το Βικτωριανό Λονδίνο, που μηδενίζει το υπαρξιακό κοντέρ και ¨δολοφονεί¨ χαρακτήρες ενός κόσμου που ζει πέρα απ΄ τα όρια της κρίσης και συντονίζεται μόνο με την προσωπική ηθική ενώ ο Ντόριαν Γκρέυ είναι διατεθειμένος για όλα, σ΄αυτό το παιχνίδι της ψυχής και της αιώνιας ύπαρξης.

Μια παράσταση-γέφυρα που έχει τη δική της ιστορία, “προβάλλοντας” και βγάζοντας στο φως έναν ολόκληρο κόσμο New Age ηθικής, με όλα τα επίπεδα, τις αποχρώσεις και τις γκρίζες ζώνες της συνείδησης, ενώ ο κλασικός μύθος του Όσκαρ Ουάιλντ έρχεται να ακτινοσκοπήσει όλο το σύμπαν της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, από τον έρωτα έως το τέλος του κόσμου και ενός σύμπαντος προσωπικού και επικίνδυνου. Οι προσωπικοί δαίμονες αναζητούν τα βήματά τους, μπαινοβγαίνοντας σε δυο παράλληλα σύμπαντα και συντονίζονται επί σκηνής στους ήχους μιας πρωτότυπης μουσικής υπόκρουσης, που δίνει τον τόνο ενός προδιαγραφέντος πεπρωμένου.

Αναστρέφοντας το φακό, σε μια σύγχρονη κρίση ταυτότητας, οι πρωταγωνιστές ακροβατούν σε παράλληλα σύμπαντα, ανάμεσα στην προσωπική και την οικουμενική ηθική, το χρόνο και το χώρο που αλλάζει με ταχύτητα φωτός και που ανάμεσα στο χθες και το σήμερα η ισορροπία κρύβεται στο κενό. Κλασικά υπαρξιακά διλήμματα που γράφουν ιστορία στην πρωτότυπη διασκευή του Γιάννη Βολιώτη, στη σκηνή του ιστορικού Θεάτρου Βέμπο.

Η εμπνευσμένη διασκευή του κειμένου και η τέχνη της εικόνας του Γιάννη Βολιώτη έρχονται να κλέψουν για δεύτερη φορά τις εντυπώσεις μετά τη “Σμύρνη μου αγαπημένη” και να μας ταξιδέψουν με ταχύτητα φωτός στις προβολές του Βικτωριανού Λονδίνου, που ζωντανεύει επί σκηνής στο ιστορικό Θέατρο Βέμπο, σε μια ατμοσφαιρική υπερπαραγωγή εικόνας και ήχου.

Σκηνοθεσία: Γιάννης Βολιώτης
Μετάφραση – Θεατρική Διασκευή: Γιάννης Βολιώτης
Φωτισμοί: Αργύρης Θέος
Σκηνικά: David Negrin
3D Visual Art: Γιάννης Βολιώτης
Κοστούμια: JP John Pan
Χορογραφίες: Βαγγέλης Παπαδημητρίου
Πρωτότυπη Μουσική: Φώτης Λάμαρης

Παίζουν οι:

Φώτης Λάμαρης
Δημήτρης Σιγανός
Μιχάλης Παναγόπουλος
Αντώνης Τακτικός
Βασίλης Ταρατόρης
Φανή Γεωργακάκη
Παραγωγή: Volition Spectacle
Συμπαραγωγός: Γιώργος Βέττος

Τιμές Εισιτηρίων: 15 € (Γενική είσοδος) 12 € (μειωμένο)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Απο 1 Φεβρουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
Διάρκεια: 1 ώρα και 40 λεπτά

Διεύθυνση: Καρόλου 18 Μεταξουργείο

Το έργο του Θόδωρου Θεοδωρίδη «Ισορροπιστής αεροσκαφών» σε παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας, μετά την πολύ επιτυχημένη πορεία του ως θεατρικό αναλόγιο στην Καβάλα, «πετάει» ως θεατρική παράσταση για την Αθήνα και προσγειώνεται στον Πολυχώρο Αθηναϊς για 17 μόνο παραστάσεις.

Απόψε, Δευτέρα 1η Φεβρουαρίου ως και Τρίτη 8 Μαρτίου, ο Δημήτρης Πιατάς σκηνοθετημένος από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας Θοδωρή Γκόνη, θα παρουσιάσει μαζί με τον Αλέξανδρο Τούντα και τον Ανδρέα Ανδρέου την κωμωδία του Θόδωρου Θεοδωρίδη «Ισορροπιστής αεροσκαφών».

Ο Αλέξανδρος Ελεφάντης είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, που ζει και δραστηριοποιείται επαγγελματικά σε μια επαρχιακή πόλη και η συμμετοχή του στα διοικητικά της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας τον φέρνει αντιμέτωπο με μια πρωτοφανή και απίστευτη πρόκληση. Αλλάζει κυριολεκτικά η ζωή του, αρχικά με γεγονότα και καταστάσεις που δεν τα είχε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά του όνειρα τα οποία όμως στη συνέχεια εξελίσσονται σε έναν τρομακτικό εφιάλτη.

Με αυτοβιογραφικά στοιχεία που μπλέκονται γλυκά με τη μυθοπλασία, ο ισορροπιστής αεροσκαφών ισορροπεί ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα με την ακρίβεια και την επιδεξιότητα κινέζου ακροβάτη.
Ενώ έρχεται αρχικά αντιμέτωπος με έναν ιδιότυπο αλλά σκληρό ρατσισμό, η διαφορετικότητά του μετατρέπεται ανέλπιστα σε ένα πολύτιμο όσο και εξαιρετικά προσοδοφόρο (όπως αποδεικνύεται) πλεονέκτημα.
Η ιστορία έχει σασπένς αλλά κυρίως άφθονο γέλιο, μεγάλο κομμάτι του οποίου προέρχεται από τον ανελέητο αυτοσαρκασμό του πρωταγωνιστή της.
Και μη ξεχνάτε ποτέ όλοι εσείς που ταξιδεύετε με το αεροπλάνο ότι για μια άνετη και ασφαλή πτήση δεν αρκούν μόνον οι καλές καιρικές συνθήκες κι ένας έμπειρος πιλότος αλλά απαιτείται πάντα η ικανότητα και η δεξιοτεχνία ενός ισορροπιστή αεροσκαφών…

Κείμενο: Θόδωρος Θεοδωρίδης
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου

Ερμηνεύει ο Δημήτρης Πιατάς
Συμμετέχουν ο Αλέξανδρος Τούντας και ο Ανδρέας Ανδρέου

Παραγωγή
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΦΕΛΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας
Συμπαραγωγή
TEXNIS Οργάνωση Θεάματος
Επόμενες «πτήσεις» για την παράσταση ΙΣΟΡΡΟΠΙΣΤΗΣ ΑΕΡΟΣΚΑΦΩΝ τον Μάρτιο στην Λεμεσό στην Κύπρο, τον Απρίλιο στην Καβάλα, αρχές Μαΐου στην Θεσσαλονίκη και τέλη Μαΐου στο Βερολίνο….

Παραστάσεις στην Αθήνα:
Πολυχώρος Αθηναΐς (Καστοριάς 34 – 36, Βοτανικός)
Τηλ.: 210 3480000 – 210 3480080
Έναρξη παραστάσεων: Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016
Λήξη παραστάσεων: Τρίτη 8 Μαρτίου 2016
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Κάθε Κυριακή στις 20:00, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Διάρκεια παράστασης: 1:20 χωρίς διάλλειμα

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ μαθητικό, φοιτητικό, άνω των 65 ετών και άνεργοι

H γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι σίγουρα μια καλή αφορμή για μια μικρή αλλαγή στην καθημερινότητά μας. Σκεφτείτε τι θα ευχαριστούσε περισσότερο το έτερον ήμισυ κι επιλέξτε ρομαντικό δείπνο, διανυκτέρευση, spa ή… και τα τρία απολαμβάνοντας ένα ρομαντικό Σαββατοκύριακο για δύο στο Hilton Αθηνών.

Από την Παρασκευή, 12/2 μπορείτε να διανυκτερεύσετε σε δίκλινο δωμάτιο με τιμές που ξεκινούν από €149 με πρωινό. Στις 14 Φεβρουαρίου, ο μπουφές του Βυζαντινού γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακός για να υποδεχθεί τους ερωτευμένους με στρείδια, γαρίδες, σούσι, ριζότο με αστακό και λευκή σοκολάτα, φιλέτο Wellington, στήθος πάπιας με τζίντζερ και μέλι, ολόκληρη ψητή σφυρίδα κ.α. Ο μπουφές γλυκών επιφυλάσσει λαχταριστές εκπλήξεις: τρούφες, μακαρόν, τούρτα με γκανάς σοκολάτας, μους λευκής σοκολάτας με φρούτα του πάθους, αχλάδια ποσέ με σος σοκολάτας, spicy μους σοκολάτας και συντριβάνι σοκολάτας για να γαρνίρετε φρέσκες φράουλες! Αν πάλι προτιμάτε σερβιριστό μενού με θέα στην Ακρόπολη, το ίδιο βράδυ ο executive chef Κώστας Αθανασίου σας υποδέχεται στο Galaxy Bar & Restaurant με gourmet μενού 6 πιάτων που περιλαμβάνει amuse bouche, ορεκτικά, σορμπέ, κυρίως πιάτο κι επιδόρπιο. Απολαύστε την ιεροτελεστία ενός ολοκληρωμένου δείπνου με πανοραμική θέα της φωτισμένης Αθήνας σ’ ένα από τα πιο ρομαντικά σκηνικά της πόλης.

Εμπλουτίστε την εμπειρία Hilton μ’ ένα από τα υπέροχα πακέτα ευεξίας και ομορφιάς του Hiltonia Spa. Απολαύστε τα μαζί κατά τη διάρκεια της διαμονής σας ή κάντε ένα υπέροχο δώρο στους αγαπημένους σας που θα τους μείνει αξέχαστο. Από τα πακέτα του Αγίου Βαλεντίνου, επιλέξτε το “Spoil her” για εκείνη, το “Adore him” για εκείνον ή το “So Happy Τogether”, ένα χαλαρωτικό μασάζ που μπορείτε ν’ απολαύσετε και οι δύο ταυτόχρονα.
Για πληροφορίες, τηλεφωνήστε: 2107281100 (διαμονή), 2107281400 (Βυζαντινό), 2107281407 (Galaxy), 2107281801 (Hiltonia Spa).

Eπίσημηπρεμιέρα για την παράστασης«Τι κοιτάτε, ρε;» του Χρήστου Συριώτη, στο θέατρο Αγγέλων Βήμα. Την παράσταση παρακολούθησαν φίλοι και συνεργάτες από τον καλλιτεχνικό και πνευματικό χώρο όπως: η Χριστίνα Τσάφου, ο Κώστας Παύλου Παναγιωτόπουλος, ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο Θεόδωρος Συριώτης, η Παναγιώτα Βλαντή, ο Παντελής Καναράκης, η Μάγκυ Ασβεστά, η Έλλη Θανόγιαννη, η Ματίνα Καρρά, ο Γιώργος Γεωγλερής, η Κατερίνα Μάντζιου, ο Λευτέρης Πλασκοβίτης, ο Γιώργος Μπανταδάκης, ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Ηλίας Ασπρούδης, η Μαίρη Ραζή κ.ά.

Ένα αγέννητο πλάσμα, περιτριγυρισμένο από νερό, μέσα στη μήτρα μιας μάνας. Μια νέα ζωή που έρχεται στον κόσμο για να γεμίσει αισιοδοξία τους ανθρώπους που νιώθουν άδειοι, χαμένοι, χωρίς ελπίδα. «Τι κοιτάτε, ρε; τι κοιτάτε;»«Και εσείς έτσι ήσασταν στην κοιλιά της μάνας σας.»«Γυμνοί και μόνοι.»«Έχετε χάσει τις ελπίδες σας; μόνο οι νεκροί δεν έχουν ελπίδες.»

Ένα έργο ύμνος στη μάνα, που αναζητά την χαμένη μας ελπίδα μέσα από την επιστροφή στην αρχή, στην μήτρα.Το «τι κοιτάτε ρε;» ανεβαίνει για 2η φορά μετά την επιτυχία που σημείωσε προ διετίας. Μια γυναίκα, όμως, κρατά αυτή τη φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ερμηνεύει η Λαμπρινή Αγιαννίτου

Σκηνοθεσία: Χρήστος Συριώτης – Άρτεμις Αποστολοπούλου, Μουσική Σύνθεση: Τάσος Καρακατσάνης, Συγγραφή Κειμένου: Χρήστος Συριώτης, Ερμηνεία: Λαμπρινή Αγιαννίτου, Σκηνικά Κοστούμια: Ναταλία Μηλιώκα, Σχέδια & Σκίτσα: Άρτεμις Τσακνιά, Τραγούδι: Παναγιώτης Τερζάκης, Video art, Graphic animation, Φωτογραφίες: Δημήτρης Ζόγκας,  Βοηθός Σκηνοθέτη: Παντελής Γερογιάννης,  Μακέτα: Κωνσταντίνος Λίγκας.

