Το Σάββατο 18 Μαίου στις 8.30 τπ βράδυ, δίπλα στο λόφο Νυμφών στο Θησείο – δίπλα στο αστεροσκοπείο- η Μάνια Μαράτου θα διαβάσει παραμύθια και ιστορίες για τα άστρα και τους αστερισμούς. Φυσικά για τα παιδιά! Τη διοργάνωση έκανε η Σχολή Χιλλ για τις Μέρες Βιβλίου 2013 του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Αποκλειστική φωτογράφηση και backstage, από την παράσταση Να μ’ αγαπάς τα Σάββατα, που αρχίζει απόψε στις 23.00 στο The apartment. To έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη, με σκηνοθέτη το Δημήτρη Μαλισσόβα και πρωταγωνιστές τη Μίνα Ορφανού, το Γιάννη Μωραίτη και το Δημήτρη Κίκλη(πιανίστας & αφηγητής) θα φιλοξενείται κάθε Παρασκευή στο The apartment, ένα κλαμπ με άψογη αισθητική, διά χειρός Αντώνη Καλογρίδη. Η πανέξυπνη ιδέα του κάδρου που κινείται, είναι όλα τα λεφτά! Δέιτε καρέ καρέ όλο το backstage!
Η Μίνα δεν μας περίμενε και έβαλε τις φωνές. “Α, α, α, είμαι άβαφη, θα βγω χάλια!” Τελικά, επειδή έχει εμπιστοσύνη στο cosmopoliti, πείστηκε να φωτογραφηθεί όπως είναι. Δηλαδή Θεά!
“Toυλάχιστον να βάλω λίγο κραγιονάκι…”
“Καλύτερη τώρα, δε νομίζεις;”
Παράλληλα, τα αγόρια της παράστασης, ο Δημήτρης και ο Γιάννης, βρήκαν ευκαιρία να δείξουν τη δύναμή τους. Ποιός κέρδισε;…Είναι μυστικό!Εσείς ποιός λέτε;
Ώρα για πρόβα…Δημήτρης και Μίνα στη σκηνή.
Η πρόβα τέλειωσε και η Μίνα δεν έχει άλλες δυνάμεις. Αφήνεται στα χέρια των αγοριών της να την πάνε στον καναπέ για να ξεκουραστεί. Στη μέση ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μαλισσόβας, υπεύθυνος για την “ταλαιπωρία” της Μίνας…
Τα πειράγματα και τα γέλια, δεν σταματούν ούτε στον καναπέ!
Τελικά, τα αγόρια, δείχνουν την αγάπη τους στη μόνη γυναίκα της παρέας, με αγκαλιές και χειροφιλήματα. Όπως της αξίζει, όχι μόνο τα Σάββατα…
Μία αναπάντεχη καλοκαιρινή κωμωδία που θα εντυπωσιάσει την φετινή καλοκαιρινή Αθήνα, ανεβαίνει στις 11 Ιουνίου, στο Θέατρο ΑΘΗΝΑ.
Μια νύφη (που δεν το’ σκασε), ένας (παρ ολίγον) γαμπρός, ένας άγγλος ξάδελφος, ένας τρελός κολλητός, ένας παλιός παιδικός φίλος, ένας πολύ ενήλικας «προστάτης κυριών», δύο πολύ κυρίες…. (με το Π…κεφαλαίο),Οργανώνουν έναν γάμο κ ένα bachelor party….με πολλές παράπλευρες απώλειες….Ένα θερμό επεισόδιο στις ελληνο -ρωσικές σχέσεις, έναν δεύτερο γάμο πριν καν γίνει ο πρώτος… μια χαμένη σημαία και τις περισσότερες ώρες χαμένες στο μυαλό όλων για το τι έχει συμβεί… Το μόνο σίγουρο…;…Άγνωστο το πότε θα ξεχαστούν όλα…Αυτά τα ερωτήματα με πολύ κέφι κ γέλιο θα μας απαντήσει η δροσερή και νεανική παρέα του ελληνικού ”Hangover IV”.
Μια φάρσα του Μάνου Ψιστάκη εμπνευσμένη από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία με τους… (με αλφαβητική σειρά)
Μάριο Αθανασίου
Πέτρο Λαγούτη
Πάνο Μουζουράκη
Ντορέττα Παπαδημητρίου
Μάνο Πίντζη
Μαζι τους οι: Βαγγέλης Αλεξανδρής, Μαρία Χανιωτάκη, Αλεξία Στολιδάκη
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας
Kείμενο: Μάνος Ψιστάκης
Φωτογραφίες: Θωμάς Χρυσοχοίδης
Κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτοπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Υακίνθη Παπαδοπουλου
Παραγωγή: Δημήτρης και θοδωρής Μαροσούλης
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 21:25
Σάββατο: 19:00, 21:25
Κυριακή: 21:25
Τιμές εισιτηρίων: 18, 16, 12 Ε
Διάρκεια παράστασης: 105’ (με διάλειμμα)
Παράταση μέχρι τις 2 Ιουνίου πήραν οι Δαίμονες στο Παλλάς. Το θέατρο είναι γεμάτο κάθε μέρα και δεκάδες επώνυμοι και ταλαντούχοι ήρθαν να δουν την παράσταση – μεταξύ αυτών την τελευταία εβδομάδα η Αιμιλία Υψηλάντη, ο Μέμος Μπεγνής, η Ζωζώ Σαπουτζάκη , η Πόπη Τσαπανίδου , η Γεωργία των Μπλέ- επάνω με την Αννούλα , ο Χρήστος Φερεντίνος με τη Σοφία Παυλίδου, ο Κωσταντίνοs Ρήγοs, η κουκλάρα Σμαράγδα Καρύδη και η φωνάρα Ελεονώρα Ζουγανέλη.
Οσοι δεν έχετε παει μην χάσετε τους Δαίμονες !!
Κάποιοι τις ανεβοκατεβαίνουν ̇ αργά. Κάποιοι τρέχουν πάνω-κάτω ̇. Μερικοί έχουν αγκαλιά το μωρό τους ̇. Άλλοι τον σκύλο τους!
Βρισκόμαστε στα “διάσημα” σκαλιά της Santa Monica!
Στην αρχή πήγα εκεί γιατί βρίσκονται μόνο λίγα τετράγωνα από το σπίτι μου και φίλοι από άλλες περιοχές μου έλεγαν οτί είμαι τυχερή που ζω τόσο κοντά τους. Άρχισα λοιπόν να πηγαίνω συχνά. Μέσα σε μερικές εβδομάδες είδα μεγάλη αλλαγή στη διάθεση αλλά και στην φυσική μου κατάσταση.
Γραμμωμένοι τύποι με μεγάλα τζιπ που κουβαλάνε ό,τι αξεσουάρ γυμναστικής μπορείς να φανταστείς και τα απλώνουν στο γρασίδι δίπλα στις σκάλες για να ολοκληρώσουν την προπόνηση τους, αλλά και ηλικιωμένα ζευγάρια χέρι-χέρι. Κάποιοι ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες ιδρωμένοι κρατώνταs εφημερίδα και διαβάζοντας τα πρωινά νέα, ενώ άλλοι λαχανιασμένοι λύνουν στο τηλέφωνο προβλήματα του γραφείου. Κάποιοι τραγουδάνε δυνατά ακούγοντας μουσική με ακουστικά, ενώ άλλοι χορεύουν ραπ. Κοπέλες με τέλεια σώματα κλωτσούν πίσω τους με δύναμη και αν τη φας στη μούρη και είσαι άντρας, μπορεί να πεις και ευχαριστώ! Μερικοί απο αυτούς φτάνουν με τα υπερβολικά ακριβά αυτοκίνητά τους, έτοιμοι να εντυπωσιάσουν το γυναικείο πληθυσμό. Πολλοί έρχονται εδώ με ποδήλατο. Άλλοι με το σωφέρ τους να περιμένει υπομονετικά στη λιμουζινα.
Όλα θα τα δεις στις διάσημες σκάλες της Santa Monica στο LA. Και σίγουρα δεν θα βαρεθείs επειδή κάθε φορά έχει και κάτι καινούργιο για να δειs. Άνθρωποι απ’όλες τις ηλικίες και όλες τις περιοχές του «Lala Land» θα έρθουν εδώ να ασκηθούν.
Υπάρχουν 2 ξεχωριστές σκάλες, λίγα μέτρα μακριά η μία απο την άλλη. Κάποιοι τις κάνουν εναλλάξ αλλά έχω την εντύπωση ότι στην καθεμιά τουs υπάρχουν ξεχωριστέs κλίκες.
Υπάρχουν δρομείς που έρχονται χρόνια. Άλλοι με τον προσωπικό τους γυμναστή ̇. Άλλοι ξυπόλητοι! Πολλοί είναι θαμώνες και έρχονται συχνά επειδή η μεγαλούπολη του Los Angeles είναι κατά βάθος ένα μοναχικό μέρος. Εδώ βρίσκουν τους φίλους τους η κάνουν καινούργιες γνωριμίες, βρίσκουν ευκαιρίες εργασίας, ή απλά χαίρονται την Καλιφορνέζικη φύση. Τα σκαλιά είναι τόπος συνάντησης, μέρος για εξάσκηση, τόπος γιά φλερτ και για ταυτόχρονη επίδειξη μόδας. Τόπος εξαιρετικής “περατζάδας!”. Μέχρι και μικρές αγγελίες και διαφημίσεις θα βρει κανείς.