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:30 για 10 παραστάσεις. Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ (γενική είσοδος), 10 ευρώ (φοιτητικό).Διάρκεια: 60 λεπτά

[crr]

Το όνομά του προέρχεται από το λατινικό ρήμα  februare που σημαίνει καθαρίζω, εξαγνίζω. Ήταν αφιερωμένος στο θεό του Άδη Φέβρουο και στους νεκρούς γι ‘αυτό και στη διάρκεια του οι Ρωμαίοι διοργάνωναν τελετές καθαρμών και εξαγνισμών. Με το παλαιότερο ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου και οι άνθρωποι έπρεπε να μπουν στον καινούργιο χρόνο καθαροί και αμόλυντοι.
Εμείς, τον λέμε Φλεβάρη επειδή τότε ανοίγουν οι φλέβες της γης, δηλαδή αναβρύουν πολλά νερά, τον λέμε και Κουτσοφλέβαρο, επειδή έχει λιγότερες μέρες. Λόγω της γιορτής των ερωτευμένων, στα μισά του μήνα, ονομάζεται και Μήνας της Αγάπης!

Η προσθήκη μιας επί πλέον ημέρας των δίσεκτων ετών ξεκίνησε το 44 π.Χ. όταν ο Ιούλιος Καίσαρ άλλαξε το ρωμαϊκό ημερολόγιο με τη βοήθεια του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη από την Αλεξάνδρεια. Ο Σωσιγένης, βασισμένος στους υπολογισμούς του πατέρα της αστρονομίας Ίππαρχου (ο οποίος έναν αιώνα νωρίτερα είχε προσδιορίσει ότι το ηλιακό ή τροπικό έτος έχει διάρκεια ίση με 365,242 ημέρες), θέσπισε ένα ημερολόγιο του οποίου τα έτη είχαν 365 ημέρες, ενώ σε κάθε τέταρτο έτος πρόσθεταν ακόμη μία ημέρα, μετά την «έκτη προ των καλενδών του Μαρτίου», που ονομαζόταν «bis sextus». Έτσι η ημέρα αυτή, επειδή μετριόταν δύο φορές, ονομάζεται ακόμη και σήμερα «δις έκτη» και το έτος που την περιέχει «δίσεκτο».

Η παρανόηση του λαού ότι τα δίσεκτα έτη είναι «γρουσούζικα» ίσως να προέρχεται από τη λανθασμένη αντίληψη της ετυμολογίας και της ορθογραφίας του πρώτου συνθετικού της λέξης «δίσεκτο». Δηλαδή αντί του σωστού «δις» (που σημαίνει δύο φορές) να εννοείται λανθασμένα το αχώριστο προθεματικό μόριο «δυς» που έχει την έννοια της δυστυχίας, «της δυσκολίας, της κακής καταστάσεως ή του απευκταίου αποτελέσματος». Αρχικά, πάντως, ο Φεβρουάριος είχε 29 ημέρες στα κοινά και 30 ημέρες στα δίσεκτα έτη, το 4 π.Χ. όμως ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος του αφαίρεσε μία ημέρα, την οποία πρόσθεσε στο μήνα Αύγουστο που έφερε το όνομά του

Οι δύο λέξεις Φεβρουάριος και Φλεβάρης δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους άσχετα αν συμπτωματικά ταιριάζουν τόσο ώστε η μια να προέρχεται από την άλλη. Το Φεβρουάριος είναι ρωμαϊκό από τους Ρωμαίους θεούς Φεβρούα των καθαρμών και Φέβρουο των νεκρών.

Το Φλεβάρης βγαίνει από τη λαϊκή ελληνική παράδοση και έχει σχέση με τις φλέβες της γης. Ο λαός μας κατά τον Δ.Σ. Λουκάτο, παρετυμολόγησε τον μήνα και τον ονόμασε Φλεβάρη, επειδή «ανοίγει τις φλέβες του» και γεμίζει τη γη νερά. Κατ’ άλλους λέγεται Φλεβάρης, γιατί παγώνει τις φλέβες της γης. Στη Θράκη υπάρχει το ρήμα φλεβαρίζω= πλημμυρίζω, επειδή τα χωράφια «φλεβαρίζουν από τις βροχές.

Ο Άγιος Τρύφωνας ήταν μάρτυρας της Χριστιανικής Εκκλησίας που τη μνήμη του γιορτάζουμε σήμερα, 1η Φεβρουαρίου από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στις 10 Νοεμβρίου από την Καθολική Εκκλησία. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι έχουν το όνομα Τρύφων και Τρυφωνία.

Ο Τρύφων γεννήθηκε στη Λάμψακο της Φρυγίας (σημερινό Λαψέκι Τουρκίας) και έζησε στα χρόνια των ρωμαίων αυτοκρατόρων Γορδιανού Γ’ (238-244), Φιλίππου του Άραβος (244-249) και Δεκίου (249-251). Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και στην παιδική του ηλικία έβοσκε χήνες για να ζήσει. Συγχρόνως, όμως, μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή και εκτελούσε με ευλάβεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Στην πορεία του χρόνου άρχισε να γίνεται γνωστός για τις θαυματουργικές του ικανότητες. Θεράπευε αρρώστους και δαιμονισμένους, και η φήμη του έφθασε μέχρι τη Ρώμη. Ο αυτοκράτορας Γορδιανός τον παρακάλεσε να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη του και ο Τρύφων ανταποκρίθηκε με επιτυχία. O Γορδιανός προσπάθησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προσφέροντάς του αξιώματα και χρήματα, τα οποία όμως ο Άγιος αρνήθηκε.

Τον Ιανουάριο του 250, ο αυτοκράτορας Δέκιος εξαπέλυσε άγριους διωγμούς κατά των χριστιανών. Ο Τρύφων συνελήφθη και οδηγήθηκε ενώπιον των ρωμαϊκών αρχών στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί, του ζητήθηκε να απαρνηθεί τη χριστιανική πίστη του και όταν αυτός αρνήθηκε, υποβλήθηκε σε μια σειρά από φρικτά βασανιστήρια. Στην αρχή κατατρύπησαν το σώμα του με σπαθιά, έπειτα τον έδεσαν από τα πόδια σε άλογα και τον έσυραν σε δύσβατες και πετρώδεις τοποθεσίες, στη συνέχεια τον έσυραν γυμνό πάνω σε σιδερένια καρφιά και τέλος του καψάλισαν τα πλευρά με λαμπάδες. Του έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία και όταν και πάλι αρνήθηκε να αποκηρύξει την πίστη του, τον αποκεφάλισαν.

Ο Άγιος Τρύφων προστατεύει τους αγρούς από τα τρωκτικά, τις κάμπιες και τα λοιπά ζωύφια. Οι αμπελουργοί αποφεύγουν το κλάδεμα την ημέρα αυτή, γιατί, όπως διηγούνται σε πολλά μέρη της Ελλάδας, κάποιος που έπιασε κλαδευτήρι ανήμερα της εορτής του Αγίου Τρύφωνα έκοψε τη μύτη του. Στη Μακεδονία τον λένε και Άι Τρίφυλλα, γιατί βοηθάει τη βλάστηση του τριφυλλιού.

ΠΗΓΗ

O τρόπος με τον οποίο θα γεράσουμε θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο θα ζήσουμε, είπε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης. Μπορεί στην εποχή του να άκουσαν τα λόγια του και να μην έδωσαν σημασία, στη σύγχρονη εποχή όμως, αυτά ισχύουν και με το παραπάνω. Με αφορμή τις φωτογραφίες του Τοm Ford για τα κοσμήματά του με μοντέλα τρίτης ηλικίας πριν λίγα χρόνια, εύκολα φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι οι γέροι πια, είναι αγέραστοι!  Η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, που πετύχαμε τις τελευταίες δεκαετίες, τα μοντέλα μεγαλύτερης ηλικίας που βγήκαν στις πασαρέλες και έρευνες που έδειξαν ότι οι αλλαγές στον οργανισμό μας δεν οφείλονται τόσο στο ίδιο το γήρας, αλλά είναι κυρίως αποτελέσματα νόσησης από διάφορες παθήσεις, επίδρασης του περιβάλλοντος, καθώς και της υποκινητικότητας, δείχνουν ότι η ζωή μπορεί να αρχίζει στα 60 και.

Περισσότερο από τρεις δεκαετίες πίσω, η ηλικία των 40, ήταν τα χρόνια που έδειχναν ότι γέρασες. Θυμηθείτε τα: Η ζωή αρχίζει στα σαράντα, Μια τρελή τρελή σαραντάρα, Σαράντα καράτια, Δεσποινίς ετών 39, Ο πρωτάρης, Η σαραντάρα κι ο πρωτάρης και πολλά άλλα που δείχνουν ότι αν έμπαινες στα σαράντα -κυρίως οι γυναίκες- την είχες βάψει! Η ζωή περνάει και χάνεται και τα νιάτα έχουν μόνο αξία. Όμως η ζωή, ο έρωτας, η δουλειά, το κέφι, το σεξ, δεν αποτελούν μόνο νεανική υπόθεση. Άλλωστε η θρυλική 70αρα Θεοπούλα, το’ χε πει: Άντε καλέ, κόβεται το σεξ; 

Ας επωφεληθούμε λοιπόν, τα …αγέραστα γηρατειά μας, να αναλάβουμε νέες δραστηριότητες που θα μας προσφέρουν χαρά και ευχαρίστηση και σε πλήρη ωριμότητα να απολαύσουμε τη δύναμη της γοητείας μας.

Με αφορμή τη συμμετοχή του στην Όπερα της Πεντάρας του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά (Παλλάς, έναρξη 24/2) βρεθήκαμε για έναν «γρήγορο» καφέ και φτάσαμε να πούμε σχεδόν τα πάντα.

Πήγαν κάποιες φορές να γράψουν πράγματα και για μένα αλλά για να «τρέξουν» ένα θέμα πρέπει να το συντηρείς κι εσύ κι εγώ τέτοιο δικαίωμα ουδέποτε έδωσα. Ο κιτρινισμός είναι ξέρεις σαν τον καρκίνο, τροφοδοτείται από το ίδιο το σώμα που έχει προσβάλει. Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Από τον ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ

Έτρεφα πάντα ένα θαυμασμό για τους πανεπιστήμονες της Αναγέννησης, τις πολυσχιδείς εκείνες προσωπικότητες που μπορεί να ήταν ταυτόχρονα ζωγράφοι, γλύπτες, εφευρέτες, ανατόμοι, γεωγράφοι, μηχανικοί, φυσικοί, αρχιτέκτονες, φυσιοδίφες κ.λπ., ενσαρκώνοντας το ιδανικό του Homo Universalis. Ένας τέτοιος «Καθολικός Άνθρωπος» είναι τρόπον τινά κι ο συνομιλητής μου, μια ξεχωριστή περίπτωση στα καλλιτεχνικά μας πράγματα με ψυχή κι αξιοσύνη μεγάλη που διαθέτει λες το «άγγιγμα του Μίδα» σε ό,τι καταπιάνεται, από την υποκριτική, τα εικαστικά και το τραγούδι μέχρι τα μαστορέματα και τη μαγειρική ακόμη, αφού δεν ξεχωρίζει την καθημερινότητα από την καλλιτεχνική δημιουργία – είμαι δε βέβαιος πως αν σε μυήσει στα μυστικά του μουσακά, θα συμφωνήσεις! Κάποιος άλλος στη θέση του θα είχε ενδεχομένως «ψωνιστεί» και με το δίκιο του, είναι όμως τόσο ευχάριστος, καλοσυνάτος κι ανεπιτήδευτος ώστε νομίζεις πως αντάμωσες έναν αγαπημένο «κολλητό» που είχες να δεις χρόνια. Στην έκτη πια δεκαετία της ζωής του νιώθει πλήρης συγκινήσεων κι εμπειριών, δεν παύει όμως να αναζητά νέες προκλήσεις – μια τέτοια είναι ο «κύριος Πίτσαμ» που υποδύεται στην Όπερα της Πεντάρας (Εθνικό), ο πρώτος του Μπρεχτ. Συναντηθήκαμε στη γειτονιά του, στα Εξάρχεια ένα πρωί πριν την πρόβα κι είπαμε στ’ αλήθεια πολλά, «δεν έχω εκτεθεί ποτέ τόσο δημόσια» μου εξομολογήθηκε στο τέλος αλλά ούτε εγώ τον «χόρταινα»! Ο Άγγελος βαριέται τα βιβλία αλλά είναι «τζάνκι» της ενημέρωσης, δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν οδηγεί, δεν έχει υπολογιστή μήτε κινητό, δεν κάνει ποτέ σχέδια. Μετριοπαθής που όμως δεν «παζαρεύει» το θάρρος της γνώμης του, μακρόθυμος κι αλλεργικός στα ταμπού, θεωρεί χρήσιμα μέχρι και τα ελαττώματά του, δηλώνει περήφανος για τη γενιά του, πιστεύει σε έναν πολιτισμό «πιο θηλυκό» και μεγαλύτερη επιτυχία, μαζί κι ευτυχία του είναι, λέει, το ότι έκανε πολλούς καλούς φίλους.

—Πώς τα περνάς εδώ στο «κράτος των Εξαρχείων»;

Μια χαρά φίλε! Είμαι είκοσι χρόνια τώρα Εξαρχειώτης – για την ακρίβεια Νεαπολιώτης, από τα Πυθαράδικα όπως λέγονταν παλιά όταν η περιοχή θεωρούνταν «δεύτερο Κολωνάκι» – και παρά τα «θεματάκια» που έχουμε κατά καιρούς εδώ είμαι πολύ ευχαριστημένος με τη γειτονιά μου, δεν την αλλάζω. Δεν θα μπορούσα καν να κατοικήσω μακριά από το κέντρο, στα προάστια ας πούμε – δεν αντέχω τις εξοχές της πόλης, προτιμώ τις κανονικές! Άσε που με τα πόδια ή ένα ταξί, που είναι το αγαπημένο μέσο μεταφοράς μου μετακινούμαι δίχως ταλαιπωρία σε ελάχιστο χρόνο.

Σε ένα φανταστικό καλλιτεχνικό κοινωνικό γίγνεσθαι, για πρώτο έρωτα θα ήθελα τον Μαρμαρινό, για σύζυγο τον Χουβαρδά, κρυφό παράφορο εραστή Καραθάνο ενώ αν είχα λεσβιακές τάσεις θα προτιμούσα τη Σοφία Σπυράτου! Τόσο πολύ τους έχω μέσα στη ζωή μου.

—Δεν διέθετες ποτέ δικό σου μέσο;

Όχι, δεν έμαθα ποτέ να οδηγώ αυτοκίνητο, ούτε θέλησα να αποκτήσω – μου λείπουν η συγκέντρωση, η ψυχραιμία κι η υπομονή που απαιτείται για έναν οδηγό. Επιπλέον συχνά αφαιρούμαι, ταξιδεύω στις σκέψεις μου – εδώ ακόμα και σε παράσταση που έπαιζα συνέβη να «χάσω» ολόκληρη σκηνή, φαντάσου να οδηγούσα κιόλα! Δοκίμασα κάποτε να καβαλήσω μηχανάκι, λίγο καιρό μετά μου έμεινε ξαφνικά καταμεσίς στην Αλεξάνδρας. Το τι βρισίδι άκουσα, δε λέγεται – ευτυχώς φορούσα κράνος και δεν έγινα ρεζίλι! Ύστερα κι από αυτό αποφάσισα ότι οδήγηση, τέλος. Ταξί για πάντα.

—Ηθοποιός, εικαστικός, τραγουδιστής, περφόρμερ… Το καλλιτεχνικό σου βιογραφικό είναι πράγματι αξιοθαύμαστο.

Σ’ ευχαριστώ αλλά το ίδιο πράγμα κάνω συνέχεια, ποτέ δεν είδα τη διαφορά. Κάνω εικαστικά στη σκηνή, θέατρο στα εικαστικά, ακόμα κι η μαγειρική, τα μαστορέματα, τα οικοκυρικά – πράγματα που επίσης αγαπώ να καταπιάνομαι -, το ευ ζην γενικότερα μπορείς να τα δεις σαν τέχνη, έχει διευρυνθεί πολύ στις μέρες μας το καλλιτεχνικό σύμπαν. Πλανώνται όσοι θεωρούν την καλλιτεχνική δημιουργία κάτι υπερβατικό, απομονωμένο από την καθημερινή ζωή.

—Με τη συγγραφή πώς και δεν καταπιάστηκες;

Ε, ας αφήσω και κάτι για καναν άλλο! Άσε που το γράψιμο πάντα το αντιμετώπιζα με δέος… Προτιμώ να πλύνω όλα τα πιατοπότηρα ύστερα από ένα μεγάλο πάρτι παρά να γράψω πέντε αράδες. Μου κόβονται τα χέρια, βλέπω πόσο εύκολα γράφουν κάποιοι φίλοι μου συγγραφείς και ζαλίζομαι! Βαριέμαι επίσης το διάβασμα, το θεωρώ κατάλληλο μόνο για να περάσεις την ώρα σου αν είσαι στο κρεβάτι με κάταγμα. Στον ελεύθερο χρόνο μου θα προτιμήσω να ασχοληθώ με μια τεχνική ή χειρωνακτική δουλειά από το να ανοίξω κάποιο βιβλίο. Εξαίρεση οι εφημερίδες – τρελαίνομαι να διαβάζω εφημερίδες, ακόμα και τις «κίτρινες» γιατί δεν θέλω να αποκόπτομαι από το λεγόμενο γούστο του κοσμάκη. Καλό είναι να είσαι διανοούμενος αλλά να ξέρεις τι κάνουν και τα ξέκωλα, αλλιώτικα η γνώση σου είναι ελλιπής!

Ζήσης στη Γκόλφω του Σ. Περεσιάδη. Eθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου. Πρώτη παράσταση: 06/03/2013. Φωτογραφία: Εύη Φυλακτού

—Εσένα επιχείρησαν ποτέ να σε «εκθέσουν» τα κουτσομπολίστικα έντυπα;

Πήγαν κάποιες φορές να γράψουν πράγματα και για μένα αλλά για να «τρέξουν» ένα θέμα πρέπει να το συντηρείς κι εσύ κι εγώ τέτοιο δικαίωμα ουδέποτε έδωσα. Ο κιτρινισμός είναι ξέρεις σαν τον καρκίνο, τροφοδοτείται από το ίδιο το σώμα που έχει προσβάλει. Ξέρω άλλους συναδέλφους που εν γνώσει τους μπαίνουν σε αυτό το παιχνίδι για διάφορους λόγους, το θεωρούν ίσως κάτι σαν τη θητεία στο στρατό.

—Υποδύεσαι τώρα τον Ράτκλιφ στον Ριχάρδο Γ’ στο Εθνικό, τέλη Φεβρουαρίου θα σε δούμε στην Όπερα της Πεντάρας στο Παλλάς. Δεν θυμάμαι να έχεις ξαναπαίξει Μπρεχτ…

Όχι κι αν μου έλεγες κάτι τέτοιο πριν είκοσι χρόνια, θα σου έκανα μήνυση! Θεωρούσα τον Μπρεχτ πολυπαιγμένο, «πολυφορεμένο», όχι κάτι περισσότερο από μια Γερμανίδα σε μια καρέκλα που γάβγιζε. Ωριμάζοντας όμως αναθεωρείς σκέψεις κι απόψεις, ανακαλύπτεις καινούργιες πτυχές σε κλασικά έργα καθώς και τη διαχρονική τους επικαιρότητα οπότε, έχοντας εκλεκτούς ηθοποιούς δίπλα μου και τον Χουβαρδά σκηνοθέτη, αφέθηκα σαν φύλλο να κυλήσω στο ρυάκι. Υποδύομαι τον χερ Πίτσαμ, τον «κακό» του έργου κι ευτυχώς γιατί βαρέθηκα να με βλέπουν καλό και μειλήχιο! Είναι ό,τι δυσκολότερο έκανα μέχρι τώρα μετά την Γκόλφω, όπου επίσης έπαιζα τον «κακό». Το ζητούμενο πάνω από όλα είναι βέβαια να γίνεται καλό θέατρο και στην καλλιτεχνική δημιουργία στην Ελλάδα σήμερα το θέατρο και το σινεμά είναι, πιστεύω, ό,τι πιο ζωντανό.

—Ποιους σκηνοθέτες και ηθοποιούς εκτιμάς περισσότερο;

Αρκετούς, μεγάλο «λαχείο» όμως θεωρώ τη γνωριμία μου με ανθρώπους όπως ο Καραθάνος κι ο Κούτρας. Σε ένα φανταστικό καλλιτεχνικό κοινωνικό γίγνεσθαι, για πρώτο έρωτα θα ήθελα τον Μαρμαρινό, για σύζυγο τον Χουβαρδά, κρυφό παράφορο εραστή Καραθάνο ενώ αν είχα λεσβιακές τάσεις θα προτιμούσα τη Σοφία Σπυράτου! Τόσο πολύ τους έχω μέσα στη ζωή μου.   Έχοντας γνωρίσει τον Λούκο και προσωπικά, θεωρώ σχεδόν έγκλημα αυτό που έγινε. Νομίζω ότι, τηρουμένων των αναλογιών, θα λειτουργήσει για τον Σύριζα και την Αριστερά τόσο αρνητικά όσο η εκτέλεση της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη στον Εμφύλιο…  

Στην Όπερα της Πεντάρας υποδύομαι τον χερ Πίτσαμ, τον «κακό» του έργου κι ευτυχώς γιατί βαρέθηκα να με βλέπουν καλό και μειλήχιο! Είναι ό,τι δυσκολότερο έκανα μέχρι τώρα μετά την Γκόλφω, όπου επίσης έπαιζα τον «κακό». Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφιδάς  

—Έμαθα ότι σε στενοχώρησε κι η αποπομπή Λούκου από το Ελληνικό Φεστιβάλ. Μα vαι γιατί, έχοντας γνωρίσει τον άνθρωπο και προσωπικά, θεωρώ σχεδόν έγκλημα αυτό που έγινε. Νομίζω ότι, τηρουμένων των αναλογιών, θα λειτουργήσει για τον Σύριζα και την Αριστερά τόσο αρνητικά όσο η εκτέλεση της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη στον Εμφύλιο…

—Ποιο θεωρείς το πιο επιτυχημένο πράγμα από όσα έχεις κάνει;

Οι φίλοι μου – αυτό είναι το πεδίο της επιτυχίας μου αγαπητέ. Πλούτος ανεκτίμητος. Είχα πάντα το ταλέντο ή τη διαίσθηση, αν θες, να διαλέγω τους καλύτερους κι ό,τι έφτιαξα καλλιτεχνικά είναι, ουσιαστικά, μια συνομιλία μαζί τους. Εκεί που απέτυχα πλήρως είναι στον έρωτα, ακόμα το φυλάω το νυφικό στο πατάρι όπως με πειράζουν στη συντροφιά! Όσο βέβαια περνά ο καιρός αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον εγώ ευθύνομαι γι’ αυτό. Ενδιαφερόμενος καταρχήν να περιχαρακώσω την ιδιωτικότητά μου, ουδέποτε καλλιέργησα τις συνθήκες να στεριώσει μια σχέση. Έμενα στους αρραβώνες, «αργομοίρα, καλομοίρα» που έγραφε κι ο Παλαμάς! Και δεν ξέρω τι έρωτες μπορώ πια να σκέφτομαι στα εξήντα μου, μολονότι είναι νομίζω λάθος να περιορίζουμε στους νέους το δικαίωμα σε αυτό το συναίσθημα.

—Αν παρά ταύτα έβρισκες τώρα ένα ταίρι, θα σκεφτόσουν κάτι σε σύμφωνο ή γάμο; Το λέω γιατί μεγάλωσες σε άλλη εποχή… Στην καλύτερη, οφείλω να πω! Η γενιά μου, όσοι δηλαδή γεννηθήκαμε ανάμεσα ’50-’60 αποτελεί τον τελευταίο κρίκο ανάμεσα σε παράδοση και νεωτερικότητα όσο αφορά τα ήθη. Γνωρίσαμε το παλιό και ταυτόχρονα πειραματιστήκαμε με το καινούργιο, οι δε τολμηρότεροι ζήσαμε εξαρχής την απελευθέρωση στην πράξη – και είναι η καλή σχέση που αναπτύσσεις με το δικό σου σώμα αυτή που καταρχήν σε απελευθερώνει. Θυμάμαι επίσης τα πρώτα χρόνια του ΑΚΟΕ και του περιοδικού Αμφί, του οποίου είχα σχεδιάσει το αρχικό λογότυπο και κάποια από τα εξώφυλλα στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ναι, είχανε συμβεί μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα τότε στο υπόγειο της Ζαλόγγου. Μιλάμε βέβαια και για εποχές προ-AIDS το οποίο, παρότι βέβαια δεν είναι πια η θανάσιμη απειλή που ήταν τότε, εξακολουθεί να πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από την ερωτική μας ζωή. Υπάρχει άλλωστε ακόμα αρκετή άγνοια και προκατάληψη εκεί έξω… Απαντώντας τώρα στο ερώτημά σου, ας βρεθεί το ταίρι και σε ό,τι μου ζητήσει θα πω ναι!

Δεκαήμερο – Μια διασκευή πάνω στο έργο του Βοκάκιου. Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου. Πρώτη παράσταση: 28/03/2014.

—Ποια ήταν, πιστεύεις, η πιο μακροπρόθεσμη συνέπεια της σεξουαλικής απελευθέρωσης;

Ίσως το ότι η “macho” πατριαρχική κουλτούρα και οι άντρες με την στερεοτυπική έννοια του όρου εξαφανίζονται σιγά σιγά από τις Δυτικές κοινωνίες, ενώ επικρατούν ακόμα στις Αραβικές και τις Ανατολικές γενικότερα. Ο Δυτικός πολιτισμός έχει γίνει πια πιο «θηλυκός», είναι οι λεγόμενες γυναικείες αξίες που έχουν τον πρώτο λόγο.

—Αλλά «ανήκουμε στη Δύση» για μήπως πιότερο για Ανατολή περνάμε;

Ανήκουμε όπου μας συμφέρει κάθε φορά! Είμαστε επιφανειακά Ανατολίτες, επιφανειακά Δυτικοί, επιφανειακά Αριστεροί ή Δεξιοί και πάει λέγοντας. Τσιμπάμε ό,τι μας κάνει και φτιάχνουμε το δικό μας υβρίδιο. Όμως ναι, στον Δυτικό πολιτισμό ανήκουμε καταρχήν, δεν θα στεκόμασταν ως έχουμε σήμερα μακριά από αυτόν.