Ένας πρώην υπέρβαρος μου λέει «Hi» μετά από καιρό, και δυσκολεύομαι να τον αναγνωρίσω. Τόσο πολύ αδυνάτισε. Γοητευτικοί μπρατσωμένοι πυροσβέστες με τους πυροσβεστήρες στους ώμους κάνουν το καθημερινό τους training νωρίs το πρωί την ίδια ώρα με μένα. Διάφορα celebrities, που αν κάποιος δεν μου το επισημάνει, δεν τους θα αναγνωρίσω έτσι σαν κοινούς θνητούς χωρίς make-up και φωτισμό! Φωτογραφίζω κάποιον περαστικό για αυτό το άρθρο και αμέσως μου βγάζει business card και με ρωτάει αν θέλω να μου στείλει δείγματα της δουλειάs του. Έπεσα σε επίδοξο ηθοποιό. 
:) Έχει πολλούς τέτοιους εδώ. Επίδοξους ηθοποιούς ή μοντέλα που νομίζουν ότι ο καθένας που θα τους φωτογραφίσει θα τους κάνει διάσημους.
Κοσμοσυρροή τα απογεύματα, ενώ το Σαββατοκύριακο νομίζεις ότι πρέπει να περιμένεις για να κόψεις εισιτήριο. Αυτό σίγουρα δεν αρέσει καθόλου στουs ιδιοκτήτες των πανάκριβων γύρω σπιτιών που συχνά διαμαρτύρονται.
Εκεί συνάντησα και την Μαρίτζα που πήγαινε συχνά αλλά παραπονιόταν ότι είχε μυοσκελετικά προβλήματα. Τη συμβούλεψα λοιπόν να αραιώσει τα ανεβοκατεβάσματα στις σκάλες και να ξεκινήσει πιλάτες. Πράγματι, μετά από λίγο καιρό με ευχαρίστησε για τη συμβουλή μου λέγοντας μου ότι τη βοήθησε πολύ. Μου είπε όμως επίσηs ότι οι σκάλες τη βοηθούν να κρατάει ψηλά την ψυχολογία της. Γι’ αυτό συνεχίζει να έρχεται, έστω και λιγότερο από πριν.
Αυτό το γεγονός μου το επεσήμαναν και πολλοί άλλοι εκεί. Είναι ένα περιβάλλον ανοιχτό με ωραία θέα στους γύρω λόφους και τον Ειρηνικό ωκεανό και με ένα καθαρό και δροσερό αεράκι που φυσάει συνέχεια. Σίγουρα ένα πολύ καλύτερο περιβάλλον σε σχέση με ένα κλειστό και μονότονο γυμναστηρίο.
Τα 168 σκαλιά της Santa Monica βοηθούν στο κυκλοφορικό, λιώνουν το λίποs, και ανεβάζουν το ηθικό. Άσε που φτιάχνουν τα καλύτερα πόδια και τα καλύτερα οπίσθια ever!…
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και όταν δεν είμαι στις καλές μου, όταν πάω να τρέξω στις σκάλες θα έχω έμπνευση! Πολλές φορές μιλάω στο τηλέφωνο μου και μαγνητοφωνώ τις ιδέες και τις σκέψεις μου στα ελληνικά. Ίσως κάποτε κάποιος να γράψει ένα άρθρο για την περιοχή και να περιγράψει τη γραφική Ελληνίδα που τρέχοντας ηχογραφεί σε μια γλώσσα που λίγοι αναγνωρίζουν. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, που αναγνώρισε τα Ελληνικά, μου είπε ότι λατρεύουν τη χώρα και πάνε συχνά.
Με ρώτησαν λοιπον αν είναι τα πράγματα τόσο χάλια στην Ελλάδα όπως τα περιγράφουν οι εφημερίδες. Είπαν οτι δεν ήταν σίγουροι αν θα πάνε φέτος, λόγω της κρίσης.
- «Όχι,» τους απανταω. «Ό.τι και να γίνει, οι Έλληνες δεν θα χάσουμε το κέφι, ούτε τον ήλιο, ούτε τη θάλασσα. Όσο φτώχεια και να πέσει, η ντομάτα μας θα είναι πάντα η νοστιμότερη! Άσε που έχουμε και πολλές σκάλες που μακάρι και αυτές να γίνουν τόπος εξάσκησης και εξόδου από τη μοναξιά της μεγάλης πόλης: Λυκαβηττός, Στάδιο, και γιά τους πιό προχωρημένους τα χίλια σχεδόν σκαλιά στο Παλαμίδι!»
Για αυτό παιδια σαs συνιστώ ανεπιφύλακτα να βρείτε πού υπαρχουν σκαλιά κοντά σας να τα ανέβετε, να τα κατέβετε, να μυρίσετε τα γύρω πεύκα, να χαρείτε τον ήλιο και τη θέα της θάλασσας, να πιάσετε κουβεντα με το διπλανό σας. Είναι τσάμπα οι σκάλες και συμφέρει!
Ξεκουνήσου από τον καναπέ και την μιζέρια τηs τηλεόρασηs και του υπολογιστή που μας υπενθυμίζει καθημερινά το “γολγοθά” που πρέπει να ανέβουμε! Άσε το “γολγοθά” και πιάσε τα σκαλιά! Σκαλί, σκαλί ανέβα προς μια καλύτερη όχι μόνο φυσική κατάσταση, αλλά και ψυχολογία.
Δεν χρειάζονται μεγάλα βήματα οι πολλά σκαλιά, αρκεί να ανέβειs το πρώτο! Όπως κάθε έντονη γυμναστική βέβαια, θέλει προσοχή. Αν έχεις σοβαρά προβληματα σε γόνατα, αυχένα ή κάτι παρόμοιο, θα πρέπει να τιs αποφύγεις. Συζήτησε το πρώτα με το σώμα σου και μετά με έναν ειδικό.
Στην αρχή τα σκαλιά θα σου φανούν δύσκολα. Έπειτα όμως, θα βρεις τη ροή σου όπως με όλα τα πράγματα στη ζωή. Έχω παρατηρήσει άλλωστε, πως κάθε άτομο που συναντώ στις σκάλες, μου ανταποδίδει το χαμόγελο όταν του το μεταδίδω από την καρδιά μου.
Δεν ξέρω αν είναι το οξυγόνο, η καρδιά που χτυπά πιο δυνατά, η ομορφιά του τοπίου, ή η καλοπροαίρετη διάθεση μου. Ένα είναι σίγουρο πάντως: Όταν κοιτάξεις την ζωή κατάματα με το χαμόγελο στα χείλη, η ζωή μαγικά θα σου το ανταποδώσει με ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο!
Και την πρώτη φορά που λαχανιασμένος θα σκαρφαλώσεις τα σκαλιά μην ξεχάσεις να ανταμείψεις τον εαυτό σου και να θυμηθείς τα λόγια του Καβάφη:
«Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο,
πρέπει νάσαι υπερήφανος κι ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι ̇
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
Στο όνομα της συλλογικότητας και του οράματος: H Κατερίνα Ανέστη περιηγήθηκε με ξεναγό τον Πέτρο Κόκκαλη στο Κέντρο της Γης και στην Οργάνωση Γη που δεν επενδύει στην καταστροφολογία αλλά στην πράξη – από την εκπαίδευση των παιδιών μέχρι τη δημιουργία κυψελών νέας επιχειρηματικότητας που έχουν σχέση με το περιβάλλον. Μια οργάνωση με 100 μέλη, πολλούς εθελοντές και τρεις ισότιμους γενικούς γραμματείς (Χρήστος Ζούρας, Σέργιος Φωτιάδης, Πέτρος Κόκκαλης):
«Μου κάνεις πλάκα», σκέφτομαι. Βρίσκομαι στο Κέντρο της Γης (…), Κυριακή πρωί, περπατώ κατά μήκος ενός τεράστιου λαχανόκηπου, με διάσπαρτα κωμικά σκιάχτρα και ακούω κλασική μουσική από τα ηχεία που είναι τοποθετημένα, ανάμεσα σε μαρούλια, αγκινάρες και φράουλες.
«Μου κάνεις πλάκα», μου λέει και η φωτογράφος όταν της δείχνω έναν άντρα που κουβαλάει ένα μεγάλο τελάρο φορτωμένο με λαχανικά να χάνεται στο βάθος προς τον λαχανόκηπο, εξηγώντας της ότι αυτός είναι ο Πέτρος Κόκκαλης που πρέπει να φωτογραφήσουμε για τη συνέντευξη.
Ο Πέτρος Κόκκαλης είναι (μεταξύ άλλων) ο Γενικός Γραμματέας της μη κερδοσκοπικής, μη κυβερνητικής περιβαλλοντικής οργάνωσης «Οργάνωση Γη». Εχοντας κλείσει τον κύκλο της επαγγελματικής ενασχόλησης στον Ολυμπιακό, ασχολείται με μια σειρά νέων project, με κυρίαρχη όμως την Οργάνωση Γη και το Κέντρο της Γης.
Και διαπιστώνω πως ασκείται επίσης στην εφεύρεση νέων όρων, όπως μου εξηγεί διακόπτοντας κάθε τόσο για να χαιρετίσει φωνάζοντας με τα ονόματά τους γονείς και παιδιά που φτάνουν στο Κέντρο για την καθιερωμένη τους κυριακάτικη επίσκεψη. «Είναι μια εποχή που πρέπει να εφεύρουμε νέους όρους για να αντεπεξέλθουμε. Ενα από τα βασικά πράγματα που πετύχαμε στην Οργάνωση Γη είναι να ξεφύγουμε από την καταστροφολογία. Και αυτό το κάναμε κυρίως για όρους αγοράς: για να έχουμε έσοδα από τον κόσμο και όχι από το κράτος, θα πρέπει ο κόσμος να περνάει καλά, να θέλει να ξανάρθει, να μάθει, να κρατήσει επαφή με το Κέντρο. Δεν μπορείς να λες στον άλλο ‘η φύση καταστρέφεται’ και τίποτα άλλο».
Σκέφτομαι πως η πλέον χαρακτηριστική εικόνα που έχω από τον Πέτρο Κόκκαλη είναι σε ένα γραφείο με την πιο εντυπωσιακή βιβλιοθήκη ίσως που έχω δει στη ζωή μου, να μιλάμε για το πάθος του: Ιστορία και Πολιτική Επιστήμη. Δεν θα τον φανταζόμουν να σκάβει, να χτίζει μόνος του πεζούλες, να ασχολείται με την οικολογία.
Είναι η στιγμή που «αποκαλύπτει» πως η Οργάνωση Γη είναι μια περιβαλλοντική οργάνωση που δεν ενδιαφέρεται για το περιβάλλον. «Είναι λίγο προβακατόρικο αυτό, το ξέρω, όμως ως μια σχετικά νέα οργάνωση με μόλις τέσσερα χρόνια ζωής επιλέξαμε έναν σύγχρονο τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος συμβίωσης του ανθρώπου με τον πλανήτη», εξηγεί. «Οταν λέμε δεν μας ενδιαφέρει το περιβάλλον, εννοούμε ότι μας ενδιαφέρει κυρίως η συμπεριφορά του ανθρώπου – αν πράγματι η ανθρωπογενής επίδραση με βάση το σημερινό οικονομικό μοντέλο καταφέρει να επιβαρύνει τον πλανήτη και να ανεβάσει τη θερμοκρασία για 3 με 4 βαθμούς, κάποια είδη δεν θα επιβιώσουν.
Και σε αυτά συγκαταλέγεται και ο άνθρωπος. Εν τέλει, δεν καταστρέφει τον πλανήτη, αλλά τον εαυτό του. Και το κάνει χρησιμοποιώντας τους πόρους σύμφωνα με το κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα». Εντάξει, δεν είμαι πια στο κτήμα Βασιλίσσης, βρίσκομαι πάλι στο γνωστό γραφείο… «Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι πρωτεργάτες της βιομηχανικής επανάστασης δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι οι πόροι του πλανήτη και οι χώροι του είναι περατοί.
Σήμερα, καλούμαστε να περάσουμε σε μια εξέλιξη αυτού του συστήματος, λαμβάνοντας υπόψη την πραγματική διάσταση του χώρου – αυτό το είδαμε το ’70 από το διάστημα, ως εδώ, αυτός είναι ο χώρος που έχουμε. That’s it. Και επιπλέον πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε και μία μόνο διάσταση του χρόνου: Δεν μπορούμε να αφαιρούμε από τις επόμενες γενιές τους πόρους που σήμερα έχουμε εμείς και τους σπαταλούμε χωρίς σκέψη».
Περπατώντας, φτάνουμε στα υπέροχα διατηρητέα κτίρια του πρώην βασιλικού κτήματος, εκεί που κάποια δέντρα μιλάνε και τα παιδιά καθηλώνονται στις πιο γοητευτικές αφηγήσεις, όταν δεν παίζουν το κυνήγι του -εκτός εποχής- θησαυρού: όταν τους ζητούν πχ. τον Νοέμβριο να εντοπίσουν ντομάτες στο κτήμα και φυσικά δεν μπορούν να βρουν – παρά μόνο στα ράφια των σούπερ μάρκετ. «Τον πλανήτη δεν τον κληρονομήσαμε από τους προηγούμενους, τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας», λέει ο Πέτρος Κόκκαλης. «Ο,τι βγάζεις από τη γη δεν μπορείς να το επιστρέψεις. Θα πρέπει το οικονομικό μοντέλο να θεωρεί εξωτερικά κόστη τα κόστη χρήσης του περιβάλλοντος.
Για παράδειγμα, για το ηλεκτρικό ρεύμα πληρώνουμε το κόστος κατασκευής του εργοστασίου, παραγωγής, διανομής , αλλά όχι το κόστος που έχει το πετρέλαιο που δεν θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει η επόμενη γενιά, το κόστος της αύξησης της θερμοκρασίας… Για αυτό επιμένουμε ότι είναι τρελή παραδοξότητα να λέμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μέρος του περιβάλλοντος. Για αυτό σου έλεγα πως δεν μας ενδιαφέρει το περιβάλλον, αλλά ο άνθρωπος και η κοινωνία. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε να αναπτυχθούν νέοι τρόποι για να συνεχίσει να ευημερεί».
Στην Οργάνωση Γη ο Πέτρος Κόκκαλης οδηγήθηκε από τύχη: Είχε φύγει από τον Ολυμπιακό, έψαχνε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, ήταν η στιγμή που στηνόταν η Οργάνωση. «Δεν είχα μελετήσει εντατικά την οικολογία, όμως όλο αυτό το κομμάτι της πράσινης ανάπτυξης αφορά μια καθαρά πολιτική κατάσταση.
Η βιομηχανική επανάσταση που γέννησε την αριστερά και τη δεξιά είναι σύστημα που πλέον δεν επηρεάζει πολλούς ανθρώπους. Νομίζω ότι σήμερα η πολιτική κατάσταση αλλάζει σε σχέση με τον αν είσαι χρήσιμος ή όχι για το περιβάλλον».
Στην υπαίθρια κουζίνα γνωστοί σεφ και σπουδαίοι food bloggers ετοιμάζουν τα πιάτα της ημέρας (κάτι γλυκό, κάτι στυφό, κάτι ξινό, κάτι καυτερό), ενώ ο Πέτρος Κόκκαλης κάνει συστάσεις . «Η οργάνωση στηρίζεται στα πρόσωπα». Αναρωτιέμαι αν έχει οράματα, αν η Οργάνωση Γη είναι ένα όραμα για αυτόν. Χαμογελάει. «Εχω ανδρωθεί επαγγελματικά σε μια συλλογικότητα που ζει με ένα όραμα τρελό και στο μυαλό κάτι μαγικό…
Είναι δουλειά μου να συνδυάζω τα οράματα και τη συλλογικότητα». Η συνέντευξη τελείωσε κάπως έτσι, καθώς ο Πέτρος πλησίαζε έναν εργάτη για να τον ρωτήσει αν γίνεται για λίγο να αφήσει το διαπεραστικού ήχου μηχάνημα και να κάνει κάτι λιγότερο θορυβώδες: παραδίπλα, κάτω από τα δέντρα μια ομάδα κάνει γιόγκα. Δεν σου κάνω πλάκα.
“Στο Μυαλό κάτι Μαγικό” από την Κατερίνα Ανέστη.
Πηγή metropolispress.gr
Και by the way:
Η Οργάνωση Γη σε συνεργασία με την Επιστημονική Ομάδα «Διατροφή» διοργανώνει Ημερίδα Διατροφής την Κυριακή 19 Μαϊου με τα εξής θέματα:
• 10.30πμ – 11.30πμ Διατροφικές Διαταραχές σε Παιδιά & Εφήβους, Ιωάννα Κοντελέ Διαιτολόγος Διατροφολόγος, Συνεργάτης Μονάδας Εφηβικής Υγείας Νοσοκομείου Παίδων Π&Α Κυριακού
• 11.30πμ – 12μμ Διατροφική Νοημοσύνη & Παιδική Παχυσαρκία, Ευάγγελος Ζουμπανέας, Διαιτολόγος Διατροφολόγος, Συνεργάτης Μονάδας Εφηβικής Υγείας Νοσοκομείου Παίδων Π&Α Κυριακού
• 12μμ – 12.30μμ Διαχείριση Στρες στην Εφηβεία και στην Ενήλικη Ζωή, Δρ. Μαργαρίτα Αγγελική Σχινά, Ψυχολόγος, Επιστημονική Υπεύθυνος Κέντρο Εκπαίδευσης & Αντιμετώπισης Διατροφικών Διαταραχών
• 12.30μμ – 1μμ Οικονομία Διατροφής και Οικογένεια, Γιώργος Κεράνης Κοινωνιολόγος, συνεργάτης της Οργάνωσης Γη
Η Ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην πλατεία NATURA.
Η συμμετοχή είναι δωρεάν.
Η Γιουροβίζιον από την πρώτη στιγμή που έκανε την εμφάνισή της, αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της τηλεόρασης και του τραγουδιού. Είτε σ’ αρέσει είτε όχι, υπήρξε πολλές φορές το βήμα για νέους καλλιτέχνες, ή ένα δυνατό comeback για άλλους. Αλλά και πέρα από την καλλιτεχνική της ή όχι αξία, είναι η αιτία να μαζευτούν οι παρέες για να τη δουν, μαζί με πίτσες, μπύρες κι αναψυκτικά ή να τουιτάρουν, όπως γίνεται τελευταία. Στιγμές της Γιουροβίζιον, συνέχεια…
Το 1980 είναι η χρονιά του Ωτοστόπ με την Άννα Βίσση. Μαζί της ήταν οι Επίκουροι (Εύα Τσελίδου, Αχιλλέας και Ζαχαρίας Μιχαηλίδης) αν και στη βραδιά επιλογής του Ελληνικού τραγουδιόύ, η Άννα παρουσίασε το Ωτοστόπ, με συνοδεία μπαλέτου -όπως έγραφε ο τύπος-, τρεις χορευτές, οι οποίοι αντικαταστάθηκαν από τους υπεύθυνους του διαγωνισμού με τους Επίκουρους.
Ο Γιάννης Τσεκλένης έντυσε την Άννα και τους Επίκουρους, με συνδυασμό κόκκινου-μαύρου. Οι Επίκουροι φορούσαν πουκάμισο-παντελόνι, ενώ η Άννα μαύρο τιραντέ φόρεμα με κόκκινη ζώνη κορδέλα, στη μέση. Το μαλλί καρέ ‘80ς κανονικά. Πολύ όμορφη, όπως όμορφη ήταν και η παρουσία του τραγουδιού στη Γιουροβίζιον. Η Άννα στις δηλώσεις της, έλεγε συνεχώς “Mεγάλη η ευθύνη μου”.