—Με τα πολιτικά ανακατεύτηκες ποτέ;

Όχι και πρέπει να σου πω πως, μολονότι το προσπάθησα φιλότιμα, ποτέ δεν κατάφερε να με γοητεύσει η Αριστερά που ήτανε τόσο «της μόδας» στα νιάτα μου. Ακριβώς όπως δεν με γοήτευσαν ποτέ το τσιγάρο, το αλκοόλ και οι ουσίες – δεν μου αρέσει βλέπεις να χάνω τον αυτοέλεγχό μου, αντιστεκόμουν ενστικτωδώς σε οτιδήποτε ψυχότροπο, Όχι, δεν είναι κάτι που θεωρώ δύναμη, ίσως είναι αναπηρία αλλά έτσι συμβαίνει… Ούτε δεξιό πάλι με λες, μολονότι έτρεφα μια κάποια συμπάθεια για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έτσι, από αντίδραση, επειδή ήταν σχεδόν επιβεβλημένο να τον αντιπαθείς! Πιστεύω εξάλλου ότι και τη Δεξιά, η Αριστερά την έχει εφεύρει. Τώρα βέβαια το τι είναι Δεξιά, τι Αριστερά και τι το ανάμεσά τους… εγώ δύο πράγματα μόνο ξεχωρίζω, τα πλούτη και τη φτώχεια. Και στον Μπρεχτ το βλέπεις έντονα αυτό… Δεν είναι, ωστόσο, οι πολιτικοί που με γοητεύουν αλλά άνθρωποι όπως ο Σεφέρης, ο Χατζιδάκις, ο Τσιτσάνης…

—Είσαι πάντα τόσο χαλαρός και πρόσχαρος όσο δείχνεις;

Ζηλεύω! Έτσι νομίζεις! Βρίσκομαι διαρκώς σε αναβρασμό αλλά σε ένα άλλο επίπεδο. Διαθέτω ευτυχώς την αστική ευγένεια να ξεχωρίζω το ιδιωτικό από το δημόσιο.

—Τι μουσικές αγαπάς;

Α, λατρεύω την ελληνική μουσική, ειδικά το ρεμπέτικο, το ελαφρύ και το λαϊκό! Διδάχτηκα πολλά από καλλιτέχνες όπως ο Μπιθικώτσης, η Στέλλα Γκρέκα, η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, η Κάκια Μένδρη… Συντελείται μεγάλο έργο στο ελληνικό τραγούδι χρόνια τώρα.

—Το «κατέβασμα» της Ισορροπίας τού Νας μετά τις αντιδράσεις πώς σου φάνηκε;

Πολύ κακώς έγινε και νομίζω ότι πρέπει κανείς να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του μέχρι τέλους, αλλιώς να μην τα ξεκινά καθόλου – αυτή είναι γενικότερα η αρχή μου για τα πράγματα.

  Ράτκλιφ στον Ριχάρδο Γ’. Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Πρώτη παράσταση: 12/12/2015. Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφιδάς  

—Δεν σου πέρασε ποτέ η ιδέα να εγκαταλείψεις την Ελλάδα, να “ψαχτείς” αλλού;

Ναι και όχι, δηλαδή όχι! Όταν βρέθηκα το ’93 να εκθέτω στην Μπιενάλε της Βενετίας ο Γιώργος Λάππας με έκανε «χρυσό» να πάω να εγκατασταθώ μόνιμα στη Νέα Υόρκη, να κάνω καριέρα εκεί. Δεν έλειπαν κι οι γνωριμίες. Καθώς το σκεφτόμουν ρωτάω έναν άλλο φίλο που την έζησε για το κλίμα της, τον Βίκο Ναχμία (κρίμα που και οι δύο προαναφερόμενοι «χάθηκαν» νωρίς…). Χάλια, μου λέει, πολύ κρύο τον χειμώνα, πολλή υγρασία το καλοκαίρι. Έμενα τότε στο εξοχικό μου στο Κιάτο κι είπα Άγγελε, κάτσε στα αβγά σου καλύτερα, πού θα βρεις τέτοιο κλίμα, τέτοιον ήλιο, τέτοια θάλασσα… Αυτά είναι που σε κάνουν να μην αφήνεις εύκολα την Ελλάδα ακόμα κι αν δεν καλοπερνάς ακριβώς, ακόμα κι αν έτσι «κλείνεις» δρόμους.

—Και το Κιάτο όμως το άφησες τελικά για την Αθήνα.

Ναι γιατί αφενός ήθελα πια να βρίσκομαι περισσότερο εδώ κι αφετέρου επειδή θα δυσκολευόμουν πολύ να συντηρήσω δύο σπίτια. Η κατοχή δύο σπιτιών ήταν για τους αρχαίους Έλληνες ήταν κατάρα, όπως με πληροφόρησε κάποτε ο Νίκος ο Χουρμουζιάδης – πέραν του οικονομικού είναι κι οι έννοιες που έχεις διπλές, τέτοιες καταστάσεις μόνο μια μεγάλη οικογένεια μπορεί να συντηρήσει. Μεγαλώνοντας καλύτερα να περιορίζεσαι σε ένα σπίτι μέχρι το πολύ 70τμ., αλλιώς ή χαζός θα είσαι ή νεόπλουτος.

—Δεν σκέφτηκες ποτέ τη συγκατοίκηση;

Όχι. Είμαι μεν φιλόξενος αλλά προτιμώ να ζω μόνος γιατί έτσι οργανώνομαι καλύτερα. Δεν αντέχω να μου αποσπούν την προσοχή, προτιμώ να ορίζω εγώ το πρόγραμμα, τον χώρο και τον χρόνο μου. Είναι δε βασικά το θέατρο που με κινητοποιεί και με βάζει σε μια τάξη γιατί μη νομίζεις πως είμαι κανας εργασιομανής, μάλλον επιρρεπή στην τεμπελιά με λες! Μια οπότε με τις παραστάσεις, μια με τα εικαστικά – που αντίθετα από το θέατρο είναι μια χειρωνακτική δουλειά με δομή μοναχική – δεν μου περισσεύει χρόνος για μοίρασμα.

—Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο δεν έχεις υπολογιστή, Ίντερνετ, προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα, ούτε καν κινητό;

Ακριβώς! Με όλα αυτά και ειδικά με το κινητό διαρκώς στο χέρι δεν είσαι ποτέ παρών, βρίσκεσαι διαρκώς απών κι εγώ είμαι λίγο της παλιάς σχολής, θέλω να μυρίζω, να αγγίζω, να γεύομαι ανθρώπους και πράγματα, όχι μόνο να τα βλέπω και να τα φαντάζομαι εικονικά.

—Το αύριο σε αγχώνει;

Μπα, όχι ιδιαίτερα. Δεν έχω ξέρεις σκεφτεί ποτέ το χειρότερο, νομίζω ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα με οτιδήποτε. Είναι πάντα μεγαλύτερη η χαρά της ζωής από τον κίνδυνο. Όπως έλεγε κι ο Εγγονόπουλος, «ως προς εμέ, ο θάνατος δεν υπάρχει». Πιστεύω οπότε πως ακόμα είμαι νέος και σαν τέτοιος ζω.

—Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που θα προτιμούσες να ξεχάσεις;

Κοίτα, άμα νιώθεις εντάξει με τον εαυτό σου τα δυσάρεστα εξανεμίζονται με τα χρόνια, σου μένουν τα ευχάριστα. Κακίες, μίση ή απωθημένα δεν κρατώ, πικραμένος ή απογοητευμένος δεν δικαιούμαι καν να νιώθω, μόνο η δυστυχία που βλέπω τριγύρω με χαλάει.   Η γενιά μου, όσοι δηλαδή γεννηθήκαμε ανάμεσα ’50-’60 αποτελεί τον τελευταίο κρίκο ανάμεσα σε παράδοση και νεωτερικότητα όσο αφορά τα ήθη. Γνωρίσαμε το παλιό και ταυτόχρονα πειραματιστήκαμε με το καινούργιο, οι δε τολμηρότεροι ζήσαμε εξαρχής την απελευθέρωση στην πράξη – και είναι η καλή σχέση που αναπτύσσεις με το δικό σου σώμα αυτή που καταρχήν σε απελευθερώνει.

Φωτογραφία: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

—Τι θα ξεχώριζες από όσα έκανες ίσαμε τώρα;

Όλα και τίποτα Θεόδωρε. Έχω κάνει πράγματα που άλλοι χτίζουν πάνω τους μια ολόκληρη ζωή αλλά για μένα είναι σα να μη συνέβησαν. Προηγούμαι βλέπεις των δραστηριοτήτων μου, νιώθω κάθε φορά σαν παιδί ανάπηρο που μαθαίνει να περπατά. Ακόμα και η ηλιθιότητα, η χαζομάρα, η μαλακία που με δέρνει αν θες είναι προζύμι για να φουσκώσει το ψωμί. Οι ωραιότερες δε στιγμές στη ζωή ενός καλλιτέχνη είναι όταν το έργο του συναντά τη ζωή του κι αντίστροφα.

—Τι παραπέρα θα ποθούσες;

Δεν έχω επιθυμίες ούτε σχέδια κάνω για το μέλλον, είμαι άνθρωπος που εμπνέομαι από τη στιγμή. Το μόνο που θα ήθελα είναι ένα καινούργιο διάφραγμα στη μύτη μου – είχε στραβώσει όταν χτύπησα κάπου μικρός κι αμέλησα τότε να το φροντίσω, έτσι απέκτησα κι αυτή την χαρακτηριστική ένρινη χροιά στη φωνή μου!

Info: Ο Ριχάρδος Γ’ του Σέξπιρ παίζεται στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά μέχρι τις 14/2.

Η Όπερα της Πεντάρας σε σκηνοθεσία του ίδιου ξεκινά παραστάσεις στις 24/2 (θέατρο Παλλάς)

Πηγή: www.lifo.gr

«Βορά στα θηρία της αρένας δεν έγινα και ούτε θα γίνω προς τέρψη όσων επικροτούν και όσων αποδοκιμάζουν. Όμως αλήθεια ποια είναι τα όρια κάποιων και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν;»

Με ανάρτηση στο προφίλ του στο facebook, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης αντέδρασε και απάντησε στις φλούο κατακίτρινες «φήμες» που τον φωτογράφιζαν να παντρεύεται ένα πλούσιο γόνο και που έφτασαν έως και να τον κατονομάζουν με τα ανάλογα κραχτικά σχόλια σε μία  ατελείωτη αναπαραγωγή μέχρι τα τελευταία τρασοσάιτς στο twilight zone του ίντερνετ και των social media.

Ο πρώην βουλευτής (που παραιτήθηκε στις 20/11), μιλάει ανοιχτά για το θέμα χωρίς να αποκλείει να πάρει η υπόθεση το δρόμο της δικαιοσύνης…

«Αντιλαμβάνομαι οτι υπάρχουν πολυ πιο σοβαρά θέματα που απασχολούν τον κόσμο, όμως υπάρχουν φορές που διαβάζεις πράγματα για τον εαυτό σου και ενώ στην αρχή γελάς, μετά αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι πάει στραβά. Ενώ έχω επιλέξει να παραιτηθώ απο βουλευτής και να μην βγαίνω στα ΜΜΕ, διαβάζω ότι δουλεύω στο Λονδίνο, ότι κανω παρέα με ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει ποτέ και μία σειρά από άλλα μυθεύματα. Έπειτα βέβαια μαθαίνω οτι παντρεύομαι στη Νεα Υόρκη. Μεγαλεία! Και ενώ δεν αναφέρονται ονόματα, γίνονται περιγραφές με αμφίσημο τρόπο και από δίπλα αναλαμβάνουν εργασία μπλογκς και πλήθος “περίεργων” για τους οποίους είναι και αυτό μια κάποια ενασχόληση.

O viral κιτρινισμός με ενοχλεί πιο πολύ για τους γύρω μου. Ακομα και για αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχω συναντήσει ποτέ μου. Δεν εχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν και καμία -αναφορικά με την προσωπική μου ζωή- και για αυτό δεν μπαίνω στην ουσία των “κίτρινων” δημοσιευμάτων.

Δεν ανέχομαι όμως τη στοχοποίηση. Και περισσότερο όταν γίνεται με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να εξάπτει τα ένστικτα του “φιλοθεάμονος κοινού”. Βορά στα θηρία της αρένας δεν έγινα και ούτε θα γίνω προς τέρψη όσων επικροτούν και όσων αποδοκιμάζουν. Όμως αλήθεια ποια είναι τα όρια κάποιων και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν; Δεν θεωρώ ότι ο Τύπος πρέπει να αντιμετωπίζεται με αγωγές, αφού η βιομηχανία αγωγών είναι πλήγμα στην ελευθεροτυπία. Όμως ο επινοημένος κιτρινισμός δεν είναι δημοσιογραφία, οπότε ενίοτε τα όρια μπορεί να τα θέτει και η δικαιοσύνη».