Έντονο παρασκήνιο υπήρξε και τότε, από την αρχή της επιλογής του Ωτοστόπ, μέχρι και μετά το τελος της Γιουροβίζιον. Τελικά ο χρόνος, ξεχώρισε το Ωτοστόπ, με τη γλυκειά μελωδία και τη σπουδαία φωνή της Άννας. (Για την ιστορία, ήρθε 13ο σε 19 χώρες, με 31 βαθμούς).
Το 1985 ο Τάκης Μπινιάρης με το Μοιάζουμε πηγαίνει στη Σουηδία και κάνει μια αξιοπρεπή εμφάνιση για την Ελλάδα, χωρίς φυσικά να λείπουν τα αρνητικά σχόλια, όπως πάντα, Το Μοιάζουμε παρουσιάζεται τελευταίο στη σκηνή, εμείς στην Ελλάδα όμως δεν το βλέπουμε ποτέ live, αφού η Γιουροβίζιον δεν μεταδίδεται ζωντανά, λόγω που γίνεται Μεγάλο Σάββατο! Η…διαβολική σύμπτωση είναι, ότι ο Τάκης Μπινιάρης είχε παίξει τον Ιησού στο Ελληνικό ανέβασμα του Jesus Christ Super Star στο θέατρο Καλουτά το 1978-79.
Η χρονιά αυτή είναι η τελευταία που ακούμε τη Μακώ Γεωργιάδου στη μετάδοση (βλέπε αναλυτικά: Οι φωνές της Eurovision). Για την ιστορία, το Μοιάζουμε πήρε την 16η θέση (μαζί με τη Λία Βίσση με το τραγούδι Το κατάλαβα αργά, για την Κύπρο) σε 19 χώρες με 15 βαθμούς).
Το 1987 είναι η χρονιά που ακούμε για πρώτη φορά τη Δάφνη Μπόκοτα στη μετάδοση, στέλνουμε ένα νεανικό συγκρότημα που ταιριάζει στη Γιουροβίζιον, τους Bang και ανακαλύπτουμε και την Αλέξια, που εκπροσωπεί την Κύπρο με το Άσπρο μαύρο.
Το τραγούδι των Bang -Θάνος Καλλίρης και Βασίλης Δερτιλής- με τίτλο Stop, είναι φαβορί από την πρώτη στιγμή και όλοι έχουμε μεγάλες ελπίδες για την τύχη του. Την ενδυματολογική επιμέλεια είχε ο Μιχάλης Ασλάνης, που ντύνει τις κοπέλες στα φωνητικά με στυλ ’50ς. Η σκηνική παρουσία των Bang ήταν άψογή, ενώ ξεχώρισαν και τα μαλλιά-χαίτη με μπόλικη λακ, που ήταν το απόλυτο must της εποχής! Το Stop δεν σταμάτησε καθόλου την καριέρα των Bang, αντίθετα την απογείωσε, και έκανε το γκρουπ ιδιαίτερα αγαπητό και επιτυχημένο. (Για την ιστορία, πήρε τη 10η θέση σε 22 χώρες, με 64 βαθμούς).
από το Λουκιανό
Λένε πως τα μεγάλα έργα τέχνης δημιουργούνται όταν οι καλλιτέχνες βρίσκονται σε δύσκολη φάση, στριμωγμένοι δηλαδή. Η ευμάρεια και το χορτάτο στομάχι δε βοηθούν στην καλλιτεχνική δημιουργία. Υπάρχει μια αδράνεια στην επάρκεια. Ενώ στα ζόρια, ο άνθρωπος βρίσκεται σε εγρήγορση και αυτή είναι που υψώνει το επίπεδο συνείδησης. Όσο πιό πολύ πλησιάζει ο καλλιτέχνης στην αυτογνωσία, τόσο πιό κοντά είναι το έργο του στις αρχές της φύσης, στην αρχή της ύπαρξης. Σε τέτοια κατάσταση πραγματώνεται η τέχνη, είτε είναι μουσική, είτε εικαστική, είτε οποιαδήποτε άλλης μορφής έκφραση. Τότε συνδέεται ο άνθρωπος με τον αληθινό του εαυτό. Αυτά όμως ισχύουν για τους πολλούς ανθρώπους, όλους εμάς που χανόμαστε κάθε μέρα στην αναζήτηση του επιούσιου και στην πλήρωση των αναγκών που έθρεψαν οι αδυναμίες και τα πάθη μας. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι που λειτουργούν σε ανώτερο επίπεδο.
Αυτοί βρίσκονται μονίμως σε εγρήγορση, όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή και βούληση. Είναι οι μεγάλοι άνθρωποι που πέρασαν από τη Γη και σημάδεψαν με την παρουσία τους τη ζωή και την εξέλιξή μας. Οι μεγάλοι φιλόσοφοι από τον Πλάτωνα και τον Λάο Τσου μέχρι τον Ντεκάρτ και τον Θωμά τον Ακινάτο, οι μεγάλοι ζωγράφοι και γλύπτες από τον Πραξιτέλη ως τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Ντα Βίντσι και τον Πικάσο, οι μεγάλοι κλασικοί συνθέτες από το Μοντεβέρντι ως τον Μότσαρτ, οι μεγάλοι συγγραφείς από τον Όμηρο ως τον Σαίξπηρ και τον Ντοστογιέβσκι. Αυτοί διαμόρφωσαν όλες τις σχολές της σκέψης, της επιστήμης, της πολιτικής, της συμπεριφοράς, της έκφρασης, του τρόπου ζωής και της διαβίωσης. Ο Mότσαρτ έχει περιγράψει για το πώς είχε την έμπνευση. «Μετά από ένα καλό γεύμα, περπατάω στην εξοχή και ξαφνικά παρουσιάζεται το νέο έργο μπροστά μου, το κάθε μέρος ξεχωριστά και όλα μαζί».
Συνείδηση σημαίνει «γνωρίζω συνολικά και ταυτόχρονα». Ακόμα και τα ρούχα που φοράμε, τα σπίτια που κατοικούμε, όλα προέρχονται από τις αρχές που αυτοί οι άνθρωποι εμπνεύστηκαν και αποτύπωσαν στα έργα τους. Αυτοί ήταν και θα είναι η αιχμή του δόρατος που ανοίγει το δρόμο για όλους εμάς. Ακολουθούν όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό καταφέρνουν κάποιες στιγμές να εξυψώσουν τον εαυτό τους και να εκφράσουν αυτό στο έργο τους. Το κάθε έργο αντανακλά το επίπεδο συνείδησης στο οποίο ήταν ο καλλιτέχνης όταν το δημιούργησε. Οι Μεγάλοι όμως δημιουργοί βρίσκονται συνεχώς σε κατάσταση αυτογνωσίας γι’ αυτό και τα έργα τους έχουν αυτή την παγκόσμια απήχηση που ο καθένας μας, ανεξάρτητα από την παιδεία του, την καταγωγή του και την προέλευσή του, αναγνωρίζει, κατανοεί, θαυμάζει και απολαμβάνει. Μέσα από αυτή την επαφή με τα έργα τους εξυψώνουμε κι εμείς τη σκέψη μας, τη φύση μας, την ύπαρξή μας. Αυτοί μας οδηγούν στο μέλλον γιατί έχουν πάει εκεί πριν από εμάς. Ακόμα και αν χαθούν τα έργα τους, η επίδρασή τους έχει σημαδέψει το γένος μας και έχουν ενσωματωθεί στο DNA μας.
Ας ρουφήξουμε λοιπόν όσο συχνά μπορούμε Τέχνη γιατί μ΄αυτήν τρέφεται ο νους και η υπόστασή μας.
Στα βόρεια πνέει άλλος αέρας! Καταρχήν πιο δροσερός ..κάτι που καταλάβαμε αφού κλείσαμε κυριολεκτικά 6ωρο στο μπαλκόνι του Pablo. Το Pablo λοιπόν στην Παπαδιαμάντη 4 και συγκεκριμένα στο πρώην νεοκλασσικό υπερκτίριο όπου στεγαζόταν το Armani, είναι ένα φιλόδοξο project που έπιασε με τη μία! Δηλαδή έπιασε τόσο πολύ που ούτε οι ίδιοι δεν το περίμεναν γιατί συνιδιοκτήτες στο μαγαζί είναι οι αγαπημένοι μου Χρήστος Φερεντίνος και -ανηψιός πλέον-Θανάσης Πανουργιάς. Το μενού έχει τάπας και κύρια πιάτα, πάαααρα πολλά ποτά , όλο το γνωστό κόσμο – χθες ήταν από την παρέα του Σωκράτη Κόκκαλη jr μέχρι Σέρκο Τζανικιάν και Γιάννη Δελούδη, πάααρα πολλά ωραία κορίτσια και γενικά καλό κόσμο της γειτονιάς που πάει να φάει και μετά να κάτσει να πιει το ποτό του , όμως τελικά χορεύει γιατί ο dj Κάκος παίζει άπαιχτη μουσική όλων των ειδών με εναλλαγές σχιζοφρενείς που λατρεύω και καταλήγεις να θυμάσαι ένα κάρο τραγούδια και τελικά να χορεύεις! Στα συν το εξαιρετικό σέρβις των ευγενέστατων παιδιών με αρχηγό τον Κωσταντίνο και οι εναλλαγές χώρων του μαγαζιού που είναι για όλα τα γούστα. Επίσης είναι ανοιχτό all day. 
Ο Θανάσης τα πάει περίφημα πάντα γεμάτος θετική ενέργεια και με πολλά πηγαινέλα στη Νέα Υόρκη για επισκέψεις στην εγκυμονούσα στον 6ο μήνα Σοφία μας!
Ο Χρήστος Φερεντίνος ήρθε μετά τους Δαίμονες μαζί με την ωραία γυναίκα του Σοφία Παυλίδου. Είπαμε για τα περί Δαιμόνων – ενθουσιάστηκαν με την παράσταση- και για τα μελλοντικά τους σχέδια στο θέατρο – Ναι, την Tρίτη διοργανώνεται στο Pablo Δαιμόνιο Πάρτυ, ναι, ο Χρήστος θα είναι ο Ηρακλής Πουαρό και ναι, θα παίξει μαζί του και η Σοφία και ναι, θα το σκηνοθετήσει η genial Φρόσω Λύτρα – σύζυγος του Γιάννη Κακλέα και όλα αυτά θα γίνουν σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο -αυτά θα να αναλύσουμε εκτενέστατα εν καιρώ.
Εκλεψαν κοσμήματα 1,5 εκ. δολαρίων της Chopard που δανείζονται για να τα φορέσουν οι σταρ
Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος με κουκούλα καταδότη (ντιζάιν made in Cannes) γράφει για τον Ελληνα φωτογράφο της Μαντόνα που του αφιέρωσε την ταινία της η Κόπολα, την Έμα Γουότσον να κάνει κόκες και τις λεσβίες νυμφίδια που παντρεύτηκαν στο δημαρχείο. Α, και κάποιες ταινίες.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΟΛΟΓΙΟ – ΜΕΡΕΣ 2 – 3 (16 – 17 / 5)…
…στο ‘χα ξαναγράψει και στο παρελθόν. Ό,τι συμβαίνει στις Κάννες, στην πλειοψηφία του είναι καταδικασμένο να μείνει εγκλωβισμένο στις Κάννες. Και δε σου μιλάω για τα κοσμικά χάι χούι και τις γκλαμουριές και τα σκάνδαλα (όπως θα διαβάσεις και πιο κάτω). Αυτά είναι import – export. Σου μιλάω για την πλειοψηφία των ταινιών που προβάλλονται με τις λίγες εξαιρέσεις εκείνων που βραβεύονται. Που και το να βραβευτείς στις Κάνες, πάλι δε λέει πολλά πράγματα, εφ’ όσον δεν είναι κάθε μέρα του «Αmour».
Στα λέω αυτά Κανολόγιο μου, γιατί δεύτερη και τρίτη μέρα ζω στο «πανηγύρι», αλλά η πλήξη συνεχίζει να κυριαρχεί μέσα στις αίθουσες με καμία ταινία να δικαιολογεί την εξελάνς της συμμετοχής της στο επίσημο διαγωνιστικό. Ο κάποτε ευοίωνα απρόβλεπτος, αλλά εσχάτως απλά μαέστρος τη ευπρεπούς ξεπέτας του πολυδιαφημισμένου καλλιτεχνικού τίποτα, Φρανσουά Οζόν, πέρασε κι εντύπωση δεν άφησε με το «Jeune & Jolie». Περισσότερο ντόρο δημιούργησε ο βραβευμένος Κινέζος Ζία Ζανγκέ με το «Α touch of sin» για το οποίο προσωπική άποψη δεν έχω και δεν στενοχωριέμαι και ιδιαίτερα μπορώ να σου πω. Μολονότι τρίξανε καρέκλες μέχρι και στην κινέζικη κυβέρνηση, τόσο επειδή ο Ζανγκέ αυτή τη φορά αιματοκύλισε απροσδόκητα την οθόνη σε σχέση με την προηγούμενη φιλμογραφία του, όσο και επειδή η σπονδυλωτή ταινία του, εμπνέεται από αληθινά περιστατικά που αφήνουν λίγο το κινέζικο σύγχρονο θαύμα, με τον κώλο έκθετο.
Είναι πολύ σοβαρό πλέον το ενδεχόμενο, η φετινή σου εκδοχή Κανολόγιο μου, να μου προκύψει η πιο συντηρητική μιας ολόκληρης δεκαετίας. Δεν ξέρω γιατί και μη με ρωτάς, αλλά τρεις μέρες μετά την άφιξη μου εδώ, ούτε έξω έχω βγει, ούτε ασωτίες έχω κάνει για να μην αναφέρω το πιο αποτρόπαιο γεγονός όλων: Ότι ξυπνάω οχτώ το πρωί που έχω να το κάνω από όταν πήγαινα λύκειο. Το αποτέλεσμα είναι ένας εκρηκτικά γκουρμέ μπουφές νεύρων που καταλήγει σε τηλεφωνικά μπινελίκια με συνεργάτες μου από την Αθήνα, παραιτήσεις από δουλειές, και σαβουροτσιμπολόγημα, με σκοπό να αποκτήσω αρμονικά στρογγυλή μπάκα, μπας και τουλάχιστον έχω μια αρμονία πάνω μου. Του Κινέζου πάνω κάτω.
Είχα τεράστια ελπίδα (ως και σιγουριά ξιπασιάς) πως θα ξεμπερδέψω νωρίς με την υπόθεση «φετινός χρυσός φοίνικας» και έτσι θα κάνω τις επόμενες μέρες διακοπές, βλέποντας σήμερα το πρωί το «The past» του βραβευμένου με Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας Ασγκάρ Φαραντί, («Ένας χωρισμός») αλλά μάλλον, σχεδόν σίγουρα δηλαδή, δεν. Κάποιο βραβειάκι θα το τσιμπήσει ο Ιρανός, όχι όμως το γκράντε. Και σε αυτό δε φταίει το ότι η ταινία δεν είναι καλή. Απλά δεν είναι τόσο καλή όσο περιμένεις να είναι, γιατί ο Φαραντί, στο γαλλόφωνο ντεμπούτο του, με άλλα φόντα παραγωγής και την παρουσία της Μπερενίς Μπεζό από το «The Artist» στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έχει πάρει τις συνταγές που ξέρει πολύ καλά και τις έχει υπερφορτώσει σεναριακά χωρίς λόγο και χωρίς κατάληξη. Σαν να προσπαθεί να επαναλάβει τα πιο επιτυχημένα κομμάτια της προηγούμενης ταινίας του, όσον αφορά την διεισδυτική και άμεση ματιά του απέναντι στους ανθρώπους, τις αντιδράσεις και τις σχέσεις τους, και να τα έχει μπολιάσει με μια αχρείαστη δόση ρεαλιστικής στοχαστικής σαπουνόπερας πάνω στους δεσμούς μας με το παρελθόν και την έννοια της ενοχής. Με αποτέλεσμα να χάνει στη μετάφραση το συναίσθημα και να το βρίσκει σε επιμέρους στοιχεία που όμως δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν την ταινία και τους ήρωες της.
Τι κάνει buzz μέχρι τώρα λοιπόν στις Κάννες; Οτιδήποτε εκτός του επίσημου διαγωνιστικού. Με το «15ήμερο σκηνοθετών» να προκύπτει πολύ πιο ενδιαφέρον σαν προγραμματισμός , έχοντας ουρές θεατών που πιάνουν κυκλικά ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και χρειάζονται μία ώρα αναμονής όσον αφορά τουλάχιστον τη νέα ταινία του Άρι Φόλμαν («Βαλς με τον Μπαζίρ») «Congress». Και το «Ένα Κάποιο Βλέμμα» να κλέβει τις εντυπώσεις με τις ευλύγιστες επιλογές του. Αφ’ ενός με τον θριαμβευτή του Sundanc e «Fruitvale Station». Που το είδε ο φίλος μου ο Κοριτσάκης του Γείτονα και ήρθε στο σπίτι που συγκατοικουμε, παπαριασμένος στο κλάμα.
Αφ’ ετέρου και όσον αφορά τις εντυπώσεις με επίσημη ταινία έναρξης το «The Bling Ring» της Σοφία Κόπολα. Μιας συμπαθητικά μέτριας (τηλε)ταινίας στην ουσία της που επιβεβαιώνει τη μετριότητα του ταλέντου της κόρης του διάσημου μπαμπά. Γιατί το «Τhe Bling Ring» είχε και έχει buzz; Γιατί αναφέρεται σε ένα πραγματικό περιστατικό (με πρώτη ύλη ένα άρθρο πάνω σε αυτό που δημοσιεύτηκε στο «Vanity Fair» με τίτλο «Οι δράστες φορούσαν Louboutin». Και αντικείμενο μια ομάδα αντιπαθέστατων ανήλικων στο Λος Άντζελες οι οποίοι μπουκάρουν στα σπίτια διάσημων και αναμαλιασμένων τύπου Πάρις Χίλτον και Λίντσεϊ Λόχαν, «ξαλαφρώνοντας» τα από όλα τα αξεσουάρ, τα μετρητά και τις ντιζάιν τσάντες. Συν την παρουσία της Έμα Γουότσον, του «Χάρι Πότερ» στον πρώτο ενήλικο ρόλο της καριέρας της να σνιφάρει κόκες, να χορεύει pole dancing και άλλου τέτοιο είδους χαριτωμενιές.