Το κουρδιστό πορτοκάλι, λίγο πριν ανέβει στη Θεσσαλονίκη, έκοψε την πίτα για το 2016 στο θέατρο Κιβωτός. Παρόντες όλοι οι συντελεστές της εξαιρετικής παράστασης, ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας, ο θεατρικός επιχειρηματίας Τάσος Παπανδρέου, ο συγγραφέας Θοδωρής Πετρόπουλος, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης και ο εκλεκτός θίασος: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Στράτος Τρογκάνης, Μένη Κωνσταντινιδου, Γιώργος Στάμος, Φάνης Παυλόπουλος, Αγγελική Τρομπούκη, Βαγγέλης Χατζηνικολάου.

Ο Στράτος Τρογκάνης ήταν ο τυχερός που βρήκε το φλουρί στο κομμάτι του. Και του χρόνου!

Το Κουρδιστό Πορτοκάλι πάει στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αριστοτέλειον (Εθνικής Αμύνης 2, Τηλ. 2310 262051) από 5 Φεβρουαρίου και για λίγες παραστάσεις. Το έργο αφηγείται την ιστορία του νεαρού Άλεξ, αρχηγού μιας συμμορίας συνομηλίκων του, που διασκεδάζουν σκορπίζοντας βία: κλοπές, βιασμοί και βανδαλισμοί είναι η καθημερινότητά τους. Οι μεγάλες αγάπες του Άλεξ είναι τα ναρκωτικά, οι βιασμοί και η Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν. Μετά από μια δολοφονία, ο Άλεξ συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Για να αποκτήσει την ελευθερία του, δέχεται να συμμετέχει σαν «πειραματόζωο» σε ένα πρωτοποριακό σύστημα σωφρονισμού που μελετά η κυβέρνηση. Το έργο θέτει το πρόβλημα της αντιμετώπισης της νεανικής βίας αλλά και το θέμα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου για να επιλέξει το καλό ή το κακό.

Η διάσημη νουβέλα εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1962 και σαράντα χρόνια αργότερα περιλήφθηκε στη λίστα του περιοδικού Time με «τα 100 κορυφαία μυθιστορήματα του 20ού αιώνα». Στο μεταξύ, είχε αποκλειστεί από πολλές δημόσιες και σχολικές βιβλιοθήκες «λόγω θέματος» και «λόγω λεξιλογίου»

Στον κεντρικό ρόλο ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης.

Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά):

Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Στράτος Τρογκάνης, Μένη Κωνσταντινιδου, Γιώργος Στάμος, Φάνης Παυλόπουλος, Αγγελική Τρομπούκη,Βαγγέλης Χατζηνικολάου.

Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας, Μετάφραση: Θοδωρής Πετρόπουλος, Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης, Κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου, Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας, Κινησιολογία: Αγγελική Τρομπούκη, Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Μιχαλόπουλος, Φωτογραφίες παράστασης: Πάτροκλος Σκαφιδάς, Βίντεο: Άκης Πολύζος, Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ, Βοηθοί σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου.

Παραγωγή: Παπανδρέου Α.Ε.

Παραστάσεις: Παρασκευή  21.00, Σάββατο 18.15  & 21.00, Κυριακή 20.00

Τιμές Εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 15€, Φοιτητικό:12 €, Ανέργων: 10 € (απαραίτητη η προσκόμιση της ταυτότητας και του δελτίου ανεργίας.

Επιτέλους η Σμαράγδα Καρύδη θα γίνει Sweet Charity στο ομώνυμο αριστούργημα του μίστερ μιούζικαλ Μπομπ Φόσι που ετοιμάζεται να ανέβει στο θέατρο Badminton. Πόσα χρόνια το λέω -και στην ίδια- ότι είναι η ιδανική στην εποχή μας να υποδυθεί τη  δεσποινίδα Hope Charity Valentine: χορεύτρια σε καμπαρέ, ονειροπόλα, αθεράπευτα αισιόδοξη και… μονίμως άτυχη στον έρωτα. Το Sweet Charity, το θρυλικό μιούζικαλ του Bob Fosse, έρχεται από τις 16 Μαρτίου στο Badminton σε μια φαντασμαγορική παραγωγή μ’ ένα all star ελληνικό καστ, σε σκηνοθεσία του Chet Walker!

Εκρηκτικό, ξεκαρδιστικό, διαποτισμένο από τη ρομαντική ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης, το Sweet Charity αφηγείται τις ερωτικές περιπέτειες της καλοκάγαθης χορεύτριας-taxi girl Charity. «Taxi Girls» ονόμαζαν στην Αμερική τις κοπέλες, τις οποίες προσλάμβαναν οι άνδρες-θαμώνες των κλαμπ για να τους συνοδέψουν σε ένα χορό. Η Charity αναζητά μανιωδώς την αληθινή αγάπη, αλλά σκοντάφτει από τον έναν λάθος εραστή στον άλλο.

Το κείμενο της παράστασης, ευρηματικό και στακάτο, έγραψε ο Neil Simon με βάση τις Νύχτες της Καμπίρια του Federico Fellini, ενώ η μουσική είναι του Cy Coleman και περιλαμβάνει κλασικά, αλησμόνητα τραγούδια – μεταξύ άλλων τα «Big Spender», «There’s Gotta Be Something Better Than This», «Rhythm Of Life» και «I’m a Brass Band». Το Sweet Charity ανεβαίνει σε μια λαμπερή παραγωγή του Badminton, εφάμιλλη των αντίστοιχων του Broadway και του West End.

Τον κεντρικό ρόλο της Charity αναλαμβάνει η Σμαράγδα Καρύδη, με συμπρωταγωνιστές (αλφαβητικά) τους Νίκο Αρβανίτη (στο ρόλο του Herman), Σταύρο Ζαλμά (Vittorio Vidal), Μέμο Μπεγνή (Oscar), Νάντια Μπουλέ (Helene), Ντορέττα Παπαδημητρίου (Nickie Pignatelli), Ιβάν Σβιτάιλο (Big Daddy). Μαζί τους παίζουν και τραγουδούν η Shaya, η Idra Kayne, ο Δημήτρης Γαλάνης κι ένας μεγάλος θίασος ηθοποιών, χορευτών και μουσικών.

Το κείμενο απέδωσαν με πολύ κέφι στα ελληνικά ο Γιώργος Καπουτζίδης με τον Σταμάτη Πατρώνη, την ελληνική εκδοχή των στίχων επιμελήθηκε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, τα σκηνικά ο Γιώργος Πάτσας, τα κοστούμια η Τότα Πρίτσα, τους φωτισμούς η Ελευθερία Ντεκώ και τη μουσική διεύθυνση ο Αλέξιος Πρίφτης.

Για την παραγωγή του Badminton, τη σκηνοθεσία και την αναβίωση της θρυλικής χορογραφίας του Fosse αναλαμβάνει ο κορυφαίος χορογράφος, τιμημένος με βραβείο Tony, Chet Walker. Ο Walker υπήρξε μαθητής του Fosse και χόρεψε σε τέσσερα μιούζικαλ του μέντορά του, ενώ είναι ο ιθύνων νους πίσω από το περίφημο μιούζικαλ Fosse (1999), που προτάθηκε για εννέα Tony και βραβεύτηκε με τέσσερα! Από τις 16 Μαρτίου, το Sweet Charity φέρνει την πιο αισιόδοξη, αστραφτερή, ακαταμάχητη όψη της Νέας Υόρκης στην Αθήνα!

Ο Chet Walker, ο οποίος για την παράσταση του Badminton χορογραφεί και σκηνοθετεί το Sweet Charity πιστός στο πνεύμα του Bob Fosse, είναι επίσης διευθυντής στο Jazz/Musical Theatre Dance Program της Ακαδημίας Jacob’s Pillow, της «χορευτικής καρδιάς των ΗΠΑ και πιθανότατα του κόσμου», σύμφωνα με τους New York Times.

SWEET CHARITY

ΑΠΟ 16 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ BADMINTON

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ 19.30

ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20.30

ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ 17.00 ΚΑΙ 21.00

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ 19.30

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: A ΖΩΝΗ 38 ΕΥΡΩ Β ΖΩΝΗ 30 ΕΥΡΩ Γ ΖΩΝΗ 24 ΕΥΡΩ Δ ΖΩΝΗ 18 ΕΥΡΩ Ε ΖΩΝΗ 12 ΕΥΡΩ (ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΑΝΕΡΓΩΝ 10 ΕΥΡΩ)

ΙΣΧΥΟΥΝ ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΟΜΑΔΙΚΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: 2108840600

Η Αμερικανίδα ηθοποιός Julianne Moore ήταν μία από τις παρουσιάστριες των 22^ων Ετήσιων Βραβείων Screen Actors Guild. Ειδικά για τη βραδιά, φόρεσε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια από πλατίνα με διαμάντια (25 καράτια),  δακτυλίδι σε λευκό χρυσό 18 καρατίων με διαμάντια κοπής μπριγιάν (2 καράτια), δακτυλίδι σε λευκό χρυσό 18 καρατίων με διαμάντια κοπής μπριγιάν (3 καράτια),  και δύο δακτυλίδια από πλατίνα με διαμάντια ashoka—cut (4 καράτια), όλα από την “High Jewelry Collection” της Chopard

Aν θυμάστε και λέτε κάποια από αυτά στο παιδί σας καθημερινά, του κάνετε το καλύτερο δώρο της ζωής του! Τονώνετε την αυτοπεποίθησή του και του στρώνετε το δρόμο για προσωπική ευτυχία και επιτυχία.

1. Σε αγαπώ! Σε αγαπώ απέραντα και ατελείωτα και δεν υπάρχει τίποτα που θα με κάνει να σταματήσω να σε αγαπάω.

2. Είσαι καταπληκτικό παιδί! Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, μοναδικός και δεν υπάρχει κανένας άλλος σαν εσένα.

3. Δείξε τα συναισθήματά σου. Κλάψε αν έτσι νιώθεις, γέλα αν το αισθάνεσαι. Όλα τα συναισθήματα είναι χρήσιμα και σημαντικά, αρκεί να ξέρουμε να τα εκδηλώσουμε σωστά και να μη διαλέξουμε συμπεριφορές που στεναχωρούνε ή πονάνε τους άλλους.

4. Έκανες λάθος. Δε πειράζει, όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Το σημαντικό είναι να μάθεις από το λάθος σου, να το διορθώσεις και να μην το επαναλάβεις. Έχεις την ευκαιρία να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα.

5. Τα κατάφερες. Μπράβο σου! Αν και δεν ήταν εύκολο, ξέρω ότι προσπάθησες και τα κατάφερες. Είμαι περήφανη/ος για σένα και πρέπει κι εσύ να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου.

6. Συγγνώμη. Εγώ έκανα λάθος.

7. Μπορείς να αλλάξεις γνώμη. Μερικές φορές μπορεί να πάρεις μια απόφαση αλλά μετά να αλλάξεις γνώμη. Μπορείς να το κάνεις με ωραίο τρόπο, χωρίς κλάματα ή θυμό.

8. Τι ωραία ιδέα! Χαίρομαι που το σκέφτηκες! Όταν βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει το αποτέλεσμα είναι σούπερ! Πες μου και άλλα πράγματα για αυτή την ιδέα σου.

9. Αυτό ήταν ευγενικό εκ μέρους σου. Τι ωραία επιλογή να βοηθήσεις και να πεις ωραία πράγματα σε κάποιον άλλο! Φαντάζομαι πόσο όμορφα νιώθεις μέσα σου! Είμαι περήφανη/ος για σένα! Μπράβο!

10. Σου έχω μια μικρή έκπληξη! Έτσι, χωρίς λόγο, επειδή σε αγαπώ.

11. Δε βιάζομαι. Μπορώ να περιμένω. Έχουμε χρόνο, μη βιάζεσαι.

12. Τι θέλεις να κάνουμε; Είναι σειρά σου να διαλέξεις και πάντα έχεις ωραίες ιδέες!

13. Πες μου…. Θέλω να ακούσω τη γνώμη σου. Θέλω να ακούσω τι σκέφτεσαι και πώς νιώθεις, είναι σημαντικό. Είμαι όλο αυτιά!

14. Εδώ είμαι! Και δεν πρόκειται να φύγω χωρίς να σε χαιρετήσω. Μου αρέσει να είμαστε μαζί.

15. Ευχαριστώ και παρακαλώ. Είναι σημαντικές λέξεις που πρέπει να θυμόμαστε να χρησιμοποιούμε. Και αν ξεχαστώ καμιά φορά και δε σου τις πω, να μου το υπενθυμίσεις!

16. Μου έλειψες! Να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι όταν δεν είμαστε μαζί.

17. Προσπάθησε! Κάνε μια προσπάθεια, ένα βήμα τη φορά. Θα τα καταφέρεις! Τίποτα δε γίνεται χωρίς να προσπάθεια.

18. Θα σε βοηθήσω. Πρώτα κάνε μια προσπάθεια μόνος σου, αλλά αν δεις ότι χρειάζεσαι κάτι, εδώ είμαι για να σε βοηθήσω. Δεν θα το κάνω εγώ για εσένα, αλλά θα σου δείξω πώς να το κάνεις για να το μάθεις και να μη με χρειάζεσαι την επόμενη φορά.