Μόνο που η Σοφία Κόπολα, δυστυχώς, δείχνει μια προκλητική αδιαφορία – αντιπάθεια για όλους τους ήρωες της. Προσπαθεί να χαριτωμενιάσει με μερικά σχόλια πάνω στη απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας και τη lifestyle κενότητα, αλλά δεν κατορθώνει ούτε στιγμή να μας κάνει να καταλάβουμε γιατί στο διάολο ασχολήθηκε με αυτό το θέμα. Το οποίο και εξαντλεί σε επαναλαμβανόμενες σκηνές των πιτσιρικάδων να μπουκάρουν σε σπίτια επωνύμων, μετά να κλαμπάρουν και να μαστουρώνουν και φτου κι από την αρχή μέχρι να τους συλλάβουν. Με σύμμαχο – άλλοθι, όπως κάνει πάντα η Κόπολα, ένα πιασάρικο, μοδάτο sountrack. Και την εκπληκτική δουλειά ενός Έλληνα.
Γιατί αυτή είναι και η τελευταία ταινία στην οποία δούλεψε σαν διευθυντής φωτογραφίας, ο διάσημος, ταλαντούχος και βραβευμένος, ελληνικής καταγωγής, διευθυντής φωτογραφίας, Χάρης Σαββίδης που πέθανε τον Οκτώβριο του 2012 από καρκίνο στον εγκέφαλο. Ο άνθρωπος που κινηματογράφησε με την μοναδική οπτική του, το βιντεοκλίπ «Rain» της Μαντόνα, συνέβαλλε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, στην αριστουργηματική οπτική ατμόσφαιρα του «Zodiac» του Ντέιβιντ Φίντσερ και συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τους Ρίντλεϊ Σκοτ, Γούντι Άλεν, Γκας Βαν Σαντ και R.E.M. Και στου οποίου τη μνήμη, είναι αφιερωμένη η ταινία όπως δείχνουν οι τίτλοι της αρχής.
Κι ενώ το «Τhe Bling Ring», έκλεψε εξ αντανακλάσεως τα φώτα της δημοσιότητας όσον αφορά τις πρώτες μέρες του 66ου φεστιβάλ των Καννών, στη σκιά του, κάποιοι αποφάσισαν να δούνε το κατά πόσο πιάνει η φράση «η ζωή μιμείται την τέχνη». Κλέβοντας πανάκριβα κοσμήματα αξίας 1,5 εκατ. δολαρίων από το «θησαυροφυλάκιο» της Chopard. Toυ oίκου κοσμημάτων και ρολογιών που είναι επίσημος σπόνσορας του φεστιβάλ, έχοντας σχεδιάσει τον Χρυσό Φοίνικα, και «δανείζοντας» με τις δημιουργίες του, λάμψη στους περισσότερους σταρ του κόκκινου χαλιού.
Ναι Κανολόγιο μου, μη φανταστείς ότι όλα αυτά τα φανταχτερά που βλέπεις να φοράνε στη μοκέτα οι επώνυμοι, είναι δικά τους. Δανεικά τα παίρνουν, με το κατιτίς τους για ρεγάλο και μετά τα επιστρέφουν. Τύπου γκλαμουριά – πουτανέ. Η είδηση έσκασε μόλις πριν λίγο και είναι το πιο φρέσκο γεγονός του φετινού φεστιβάλ. Τα κοσμήματα όπως αναφέρει το «The Hollywood Reporter» βρισκόντουσαν στο χρηματοκιβώτιο του δωματίου ενός εργαζομένου της Chopard στο Suite Novotel Cannes Centre. Oι δράστες μπήκαν στη σουίτα μέσα από ένα διπλανό δωμάτιο, και χωρίς να χολοσκάσουν να ανοίξουν το χρηματοκιβώτιο για να πάρουν το περιεχόμενο, το πήραν όλο μαζί αγκαλιά και έφυγαν ευτυχισμένοι χωρίς κανείς να τους πάρει χαμπάρι. Οι μπάτσοι μυρίζονται δουλειά εκ των έσω (αναφέρει το δημοσίευμα), αλλά το θέμα είναι πως τα κοσμήματα πλέον είναι εκ των πραγμάτων έξω. Ευτυχώς δηλαδή που οι ταινίες της ημέρας δε σήκωναν και πολύ glamour, οπότε μπορεί και να δικαιολογήσει η σταρ, το γιατί έσκασε στο κόκκινο χαλί χωρίς κρίκο στη μύτη.
Τώρα που έγραψα «κρίκο στη μύτη» Κανολόγιό μου, περίμενε να θυμηθώ που είχαμε μείνει χτες γιατί χάνω λάδια. Α ναι, σου είχα υποσχεθεί να σου μεταφέρω τι έγινε στο πάρτι για τον «Υπέροχο Γκάτσμπι». Βασικά και τι δεν έγινε. Αφού όλοι οι καλεσμένοι διέσχισαν την εντυπωσιακή είσοδο με αναπαραγωγή της «καταραμένης» αφίσας του προσώπου με τα γυαλιά που στη ταινία κυριαρχεί στο σκηνικό «της πόλης της στάχτης», αρχικά έκατσαν να φάνε και μπουκώθηκαν με σαμπάνιες και μους από χαβιάρι και μπιζέλι (μπλιάχ). Σκασμένοι και χορτάτοι, περιφέρθηκαν μέσα στο εντυπωσιακό art deco σκηνικό της διακόσμησης, στο οποίο «είλωτες» είχαν αναλάβει το ρόλο του διασκεδαστή – καραγκιόζη, ντυμένοι με κοστούμια δεκαετίας του 20 σε στιλ Eurovision, για να χορεύουν τζαζ και να συμπαρασύρουν τους γηραιότερους.
Ενώ από τον ουρανό έπεφταν καραμελέ στο χρώμα κομφετί, από αυτά τα σιχαμένα που εκεί που πας να πιεις το ποτό σου, καταλαβαίνεις ότι έχουν μπει στο ποτήρι σου για να στο κάνουν παπάρα. Ο Μπράιαν Φέρι έδωσε μια μίνι συναυλία, και μετά ακολούθησε η Φλόρενς Ουέλς από τους Florence & The Machine και εντυπωσιακά πυροτεχνήματα και όλοι ήτα πολύ χαρούμενοι γιατί ήταν και πολύ μεθυσμένοι.
Ναι, ομολογουμένως, στις Κάννες ειδικά, η απόσταση από το glamour στην τρασιά είναι πολύ μικρή. Και το πρόβλημα είναι πως όλοι ασχολούνται με το πρώτο, ενώ η πραγματική πλάκα είναι στο δεύτερο. Όπως ο ψεύτικος γάμος των δύο λεσβιών νυμφιδίων πρωταγωνιστών της ταινίας «Nuke Em High Volume 1», που οργάνωσε η «κακόφημη» εταιρεία παραγωγής cult ταινιών «υπονόμου», Τroma, «τιμώντας» όπως έλεγε το email που μου ήρθε, την είσοδο της Γαλλίας στις χώρες που αναγνώρισαν τον gay γάμο. Ξέρω ‘γω, τι να σου πω Κανολόγιο μου, και στα δικά μας οι ελεύθερες. Μένουν ακόμα 8 μέρες φεστιβαλικής διαστροφής για να ελπίζω (και να δω καλές ταινίες και να παντρευτώ αφού μου επιτρέπεται).
* ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης
Πηγή: CINETROLL: Εκλεψαν κοσμήματα 1,5 εκ. δολαρίων της Chopard που δανείζονται για να τα φορέσουν οι σταρ | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/105833#ixzz2Tenw2XiQ
Η Κοτιγιάρ προδίδει τον Ντιορ, ένας παλαβός πυροβολεί στον αέρα, οι επώνυμες ξεσαλώνουν βγάζοντας τα όλα έξω και οι ανώνυμες σε «ιδιωτικά» ραντεβού δίνουν μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού
στον Τάσο (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλο.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΝΟΛΟΓΙΟ: ΜΕΡΕΣ 4 – 5 (18 – 19 / 5)…
…κι εκεί που ήμουνα έτοιμος να παραδώσω πνεύμα και σώμα κυριολεκτικά από την κούραση, αναθάρρησα και ξαναγεννήθηκα. Ούτε επειδή κατάφερα να πάρω έναν τετράωρο μεσημεριανό ύπνο, ούτε επειδή κατάφερα να κάνω ένα ντουζ, να ξυριστώ και να βάλω και μια ενυδατική να ισιώσει λίγο το σαγρέ του προσώπου μου. Ούτε επειδή είδα κάποια ταινία που με ενθουσίασε (που τέτοια τύχη). Ούτε καν γιατί σήμερα Κυριακή, εδέησε να σταματήσει να βρέχει καταρρακτωδώς. Που για να καταλάβεις πόσο έβρεχε χτες Καννολόγιο μου, ένας από τους συγκατοίκους μου, ο Ούγκις, βρήκε τρομερή πατέντα και φορέσαμε όλοι μας μέσα από τα παπούτσια μας πλαστικές σακούλες για να μην παπαριάσει η κάλτσα όλη μέρα πάνω κάτω μέσα στις βροχές. Άλλο να στην περιγράφω και άλλο να τη νοιώθεις τη μοναδική αίσθηση γκλαμουριάς, να έχεις ντυθεί σαν πιγκουίνος με ταξίντο και παπιγιόν, να ανεβαίνεις τα κόκκινα σκαλιά σαν θεά, και να ξέρεις πως μέσα στο λουστρίνι σου, φοράς σακούλα από το μανάβικο.
Άλλος τέλος πάντως ήταν ο λόγος που πήρα τα πάνω μου, κι έχει να κάνει με το ότι επιτέλους βρήκα το νέο άτομο που σιχαίνομαι για να εκτονώνομαι και να γράφω κακίες. Ονομάζεται Φαν Μπινγκμπίνγκ και μόνο από το όνομα μπορείς να καταλάβεις γιατί σούργελο πρόκειται. Σκέψου δηλαδή να της κάνεις σεξ και να της λες «παρ’ τα μωρή Μπινγκμπίνγκ». Πρόκειται για τη νέα κινέζα αγαπημένη τόσο του καθεστώτος της χώρας της όσο και των διεθνών media, που την πουσάρουν αβέρτα, ενώ πρωταγωνιστεί τόσο στους επερχόμενους «X –Men», όσο και στην ειδική εκδοχή του τελευταίου «Iron Man» που προβλήθηκε μόνο στις Κάνες. Με ιδιαίτερη ομορφιά δεν την λες, μια απλά συμπαθητική κινέζα που γίνεται glam όταν παστώνεται στις μπογιές. Βασικά ούτε και συμπαθητική τη λες, πιο ψεύτικο χαμόγελο έχω να δω χρόνια στις Κάννες. Υπάρχει μια λέξη με την οποία θα μπορούσες να την αποκαλέσεις αλλά δε θέλω να παρεκτραπώ. Αλλά ούτε και εκεί είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως εκφράζει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο τη νεοπλουτίστικη, κιτς εκδοχή του κινέζικου κομμουνιστικού (ποιου;) νεοταξικού θαύματος σε εκδοχή μαυρομάλλας bimbo καρτούν με υπόνοια σκύλας.
Τώρα που αναφέρθηκα στη λέξη με την οποία θα μπορούσες να αποκαλέσεις την Μπινγκμπινγκ αλλά δεν τη λέω για να μην παρεκτραπώ: Διάβασα ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ του The Hollywood Reporter και βρήκα πλέον τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αν και πάντα το ήθελα. Ξέρεις Καννολόγιο μου πόσα μπορεί να βγάλει μια πουτάνα στις Κάνες μέσα σε ένα μόλις βράδυ; Από 75 δολάρια για μιας ώρας ξεπέτας οι του δρόμου, μέχρι 4.000 δολάρια οι κλασάτες (putes de luxes ονομάζονται) για μια ολόκληρη βραδιά. Εγώ και του δρόμου να καταφέρω να γίνω, δε με νοιάζει, πάλι τριπλάσια λεφτά θα βγάζω από ότι γράφοντας αρθράκια και θα είμαι και ξαπλωμένος. Με κάτι τέτοια ρεπορταζάκια ρουφηχτά, το The Hollywood Reporter που είναι από τις επαγγελματικές Βίβλους της κινηματογραφικής βιομηχανίας, καταφέρνει και φέτος να βάλει τα γυαλιά στους σοβαροφανείς μονόχνοτους ανταποκριτές των Καννών που νομίζουν ότι ο κοσμάκης ενδιαφέρεται να μάθει την ανάπηρη κριτική τους γνώμη για την κάθε ταινία. Ναι, καλά με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι κουκλίτσα μου. Κανείς σχεδόν από το μαζικό κοινό δεν παρακολουθεί τις Κάννες, για το τι γίνεται από τις ταινίες. Τα φορέματα κοιτάζουν και τις πουτανιές.
Δεν είναι τυχαίο ότι τόσα χρόνια που έρχομαι εδώ, πρώτη φορά με πήραν φίλοι τηλέφωνο να μάθουν τι κάνω και κατάλαβαν πως υπάρχει ένα φεστιβάλ, επειδή ανησύχησαν με τον παλαβό που άρχισε να πυροβολεί άσφαιρα στα στούντιο του Canal+. Kαι άλλοι τόσοι για να μάθουν αν είμαι εγώ ο υπεύθυνος για την κλοπή των κοσμημάτων της Chopard. Ταμάμ μας ήρθαν μέσα σε τέσσερις μέρες μετριότητας ταινιών, δύο σκάνδαλα το ένα μετά το άλλο. Όσο για το αν ευθύνομαι εγώ για την κλοπή, δηλώνω ξεκάθαρα, ότι πέντε έξι κολιέ με διαμάντια και καράτια που θα φοράω μόλις γυρίσω στην Αθήνα, συν 10 σκουλαρίκια, τα (πέντε στη μύτη) μου τα χάρισαν επειδή δούλεψα σαν πόρνη στα γιοτ (όσο για τα βραχιόλια μου είναι του Μπακάκου τα ιατρικά).
Υπάρχουν 30 με 40 γιοτ στην προβλήτα των Κανών λέει το ρεπορτάζ του περιοδικού και κάθε βράδυ το κάθε ένα από αυτά, φιλοξενεί τουλάχιστον 10 μοντέλα με ντύσιμο που δεν αφήνει και πολλά στα φαντασία. Τα yacht girls όπως αποκαλούνται, πληρώνονται συνήθως με έναν φάκελο από τον πελάτη που περιέχει τα προσυμφωνημένα χρήματα κι από έξω γράφει «δώρο» για να μην προσβληθούν τα κορίτσια. Με πιο γενναιόδωρους από όλους, τους Άραβες. Όσο για τα ξενοδοχεία, το πάρτι αρχίζει συνήθως μετά τις 10 το βράδυ, με τα εργαζόμενα κορίτσια να περιμένουν στο λόμπι το ανάλογο νεύμα από τον πελάτη. Και μεγαλύτερο σκάνδαλο στα χρονικά, τη σύλληψη το 2007, του Λιβανέζου επιχειρηματία, Ελάι Ναχάς με την κατηγορία μεταξύ άλλων, της παράνομης προώθησης τουλάχιστον 50 διαφορετικών γυναικών κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, στο γιο του Καντάφι και την παρέα του, οι οποίοι σαν γνήσιοι σινεφίλ, βρίσκονταν κι αυτοί εδώ, με το υπερπολυτελές, επαναστατικό γιοτ της οικογένειας, με το όνομα «Τσε Γκεβάρα».
Αυτά βλέπουν και οι σταρ του κόκκινου χαλιού σε εποχές που η βιομηχανία του θεάματος έχει πέσει κι αυτή θύμα της οικονομικής κρίσης, και ντύνονται ανάλογα (όχι τυχαία, η Κάρμεν Ηλέκτρα το 2004 είχε πληρωθεί 50.000 δολάρια για να παρευρεθεί στο πάρτι γενεθλίων του Καντάφι του νεότερου στο Μαρακές). «Τι παραπάνω έχει αυτή που δεν το έχω εγώ; Σκέφτηκε για παράδειγμα η Εύα Λονγκόρια» και ήρθε φέτος γα το κόκκινο χαλί με ένα φόρεμα που το σκίσιμο του από πίσω έφτανε μέχρι τον κώλο, πάνω από τον οποίο για να τον προστατεύει (τον κώλο εννοώ) η Εύα έχει κάνει τατού κι ένα σταυρουδάκι. Ακόμα και μια πιο «αξιοσέβαστη» περίπτώση, όπως αυτή της Σέριλ Κόουλ δεν αντιστάθηκε στο να αναδείξει εντυπωσιακά ομολογουμένως, τα στήθη της, τυλιγμένα με κόκκινη σιθρου πουτανοδαντέλα – φόρεμα κουρτίνα σκηνής του μπουρλέσκ.
Προσωπικά προτιμώ πιο κλασσικές, σικάτες ενδυματολογικές φόρμες. Πχ, την εμφάνιση της Τζένιφερ Λόρενς που έκλεψε και πάλι τις εντυπώσεις μολονότι αυτή η γυναίκα τελικά, έχω καταλάβει ότι έχει να κάνει με το από ποια γωνία την πιάνει ο φακός. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που της προκύπτει μια περίεργη γουρουνομούρη. Αγαπημένη μου ακόμα περισσότερο η Μπερενίς Μπεζό φέτος που πραγματικά ακτινοβολεί «κομψότητα» και μοιάζει να βρίσκεται στην καλύτερη της φάση. Έκπληξη η «προδοσία» της Μαριόν Κοτιγιάρ απέναντι στους γαλλικούς οίκους μόδας και τον αγαπημένο της Dior, επιλέγοντας ένα περίεργο δημιούργημα της Βίβιαν Ουέστγουντ για το δείπνο της Chopard, που έμοιαζε λίγο με ξεφούσκωτο αερόστατο πάνω της αλλά ομολογουμένως η γαλλίδα ηθοποιός κατάφερε να το υπερασπιστεί εντυπωσιακά όπως καμία άλλη δε θα μπορούσε. Και καλύτερη εμφάνιση όλων σύμφωνα με τους ειδήμονες, μέχρι και αυτή τη στιγμή αυτή της Κάρεϊ Μάλιγκαν από την πρεμιέρα του φεστιβάλ και τον «Υπέροχο Γκάτσμπι» με ένα πανέμορφο, μινιμαλιστικό και ανυπέρβλητα κομψό Dior.
Κι ενώ σιγά σιγά, πλησιάζουμε στα μισά του φεστιβάλ, πέρα από το «γύρω γύρω όλοι» των Κανών, δεν φαίνεται τίποτα ακόμα να ξεχωρίζει στο καθαρά κινηματογραφικό κομμάτι της υπόθεσης ειδικά όσον αφορά το διαγωνιστικό. Στη συνολική βαθμολογία των κριτικών, συνεχίζει να προηγείται το κινέζικο «Α touch of sin» του Ζία Ζανγκέ με τη χαμηλότερη βαθμολογία να δίνεται στο μεξικάνικο «Heli» του Αμάτ Εσκαλάντε. Θετικός ο απολογισμός μεταξύ των θεατών για το ιαπωνικό «Like father like son» χωρίς όμως και κει, εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αποτυχημένη εντελώς η αγγλόφωνη ταινία του Αρνό Ντεσπλεσάν «Jimmy P. Psychotherapy of a plains Indian». Ένα ψυχαναλυτικό δράμα εποχής, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, με τον Μπενίτσιο Ντερ Τόρο σε ρόλο τραυματισμένου στο κεφάλι βετεράνου του πολέμου και τον Ματιέ Αμαλρίκ στο ρόλο του ψυχαναλυτή του, να βγάζουν δυο ώρες ατσούμπαλα «στημένης» ταινίας με τηλεοπτική αισθητική, σε συζητήσεις ψυχοθεραπευτικών session. Πιο βαρετό πεθαίνεις. Και τη μουσική του Χάουαρντ Σόρ από πίσω σε γκράντε κέφια ξεπέτας, να μην αφήνει πλάνο στο οποίο να μην ακούγεται, σαν παρακολουθείς μίνι σειρά από τη χρυσή εποχή των βίντεο κλαμπ.