19. Τι θα σου άρεσε; Τι ονειρεύεσαι; Τι θα ήθελες να έχεις ή να γίνει; Ας αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη να σκεφτούμε τι θα θέλαμε.

20. Πιστεύω σε εσένα! Πιστεύω σε εσένα σαν άνθρωπο, πιστεύω στις δυνάμεις σου και σου έχω εμπιστοσύνη! Μπορείς!

ΠΗΓΗ

Το εκκλησιαστικό γεγονός της Υπαπαντής του Κυρίου, που εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς  συνέβη σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του Ιησού. Επειδή, σύμφωνα με το μωσαϊκό νόμο, ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και μάλιστα αγόρι, (η μητέρα που θα έφερνε στον κόσμο αγόρι ήταν ακάθαρτη για 40 ημέρες από την γέννησή του, 80 εάν το παιδί είναι κορίτσι) έπρεπε να αφιερωθεί στο Θεό και συγχρόνως οι γονείς να προσφέρουν μία μικρή θυσία από ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. Το ζευγάρι του Ιωσήφ και της Μαρίας προϋπάντησε στο ναό ο υπερήλικας Συμεών, ο οποίος δέχθηκε τον Ιησού στην αγκαλιά του, η οποία φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα. Ο πρεσβύτης ιερέας είχε λάβει υπόσχεση από τον Θεό ότι δεν θα πεθάνει, προτού δει το Χριστό.

Η αρχική έμφαση της εορτής ήταν κατά πάσα πιθανότητα ο καθαρισμός της Θεοτόκου. Ο πρωιμότερος τίτλος της εορτής που απαντάται είναι «εορτή καθαρσίων», όπως αναφέρεται στον πρώτο λόγο του Ησυχίου, πρεσβυτέρου Ιεροσολύμων στην Υπαπαντή. Πολύ σύντομα όμως η έμφαση μετατέθηκε στη συνάντηση, η «απάντηση» του Ιησού στο Ναό με τον Συμεών και την προφήτιδα Άννα

Η Υπαπαντή ετυμολογικά σημαίνει προϋπάντηση και στον αγγλόφωνο κόσμο είναι γνωστή ως Candlemas.

Επίσημη πρεμιέρα για την πρώτη ελληνική τρισδιάστατη ταινία που σκηνοθέτησε ο Χρήστος Δήμας. Τίτλος: Ο Μαγικός Καθρέφτης. Πρωταγωνιστές οι: Μάκης Παπαδημητρίου, Ζέτα Δούκα, Αθηνά Οικονομάκου, Ελένη Κοκκίδου, Τάκης Παπαματθαίου, Δημήτρης Ήμελλος, Λευτέρης Ελευθερίου και Κώστας Κόκλας (ο μαγικός καθρέφτης) οι οποίοι υποδύονται τέσσερις διαφορετικούς ρόλους με συνδετικό κρίκο τον Κλεάνθη (Μάκης Παπαδημητρίου) και τον Έρτη (από το Λαέρτη), τον καθρέφτη. Όλα αρχίζουν όταν ο Κλεάνθης  θα ανακαλύψει έναν «μαγικό καθρέφτη» που πραγματοποιεί και τα πιο τρελά όνειρα. Ο Κλεάνθης αρπάζει την ευκαιρία να ζητήσει αυτά που θα αλλάξουν τη ζωή του για πάντα. Έχει μάλιστα τη δυνατότητα να επαναδιατυπώσει την ευχή του όσες φορές θέλει. Οι επιθυμίες του θα εκπληρωθούν, όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Υπάρχει πάντα κάτι που του διαφεύγει και ο Κλεάνθης δεν μπορεί να βρει την πραγματική ευτυχία πουθενά. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει.

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Δήμας, συντελεστές της ταινίας και οι πρωταγωνιστές της, τίμησαν με την παρουσία τους την επίσημη πρεμιέρα στον κινηματογράφο Αθήναιον

Γιώργος Μαζωνάκης

Αθηνά Οικονομάκου, Ζέτα Δούκα

Αθηνά Οικονομάκου, Μάκης Παπαδημητρίου

Ο Λευτέρης Ελευθερίου με την σύζυγό του Τατιάνα

Ο Μάκης Παπαδημητρίου και η σύζυγός του, ηθοποιός Κατερίνα Λυπηρίδου

Μιχάλης Χατζαντωνάς και Ζέτα Δούκα

Σόλωνας Τσούνης, Μάκης Παπαδημητρίου

Ελένη Κοκκίδου, Ζέτα Δούκα, Λευτέρης Ελευθερίου

Αθηνά Οικονομάκου

Ζέτα Δούκα και Θοδωρής Μαραντίνης

Σόλων Τσούνης, Βίβιαν Κοντομάρη

Αντώνης Αντωνίου, Έλενα Σολωμού, Ελένη Κοκκίδου

Μάκης Παπαδημητρίου, Λευτέρης Ελευθερίου, Αθηνά Οικονομάκου

Γιώργος Φειδάς, Υρώ Μανέ

Στην υποδοχή ένας αρχαίος στρατιώτης

Λευτέρης Ελευθερίου

Βάλαμε τα 3D γυαλιά με τον ηθοποιό Νεκτάριο Φαρμάκη και “ταξιδέψαμε” κινηματογραφικά με την ταινία του Χρήστου Δήμα

Σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας
Σενάριο: Έλενα Σολωμού, Κωστής Παπαδόπουλος
Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Ζέτα Δούκα, Ελένη Κοκκίδου, Κώστας Κόκλας, Λευτέρης Ελευθερίου, Δημήτρης Ήμελλος, Τάκης Παπαματθαίου, Αθηνά Οικονομάκου, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Ασπασία Κοκώση, Δέσποινα Παπαγιάννη, Νίκος Πουρσανίδης, Σόλων Τσούνης, Σταύρος Σβίγγος, Αθηνά Αλεξοπούλου

Παραγωγός: Γιάννης Ιακωβίδης
Διευθυντής Φωτογραφίας: Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Μοντάζ: Κατερίνα Ευαγγελάκου
Σκηνογράφος: Αντώνης Δαγκλίδης
Ενδυματολόγος: Άγης Παναγιώτου

Μακιγιάζ: Γιάννης Παμούκης
Κομμώσεις: Σωτήρης Πατεράκης
Ομώνυμο τραγούδι της ταινίας: Onirama feat. Γιώργος Μαζωνάκης. Κυκλοφορεί από τη Feelgood Records

Εδώ το trailer: https://www.youtube.com/watch?v=rOiaTGZShbM

Εδώ το video clip για το τραγούδι της ταινίας: https://youtu.be/H0vqpnDWCms

4 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους από τη Feelgood και σε 3D

Σαράντα τέσσερις υποθέσεις που αφορούν ινστιτούτα αισθητικής (παράνομη άσκηση επαγγέλματος, απάτη, σωματικές βλάβες από αμέλεια) έχει στείλει στη δικαιοσύνη ο Συνήγορος του Καταναλωτή τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, οι μέθοδοί τους παραμένουν ίδιες και η τακτική των περισσότερων από αυτών φτάνει να ξεπερνά πολύ επικίνδυνα όρια.

H Τζούλη Αγοράκη αποδέχεται την προσφορά για ένα «δωρεάν μασάζ» και μπαίνει στον καφκικό (και εντελώς υποτιμητικό για τις γυναίκες) κόσμο ενός ινστιτούτου αδυνατίσματος.

Περπατώ, περπατώ στην Έρμου, όταν ο λύκος δεν είναι εκεί. Και όμως είναι. Και όχι μόνο ένας, αλλά αρκετοί. Όλοι τους πεινασμένοι για ανασφαλείς γυναίκες. Σε ποιο σημείο είναι συγκεντρωμένοι; Σε πολλά κεντρικά σημεία στην πόλη. Εγώ συναντώ μια αγέλη στη γωνία των ΜcDonald’s στην Ερμού. Αγόρια και κορίτσια που σε σταματούν για να σου κάνουν ένα «δωράκι», να τραβήξεις έναν τυχερό λαχνό, να σε φιλέψουν μια περιποίηση ομορφιάς, μια προσφορά αδυνατίσματος, να σου χαρίσουν μια μεγάλη ευκαιρία και αφού σε ψιλομπερδέψουν, να σε οδηγήσουν στο «μεγάλο θυσιαστήριο», για να σε γδάρουν και να σε εξευτελίσουν κανονικά.

Πάντα τους προσπερνώ βιαστικά και όταν ακούω αυτό το «έχετε μισό λεπτούλι;» μου ανάβουν τα λαμπάκια. Για χάρη, όμως, του ρεπορτάζ γίνομαι το τέλειο θύμα. «Έχετε μισό λεπτούλι;» μου λέει ένας νεαρός. «Και ένα και δύο» απαντώ με χαμόγελο. «Α, τότε υπέροχα, γιατί είναι η τυχερή σας μέρα. Κερδίσατε ένα τέλειο δώρο και είναι όλο δικό σας, εντελώς δωρεάν». Μου δίνει ένα χάρτινο σακουλάκι, βγάζω ένα γούρι του 2016. «Να σου μπει καλά» λέει και το γυρίζει αμέσως σε ενικό με σεξιστικό υπονοούμενο.

Γελάω αμήχανα. «Και επειδή είσαι πολύ κούκλα (ο ενικός δημιουργεί οικειότητα), σου κάνω εγώ, ο Βασίλης, προσωπικά, δώρο ένα εντελώς δωρεάν μασάζ και μια περιποίηση προσώπου αξίας 150 ευρώ». «Τι, έτσι, στα καλά καθούμενα;» λέω εγώ, κάνοντας τη δύσπιστη. «Ποιος είσαι, ο Άγιος Βασίλης;». Συνεχίζει το ποίημα που του έχουν μάθει. «Επειδή έχεις ωραίο χαμόγελο και δεν συναντάς συχνά τέτοια χαμόγελα, κερδίζεις σήμερα την προσφορά». Γελάω με χάχανο, όπως θα έκανε αυτή με το ωραίο χαμόγελο που κερδίζει την προσφορά. «Μόνο που πρέπει να έρθεις μέχρι επάνω. Να, βλέπεις, εδώ απέναντι, δυο βήματα είναι» και μου δείχνει το αντικριστό κτίριο. «Πάμε μέχρι τον πρώτο να σφραγίσουμε την προσφορά». Στο «να σφραγίσουμε την προσφορά» αισθάνομαι σαν κοτόπουλο που πρέπει να του βάλουν αυτή την μπλε-μοβ στάμπα.

«Μα, βιάζομαι» λέω. «Δύο λεπτά θα κάνουμε, θα ανέβουμε μαζί να πούμε στην υπεύθυνη ότι είσαι η τυχερή της ημέρας και μετά να πας στις δουλειές σου, να ‘χουμε κλείσει το ραντεβουδάκι, να έρθεις όποτε θες, να σε περιποιηθούμε». «Ας είναι», γνέφω, «μόνο για πέντε λεπτά» και τον ακολουθώ. Στο ασανσέρ κι άλλα γραπωμένα θύματα. Χαμογελάμε αμήχανες. Κυρίες όλες, όχι στην πρώτη νιότη, στρουμπουλούλες, με εμφανή τα θεματάκια τους. Το κέντρο αδυνατίσματος-ομορφιάς είναι γεμάτο κόσμο.

Το τηλεφωνικό κέντρο έχει πάρει φωτιά. Περιμένουμε έξω από κλειστή γυάλινη πόρτα. Ο Βασίλης με ρωτάει το ζώδιό μου. Είχε μια κοπελιά παλιά, Ταύρο, ζόρική ήταν, αυτός είναι Παρθένος. Αυτά τα μαθαίνω μέχρι να με παραδώσει ένα τέταρτο μετά στην υπεύθυνη. Με συστήνει: «Από δω η τυχερή κυρία». Με σκέφτομαι σαν γιαπωνέζικο manga, να τους καθαρίζω όλους εκεί, με το όνομα «η τυχερή κυρία», αλλά πνίγω αυτές τις σκέψεις. «Το ονοματάκι σου;» ρωτάει η άμεση Σία σε άμεσο ενικό, που τον έχει από τα παιδικά της στον αυτόματο πιλότο.

«Νάσια» απαντάω, με ό,τι όνομα μου κατέβηκε για την περίσταση. Η Σία χαίρεται, γιατί Νάσια λένε την ξαδέλφη της που είναι πολύ δεμένες. Καθόμαστε αντικριστά σε πολυθρόνες. «Λοιπόν, Νάσια» με κοιτάει στα μάτια. «Ας μιλήσουμε σαν γυναίκες». Νομίζω ότι θα με ρωτήσει πότε ήταν τα τελευταία έμμηνα, άλλα με αιφνιδιάζει περισσότερο. «Είσαι ευχαριστημένη από την εμφάνισή σου;». Και πάνω στον πρώτο αιφνιδιασμό, έρχεται και δεύτερος. «Σου αρέσει αυτό που βλέπεις στο καθρέφτη;». «Άλλες μέρες ναι, άλλες όχι» λέω με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ξεχνώντας για λίγο την περσόνα «Νάσια». «Ας σταθούμε, γλυκιά μου, στις μέρες που δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις. Τι δεν πάει καλά, λοιπόν; Τι θα ήθελες να αλλάξεις πάνω σου;». Το ρωτάει σιγά, μειλίχια, με εκνευριστική φωνή. «Σε γενικές γραμμές, τίποτα» λέω με την αυτοπεποίθηση της Ζιζέλ. Αλλά η Σία είναι επίμονη. «Όχι, χρυσή μου, δεν θα σταθούμε στις γενικές γραμμές. Θέλω να σκεφτείς δυνατά και να ομολογήσεις τι δεν σου αρέσει πάνω σου». «Ξέρω γω; Η μύτη μου είναι ίσως λίγο τσουληθράτη» και γυρίζω να της δείξω το αριστερό προφίλ. «Όχι, όχι, μη σταθούμε στη μύτη σου, ας πάμε στο σώμα σου. Τι δεν θα ήθελες να έχει το σώμα σου;».

«Φθορά» λέω εγώ ολίγον ποιητικά. Δεν της αρέσει η απάντηση, αλλά της δίνει ένα πάτημα. «Τι έχουμε; Χαλάρωση; Κυτταρίτιδα;». Τα μάτια της ξαφνικά βγάζουν σπίθες σαν επίμονου λαγωνικού που ανακάλυψε το θήραμα. «Έ, ναι, λίγο κυτταρίτιδα μπορεί να έχω, αλλά ποια γυναίκα δεν έχει; Ακόμα και η Κέιτ Μος». «Ας σταθούμε σ’ εσένα, στο δικό σου πρόβλημα. Γιατί ένα τόσο καλλίγραμμο κορίτσι να έχει κυτταρίτιδα;». Μου το λέει τόσο σοβαρά, σαν να με έπιασε να χτυπάω ηρωίνη, ενώ ήμουν η πρώτη στο μεταπτυχιακό. «Για να μη με ματιάζουν» της απαντάω. Χιούμορ μηδέν. «Βγάλε το παντελόνι σου» με προστάζει. Αυτό δεν το περίμενα. Κατεβάζει στόρια, κλειδώνει πόρτα. «Έλα, είμαστε μόνες, μην ανησυχείς, να τσεκάρω το μέγεθος του προβλήματος, την κυτταρίτιδά σου».

Βγάζω το παντελόνι απρόθυμα, ξεφυσώντας σε στυλ τι τραβάμε για το ρεπορτάζ. Η Σία έρχεται προς το μέρος μου και έχει περιφέρεια που βγάζει μάτι, τριπλή από τη δική μου. Τι φταίει η δόλια; Όπως μαθαίνω, τις διαλέγουν γεματούλες για να μην κομπλάρουν τις ακόμα πιο γεματούλες που πηγαίνουν εκεί. «Ω, εσύ είσαι αδύνατη», λέει με έκπληξη, «μόνο μαρούλια τρως;». Κρυφοκαταπίνει τα γέλια της σαν να τρίβει τα χέρια ότι εδώ πέσαμε σε νευρωσική. Με τσεκάρει εξονυχιστικά σαν να είμαι αντικείμενο που θα το βγάλει σε δημοπρασία, μου λέει να γυρίσω να δει τους γλουτούς μου, κάνω στροφή, και αντί να με στολίσει με ένα ας πούμε «καλλίπυγος», βγάζει ένα ουρλιαχτό φρίκης και λέει με τρομερά σοβαρό ύφος: «Κυτταρίτιδα, στάδιο τρία». Από εκείνη την ώρα έγινε μια άλλη Σία, αγέλαστη και συγκεκριμένη.

«Μπορείς να βάλει το παντελόνι σου». Στέκεται αμίλητη, κοιτάζει κάτω. Νομίζω ότι θα μου ανακοινώσει καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο. Μου λέει ότι η κυτταρίτιδά μου έχει προχωρήσει και στη μέσα στιβάδα. Παίρνει ένα χαρτί και μου ζωγραφίζει την υποτιθέμενη κυτταρίτιδα, που από απλό φλοιό πορτοκαλιού έχει μετατραπεί σε σοβαρή συσσώρευση λίπους. «Και, λοιπόν, γιατρέ, θα μου τους αφαιρέσετε τους γλουτούς;». Ουδέν σχόλιο. «Είσαι πολύ τυχερή», μου ξαναλέει, «που ήρθες σήμερα εδώ». Θα κάνουμε 15 θεραπείες με το επαναστατικό μηχάνημα (νομίζω το λέει «σλέντερτον»). Θα με καλύψουν με κάτι μεμβράνες και θα με βάλουν σε έναν ας πούμε φούρνο. «Θα σε δει και ο διαιτολόγος, να χάσεις 5-6 κιλά». «Μα, είμαι μόνο 44», της λέω με αγανάκτηση, γιατί καλή η Νάσια και το ρεπορτάζ, αλλά αν με φτάσουν 39 κιλά, θα με εξαφανίσουν. Πιο κάτω είναι η ανορέξια νερβόζα» της λέω, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί της. «Θα πας εκεί που χρειάζεται» απαντάει ακόμα πιο σοβαρά.

«Και τώρα που σε βλέπω στο φως, έχεις και ένα θεματάκι με την τριχοφυΐα σου». Τι έχω, λέει; Μου δείχνει το χέρι μου. «Ένα ξανθό χνούδι είναι μόνο» λέω και χαδεύω το σχεδόν καραφλό μου χέρι. «Όχι, θα κάνουμε λέιζερ παντού» αποφαίνεται. «Μα, δεν την πιάνει το λέιζερ την ξανθή την τρίχα». «Τα δικά μας μηχανήματα όλα τα πιάνουν». Γράφει με πάθος σε ένα χαρτί τα στάδια που θα περάσω: θα με δει διαιτολόγος, ορμονολόγος, ειδικός συνεργάτης με μια παράξενη ιδιότητα «ρυθμιστής θερμίδων και χούλα χουπ». Θα κάνω μια ολοκληρωμένη φροντίδα πρόσωπου πέντε επισκέψεων τουλάχιστον γιατί το δέρμα μου είναι θαμπό, ένα μποτοξάκι γιατί στο μεσοφρύδιο έχω ρυτίδα σκαμμένη και όλα αυτά θα στοιχίσουν 1.800 ευρώ, αλλά επειδή είναι η τυχερή μου μέρα και με συνδρομή και απεριόριστες επισκέψεις δύο χρόνια στο γυμναστήριο σήμερα όλα 1.000 ευρώ, σε στυλ «το αφεντικό τρελάθηκε». «Και μετά θα είσαι μια άλλη γυναίκα» λέει με ανακούφιση, εννοώντας ότι τελειώνει κάπου εδώ ο προσηλυτισμός μου.

Νοσταλγώ ήδη την παλιά γυναίκα, πριν ανέβω σε εκείνο τον όροφο. Ούτε για ρεπορτάζ δεν τρώγεται όλο αυτό. Έχω πάθει πονοκέφαλο από τις πολλές πληροφορίες, την τεχνολογία, τα μηχανήματα, τα στάδια απώλειας του ειδικού βάρους μου, αλλά και του κέντρου βάρους μου, και του μέτρου γενικότερα. Τη ρωτάω αν έχει παυσίπονα, μα, φυσικά και έχει και είναι λογικός ο πονοκέφαλος όταν συνειδητοποιείς το μέγεθος του προβλήματος. Όμως με προτρέπει να τους βλέπω σαν φίλους μου και με μέθοδο και πρόγραμμα όλα θα φτιάξουν. Σκέφτομαι το μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας, το στημένο πανηγύρι της ματαιοδοξίας, αφήνω λίγο τη Νάσια και βγαίνει η Τζούλη, που δεν τη λες ακριβώς φεμινίστρια, αλλά κάποια που λυπάται τα υπνωτισμένα κορίτσια και όλη την τσίχλα που τους έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο. «Τώρα, σοβαρά, Σία, ποιος σας τα μαθαίνει αυτά τα γελοία λογύδρια; Ποιες γυναίκες τα χάφτουν αυτά; Πλουτίζετε από την κακομοιριά τους, ρουφάτε λαίμαργα τις ανασφάλειές τους. Γιατί τις υποτιμάτε τόσο;».

Η Σία ανασκουμπώνεται. Εγώ πάλι δαγκώνω γλώσσα και με βουγιουκλακισμό το ψευτοσώζω, λέγοντας «με πεθαίνει το κεφάλι μου». «Ναι, γλυκιά μου, να μη σε κρατάμε άλλο». Η Σία έχει ψιλοσκιαχτεί από το ξέσπασμα. «Δώσε μια προκαταβολή σήμερα 200 ευρώ, που θα αφαιρεθεί από το συνολικό ποσό των 1.000 ευρώ. Αν έχεις καρτούλα, τα βάζουμε σε δοσούλες». Ωχ αμάν, έχω αλλεργία με τα υποκοριστικά, θέλω να της συνεχίσω το μπινελίκι, αλλά, όπως έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν, κρατιέμαι. «Δεν έχω ούτε κάρτα, ούτε 200 ευρώ πάνω μου». «Ε, δώσε 150» λέει η Σία, που όπως φαίνεται έχει τελικά χιούμορ. «Μόνο ένα εικοσάρικο έχω πάνω μου». «Δώσε αυτό και να ξεκινήσουμε αίτηση για κάρτα και έλα πάλι το απόγευμα». Μου υπερτονίζει ότι μόνο για σήμερα ισχύει αυτή η τιμή και αυτό γιατί είναι η τυχερή μου μέρα και κέρδισα την προσφορά που την κερδίζει μία στις 1.000 γυναίκες. Είμαι πράγματι στο στόμα του λύκου. Το ρεπορτάζ έχει ολοκληρωθεί.

Εδώ μιλάμε για οργανωμένο έγκλημα, σε πιάνουν απ’ όπου μπορούν, ακόμα και το νερό το πιάνουν, που δεν έχει άκρες. «Λοιπόν, Σία», της λέω, «έφυγα». «Όχι, πρέπει κάτι να δώσεις» λέει και με πιάνει από το χέρι μου (αυτό με την υποτιθέμενη τριχοφυΐα). Ναι, όπως το γράφω, με ψιλοτραβάει. «Δεν δίνω τίποτα» λέω τσαμπουκαλεμένα. Έχω επιστρέψει στον κανονικό μου εαυτό και το μάτι μου έχει γυρίσει. Και τότε συνέβη το καταπληκτικό: μου λέει «μια στιγμούλα μόνο, περίμενε». Κλείνει τη γυάλινη πόρτα και τσιρίζει «Γιώργοοοο, Γιώργοοοο, ας μου φωνάξει, ρε παιδιά, κάποιος τον Γιώργο». Της φωνάζουν τον Γιώργο και ακούω επί λέξει, τύπου ψιθυριστά: «Είναι μέσα ψημένη, θέλει όμως ξαφνικά να φύγει». Και μπαίνει ο Γιώργος. Και απολαύστε τη συνέχεια, όλη δικιά σας.

Σκάει ο ωραίος Γιώργος. Μου κάνει χειραψία, από αυτές με την υγρασία στις παλάμες από παραπανίσιο άγχος. Έχει, όμως, μια σιγουριά ότι κάνει εντύπωση και εφέ στις γυναίκες. «Σία», λέει με βαθιά φωνή σε στυλ Πρέκας στο Ψυχή και Σάρκα, «δεν θα μου συστήσεις την κυρία;». Σας ορκίζομαι στον θεό του macbook air μου (που γράφω) ότι μου έκανε χειροφίλημα. «Νάσια, τι ωραίο όνομα για μια τόσο ωραία κύρια». Γιώργος Απαυτόπουλος συστήνεται, «αλλά ας μιλάμε στον ενικό». «Αλίμονο» λέω εγώ. «Σία, άφησέ με μόνο με τη γλυκιά Νάσια». Η Σία φεύγει και σαν σκυταλοδρομία τού αφήνει τις σημειώσεις της. Κλείνει πίσω η πόρτα και με ρωτάει αν πίνω κάτι. «Μα, καλά, δεν έχουν φέρει έναν καφέ;» το πρωτοπαλίκαρο εκνευρίζεται. Του λέω ότι δεν θέλω. «Νερό, γλυκιά μου, νερό, ό,τι θέλει η μπέλα Νάσια».

Αρχικά νόμιζα ότι δεν άκουσα καλά, άλλα με είπε «μπέλα» δεκάδες φορές. «Λοιπόν, τι έχουμε εδώ;» κάνει και κοιτάει το βιογραφικό μου, δηλαδή τις σημειώσεις της Σίας. Γελάει δυνατά. Γελάει και λέει: «Ας γελάσω. Μα, τι γράφει εδώ η Σία, μπορούμε να κάνουμε το άγαλμα πιο τέλειο; Είσαι από μόνη σου»… «μπιμπελό» προσθέτω εγώ. «Ακριβώς, γλυκιά μου, ένα μπιμπελό. Εγώ θέλω απλώς να σε σμιλέψω, να κάνω το τέλειο, αριστούργημα». Ναι, τέτοια έλεγε, εμετικά. Σίγουρα, μαζί με το ταχύρρυθμο σεμινάριο πλύσης εγκεφάλου στις γυναίκες, τον συμβούλεψαν να διαβάσει και λίγο Μπάρμπαρα Κάρτλαντ, γιατί σε αυτό το πόστο χωρίς Άρλεκιν δεν πας. Μην το πάθεις σαν τον Χαλεπά», του λέω, «και δεν φτάνει το μάρμαρο να τεντώσω πόδι». Δεν το πιάνει όμως, όχι ότι το περίμενα. Συνεχίζει τα δικά του. «Σκοπός μου είναι να κάνω το καλό καλύτερο» μιλάει πάντα σε πρώτο πρόσωπο.

Του φέρνουν το φρέντο του, μου λέει «εβίβα, μπέλα», τσουγκρίζουμε καφέ με νερό, υπάρχει μια τύπου ευθυμία στην ατμόσφαιρα. «Άκου κυτταρίτιδα» λέει σαν να του έκαψαν και τον δικό του εγκέφαλο. «Παντελόνι δεν ξαναβγάζω» τον κοιτάω συφιλιασμένα. «Όχι, προς Θεού. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είσαι πράγματι τυχερή που ήρθες σήμερα. Θα κάνουμε κάποιες θεραπείες σύσφιξης, τη γυμναστικούλα μας, τα μποτοξάκια μας, λίγο υαλουρονικούλι, γιατί ο χρόνος τρέχει, μπέλα μου, τρέχει, κι εμείς τον σταματάμε. Θα κάνουμε και την αποτριχωσούλα μας, να μην έχεις στο μυαλό σου ξυραφάκια και έννοιες και είμαστε εντάξει. Ούτε κυτταρίτιδες, ούτε σλέντερτον, ούτε ταλαιπωρίες. Αυτά είναι για τις άλλες, εσύ είσαι γυναίκα-δυναμίτης. Και επειδή νομίζω ότι κατάλαβες από το πρώτο λεπτό ότι υπήρξε ανάμεσά μας χημεία και είναι η τυχερή σου μέρα (σκέψου τις άτυχες), από τα 1.000 ευρώ, μόνο για σένα, σήμερα, 500».

Μου το λέει σιγά, και μου λέει και ότι θα ‘ναι το μυστικό μας, θα το ξέρουμε μόνο εκείνος κι εγώ. Κλείνει μάτι και με κοιτάει από πάνω προς τα κάτω. «Μπέλα, είσαι πολύ ωραία γυναίκα, θα σ’ το έχουν πει φαντάζομαι. Δεν έρχονται κάθε μέρα εδώ τέτοιες γυναίκες». Κάθεται στην πολυθρόνα σαν να βουλιάζει, χαλαρώνει και ανοίγει και ένα κουμπί στο πουκάμισό του. Μοιάζει να χαλαρώνει πραγματικά, ρουφάει τον καφέ και μου εξομολογείται: «Όλο κάτι χοντρές, κουρασμένες νοικοκυρές έρχονται, που έχουν βαρεθεί τη ζωή τους και είναι απελπισμένες». «Κι εσύ τους δίνεις νόημα;». «Να σου πω την αλήθεια, με έναν τρόπο τις βοηθάω να βρουν το νόημα» εδώ μου κλείνει το μάτι. «Δηλαδή, τους πουλάς και λίγο έρωτα, να έχουν κίνητρο να έρχονται». «Όλοι ένα κίνητρο ψάχνουμε, βρε μπέλα» μου λέει και με ρίχνει σε υπαρξιακό προβληματισμό. Θέλω να του πω ότι αν το προχωρήσει, μπορεί να το γυρίσει και στο ζιγκολίκι, αλλά δεν μου πέφτει και λόγος. «Δεσμευμένη;» ρωτάει. Και εκεί καταλαβαίνω ότι έχω βάλει οριστική τελεία και παύλα στο ρεπορτάζ και ό,τι άλλο μόνο περιττό θα είναι.

«Γιώργο, θα φύγω και θα ξανάρθω αν είναι, δεν κρατάω και λεφτά πάνω μου». Ο Γιώργος αλλάζει χρώματα, πρασινίζει σαν τον εξορκιστή, φοβάμαι ότι θα του φύγει ρουκέτα πράσινος εμετός. «Πού πας; Πού θα πας; Πρέπει τώρα να κλείσουμε την προσφορά». Ανασκουμπώνεται, κλείνει το πουκάμισο που άνοιξε πριν, γυρνάει στα ποσοστά που ίσως πάρει από μένα και θα τα χάσει. «Τέτοια προσφορά δεν ξανάγινε, δώσε 200 ευρώ τουλάχιστον». Ξανά-μανά τα ίδια. «Δεν έχω». «Δώσε 100, ό,τι έχεις». «Τα ‘παμε και με τη Σία αυτά, έφυγα απ’ το σπίτι με ένα εικοσάρικο». Μου τονίζει ότι είναι σοβαρό, ότι αν δεν πάω μέχρι το απόγευμα, τα χάνω όλα και δεν θα ισχύει η προσφορά. Χάνω και το δωρεάν μασάζ του Βασίλη για το ωραίο μου χαμόγελο και την περιποίηση προσώπου και όλα τα αβαντάζ που μου προσφέρανε τόσο γενναιόδωρα. «Καλά, θα το σκεφτώ». «Όχι, δεν έχεις να σκεφτείς τίποτα». Αρχίζει και με πιέζει ασφυκτικά: «Άφησε ό,τι έχεις, έστω και 10 ευρώ». Κάνει σαν τζάνκι στην Ομόνοια. «Άφησε ταυτότητα, κυρίως αυτό, και όταν φέρεις τα χρήματα ή σου βγάλουμε την κάρτα, την παίρνεις». «Τι λες, ρε Γιώργο, πας καλά;» αντιδράω. «Μην το κλοτσάς, ρε μπέλα, μη» κάνει με απογοήτευση και λίγο πόνο, σαν να ‘φαγε κλοτσιά στο καλάμι, «μην το χαλάς όλο αυτό. Δεν το βλέπεις, δεν γίνεται κάθε μέρα αυτό». «Ποιο;» ρωτάω έντρομη. «Να δεις έναν άνθρωπο και να υπάρχει χημεία».

Μένω εμβρόντητη από όλη αυτή την πίεση, την κακή ερμηνεία, τον γκροτέσκο ερωτισμό. «Δώσε μου τουλάχιστον το κινητό σου», λέει ξέπνοα, «μήπως σου κρατήσω την προσφορά ανοιχτή για δυο-τρεις μέρες». Του δίνω άλλο νούμερο. Τότε λέει «κάτσε να κάνω αναπάντητη» και αιφνιδιάζομαι σε σημείου πανικού. Μια που το λέει και πάει να σχηματίσει τον αριθμό και μια που ανοίγω τη γυάλινη πόρτα και πετάγομαι έξω τρέχοντας. «Μπέλα, έεεελα» φωνάζει σαν τον Φούντα που φώναζε τη Στέλλα κι εγώ έχω γίνει άφαντη, έτσι όπως ήθελαν να με αφανίσουν με τα πέντε-έξι κιλά που θα έχανα. Τρέχω από τη σκάλα και νιώθω πραγματικά ότι ξέφυγα από το στόμα του λύκου.

Κορίτσια και αγόρια προσοχή, η ματαιοδοξία βλάπτει σοβαρά τη συνείδηση, την υγεία και καλλιεργεί αυτούς τους παράδοξους τόπους όπου κάποιοι κονομάνε χοντρά από τη βλακεία μας.

Tι πρέπει να προσέχουν οι καταναλωτές όταν αγοράζουν προγράμματα παροχής υπηρεσιών γυμναστικής, αισθητικής, αδυνατίσματος ‘η ιατρικής φύσης, σύμφωνα με τον συνήγορο του καταναλωτή:

— Να μην εξοφλούν το κόστος του προγράμματος προκαταβολικά, ακόμη και αν εμφανίζεται ως προσφορά ή συνοδεύεται με δώρα.

— Να επιβεβαιώνουν την ιδιότητα του προσώπου που πραγματοποιεί τις θεραπείες (π.χ. για θεραπεία από γιατρό: όνομα και ιδιότητα γιατρού).

— Να υπογράφουν δελτία παραγγελίας με τους όρους που συμφωνήθηκαν (ιδίως τον τρόπο και τον χρόνο παροχής των υπηρεσιών και ανάλυση της αξίας της κάθε μεμονωμένης υπηρεσίας και το είδος της).

— Να ζητούν αντίγραφα των συμβάσεων που υπογράφουν. Οι συμβάσεις πρέπει να αναφέρουν τα πλήρη στοιχεία της εταιρείας (επωνυμία, διακριτικό τίτλο, διεύθυνση, τηλέφωνο, αριθμό άδειας λειτουργίας της επιχείρησης, ΑΦΜ και ΔΟΥ). — Να ζητούν και να κρατούν τις αποδείξεις για τις υπηρεσίες που τους παρέχονται, με αναφορά της θεραπείας που κάνουν κάθε φορά.

— Να ενημερώνουν άμεσα την τράπεζα (εγγράφως) σε περίπτωση ακύρωσης της συμβάσεως με τη μονάδα αδυνατίσματος, εφόσον η πληρωμή έχει γίνει με πιστωτική κάρτα, για να τους επιστραφούν τα χρήματά τους για τις υπηρεσίες που δεν έχουν παρασχεθεί.

— Να αποχωρούν από το ινστιτούτο αισθητικής αν αισθανθούν ψυχολογική παρενόχληση ή πίεση.

— Να μην κάνουν χρήση σκευασμάτων, αν δεν ελέγξουν γνωστοποίηση ΕΟΦ.

— Ο καταναλωτή μπορεί να υπαναχωρήσει από τη σύμβαση χωρίς καμία αιτιολογία μέσα σε 30 ημέρες από τη σύναψή της, με αποστολή γραπτής ειδοποίησης προς το ινστιτούτο.

— Δικαιούται, επίσης, να καταγγείλει οποτεδήποτε τη σύμβαση και να αποδεσμευθεί από αυτή, οπότε θα αφαιρεθεί η αξία των υπηρεσιών που του έχουν ήδη παρασχεθεί και θα του αποδοθεί το υπόλοιπο, αν και η εταιρεία δικαιούται να παρακρατήσει ποσοστό 2,5% του υπολοίπου αυτού.

— Ο Συνήγορος του Καταναλωτή, τα τελευταία χρόνια, έχει στείλει στον εισαγγελέα 44 υποθέσεις που αφορούν ινστιτούτα αισθητικής (ιδίως για παράνομη άσκηση επαγγέλματος, απάτη, σωματικές βλάβες από αμέλεια κ.λπ). Πρόσφατα άρχισε και η συνεργασία μας με τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών για καταγγελίες που αφορούν ιατρούς που εργάζονται ή συνεργάζονται με μονάδες αδυνατίσματος.

Πηγή: www.lifo.gr

εικονογράφηση Athenean Sailor

Η …μουρμούρα όχι μόνο δεν χωρίζει αγαπημένα ζευγάρια αλλά τα ενώνει περισσότερο. Ο Αντώνης Αντωνίου ανάμεσα στις δύο συζύγους του. Αριστερά η Νατάσα Ασίκη, σύζυγός του στη ζωή και δεξιά η Ελένη Κοκκίδου, τηλεοπτική του σύζυγος στο επιτυχημένο “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα”

Κεραυνοβόλος έρωτας, γάμος, παιδιά, και κοινή θεατρική στέγη από το 1985, στη Θεατρική Σκηνή, με πολλές επιτυχίες και έργα με απαράμιλλη καλλιτεχνική αξία. Ο Αντώνης Αντωνίου και η Νατάσα Ασίκη (αδελφή της Βίνας Ασίκη των θρυλικών ’80ς) είναι ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν χαμηλό προφίλ αν και έχουν πρωταγωνιστήσει σε θριάμβους. Η Νατάσα Ασίκη ξεκίνησε ως μικρούλα Τασία και παιδί-θαύμα του ελληνικού σινεμά. Οικογένεια Χωραφά, Ο αστερισμός της παρθένου -ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σκηνή με τη…διακόρευση από την καρέκλα;-, Οι γενναίοι πεθαίνουν δύο φορές, αργότερα το γκραν σουξέ στη Μαντάμ Σουσού ως Μαρί και Λεονί, δίπλα στην Άννα Παναγιωτοπούλου με την οποία θα ξανασυνεργαστούν στο Δεσποινίς Μαργαρίτα του Αντ1. Στη συνέχεια θα έρθουν τα γκεστ στη 10η Εντολή, αλλά το θέατρο είναι πάντα η πρώτη της επιλογή, με έργα από το ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο (Ο φονιάς, Ωχ τα νεφρά μου, Κοινός Παρονομαστής, Αυγά μαύρα κ.α.), που μαζί με τον Αντώνη Αντωνίου τα υπηρετούν με σταθερότητα στη Θεατρική Σκηνή.

Ο Αντώνης Αντωνίου με συμμετοχή σε πλήθος ελληνικών ταινιών, θα αφήσει εποχή στην Παραγγελιά του Παύλου Τάσιου, το 1980. Τηλεοπτικά ξεκίνησε το 1973 –Οι έμποροι των εθνών– και από το 2013 υποδύεται τον Μηνά Στρατέλη στη σειρά του Alpha Μην αρχίζεις τη μουρμούρα, ως ζευγάρι με την Ελένη Κοκκίδου (δείτε την στην ταινία Μαγικός Καθρέφτης να υποδύεται μέχρι την Αφροδίτη, τη θεά του έρωτα)