Πολύ πιο ενδιαφέρον το ολλανδικό σαρκαστικό αλληγορικό θρίλερ «Borgman» του Άλεξ Βαν Βάρμερνταμ, χωρίς όμως να κατορθώνει να ολοκλήρώσει τους στόχους και να παρασύρεται στο τέλος από το βάρος της σοφιστικασιόν του. Καταφέρνοντας παρ’ όλα αυτά να δημιουργήσει ένα απολαυστικό για το μεγαλύτερο μέρος του, κράμα θρίλερ και κοινωνικής σάτιρας μαύρου χιούμορ, πάνω στην εύπορη λευκή αστική οικογένεια με κλινική ατμόσφαιρα οικογενειακής «απομόνωσης». Έξυπνα στημένες σκηνές, αρχιτεκτονική χρήση των χώρων και ένα πολύ ενδιαφέρον ως προς το στήσιμο του στόρι, που όμως χάρη κουλτουροπαπαριάς, ο δημιουργός αποφασίζει να αφήσει αναπάντητο και ανολοκλήρωτο στο κλείσιμο του, γιατί έτσι κάνουν οι δημιουργοί τέχνης φαντάζομαι.
Οπότε μηδέν εις το πηλίκο χοντρικά μέχρι τώρα, με τη μεγάλη έκπληξη να έρχεται από τους συνήθεις υπόπτους. Οι Αφοί Κοέν, φαίνεται πως έκαναν και πάλι το θαύμα τους αν κρίνω από τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις φίλων που εμπιστεύομαι και είδαν την πρώτη προβολή της ταινίας. Προσωπικά θα δω αύριο το «Inside Lllewyn Davis, οπότε και θα ξέρω από πρώτο χέρι περί τίνος πρόκειται. Αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να μην κλείσω με μια απορία: Όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την ανωτερότητα του ευρωπαϊκού σινεμά έναντι του αμερικάνικου, έχουν συνειδητοποιήσει, ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ταινίες που κλέβουν και στο καλλιτεχνικό – ανεξάρτητο κύκλωμα την παράσταση, τις περισσότερες φορές προκύπτουν κατά κύριο λόγο αμερικάνικες; Έτσι για να ξέρουμε τι λέμε το αναφέρω.
* ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στοwww.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fbwww.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με τοterra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.
Πηγή iefimerida.gr
Πηγή: CINETROLL: Μέχρι 40.000 δολάρια το βράδυ βγάζει μια πόρνη στις Κάννες (πελάτης τους ήταν και ο Καντάφι) | iefimerida.grhttp://www.iefimerida.gr/node/106023#ixzz2Toh5vOMI
Eίμαι άνθρωπος της “γειτονιάς”. Δηλαδή θέλω τα πάντα να τα κάνω γύρω από το σπίτι μου. Ειδικά τα ψώνια. Στα πάντα. Η μετακόμισή μου στην Πλάκα μου άνοιξε άλλους ορίζοντες και σε ένα θέμα που όποιος με ξέρει καλά θα καταλάβει πόσο πολύ. Αν και cosmopoliti απεχθάνομαι να σέρνομαι στα μαγαζιά για ρούχα. Δεν πάω για “ψώνια”. Βαριέμαι να δοκιμάζω- τα παίρνω με το μάτι- γι αυτό και τα τελευταία αρκετά χρόνια ψωνίζω μόνο από το internet. Οι βόλτες μου στην πανέμορφη Ανδριανού άλλαξαν τα πάντα γιατί ανακάλυψα και εγώ την αγαπημένη μου Ελληνίδα σχεδιάστρια, που δε μιμείται κανέναν και κάνει ρούχα άνετα για να τα φοράς και όχι για να μοιάζεις σα το φτωχό συγγενή της Καρντάσιαν. Η Ιωάννα Κουρμπέλα έχει τρία καταστήματα και πλέον και e-shop. Μόνο εκεί σταμάτησα και πρόβαρα σαν κανονικός άνθρωπος (μέχρι και το “νυφικό” της Κατερίνας Παπουτσάκη) και πήρα δύο-τρία πάρα πολύ πρακτικά κομμάτια – που είναι πολλών χρήσεων – σε πολύ καλές τιμές. Και last but not least 100% ελληνικά.
Αναμεταδίδω από το site της περισσότερες πληροφορίες:
Η κίνηση του σώματος, αυτή η μοναδική ροή ενέργειας του κάθε ανθρώπου και η δυναμική αλληλεπίδραση με το ένδυμα είναι το θεμέλιο της σχεδιαστικής σκέψης της Ιωάννας Κουρμπέλα. Οι συλλογές της αποκαλύπτουν διαφορετικές κάθε φορά πτυχές μιας μινιμαλιστικής αισθητικής που επιμένει στα ουσιώδη και επιστρέφει στη γοητεία της κλασικής αρμονίας.
Οι φυσικές πρώτες ύλες αποτελούν το σημείο εκκίνησης: το βαμβάκι, το λινό, το μαλλί και το μετάξι συνδυαλέγονται, αντιπαρατίθενται, εξελίσσουν την έμπνευση. Χυτές διαφάνειες φορεμάτων συναντούν τις περίπλοκες πλέξεις μιας μάλλινης εσάρπας, άνετα παντελόνια συνοδεύουν τους γεωμετρικούς όγκους ενός παλτό, ανάγλυφα νήματα αναδεικνύουν την ένταση μιας ζακέτας που αφέθηκε ελεύθερα στους ώμους.
Η πολυμορφικότητα των σχεδίων επιτρέπει αμέτρητους συνδυασμούς, ελεύθερες συνυπάρξεις, πλήθος στιλιστικών επιλογών που εναλλάσονται σύμφωνα με τη διάθεση της στιγμής. Η ένταση και ο πλούτος της χρωματικής παλέτας ακολουθεί τη δυναμική του ελληνικού φωτός ενώ κάθε 6 μήνες παρουσιάζονται 5 νέες αποχρώσεις που διαφοροποιούνται από τις συνήθεις τάσεις.
Τα ευρηματικά πατρόν, οι πτυχές και οι αναδιπλώσεις τους, μορφοποιούν intelligent casual συλλογές, ρούχα που φιλοξενούν το σώμα χαρίζοντας άνεση. Οι πειραματικές λεπτομέρειες, οι αντανακλάσεις του φωτός, οι εναλλακτικές υφές καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα που συχνά συγκινεί.
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στο σχέδιο μόδας, την ενδυματολογία και τη σκηνογραφία, το 2003 η Ιωάννα Κουρμπέλα αναλαμβάνει το δημιουργικό τμήμα της εταιρείας “Kourbelas Knitwear” και παρουσιάζει τη πρώτη της συλλογή.
Δύο χρόνια αργότερα η μετονομασία της εταιρείας σε Κ3 Wearable Thinking καθώς και τα τρία νέα Exclusive Shops Ioanna Kourbela στην Πλάκα συστήνουν στο κοινό μια ισχυρή αισθητική φιλοσοφία, η εκρηκτική δυναμική της οποίας γίνεται αμέσως αντιληπτή.
Από το 2009 και μετά χαρακτηριστικές εναλλακτικές δημιουργίες προηγούμενων ετών και σχεδιαστικά μοτίβα που αγαπήθηκαν από το κοινό επαναλανσάρονται και αποτελούν το περιεχόμενο των συλλογών Basics.
Το Φεβρουάριο του 2011 η πρώτη ανδρική συλλογή καταχειροκροτείται, συμπαρασύροντας στη δημιουργία του πρώτου Exclusive Male Shop σττην Πλάκα, ενώ το καλοκαίρι του 2012 η θεματική White Collection, που συγκεντρώνει νυφικές δημιουργίες, αποτελεί μια ξεχωριστή πρόκληση που κερδίζει σε έδαφος.
Η εναλλακτική καλλιτεχνικότητα των σχεδίων και η μαγευτική θεατρικότητα που φέρουν οι φιγούρες της Ιωάννας Κουρμπέλα, τοποθετούνται συχνά σε άλλα δημιουργικά πλαίσια, γίνονται κουστούμια και επαναπροσδιορίζονται μέσα από μοναδικές συνεργασίες. Θεατρικές παραστάσεις, συναυλιακές περιοδείες, εικαστικές εγκαταστάσεις ακολουθούν την ίδια ανάγκη έκφρασης.
Η ίδια αγάπη για δημιουργία γεννά νέους κύκλους, ανοίγεται σε νέους ορίζοντες, βρίσκει πολλούς συνοδοιπόρους και συνεχίζει το όραμα που ξεκίνησε 41 χρόνια πριν.
Μπορείτε να βρείτε τα αγοράκια στις φωτογραφίες; Είναι ηθοποιοί και εκπροσωπούν τρεις διαφορετικές γενιές. Ποιοί είναι; (Η λύση αύριο που γιορτάζουν!)
Αγαπημένος ηθοποιός από τα χρόνια του καλού Ελληνικού κινηματογράφου, με πλούσια καριέρα στο θέατρο μέχρι και σήμερα. Οσο για την προσωπική του ζωή, τρεις γάμοι, τρεις κόρες και πλαισιωμένος πάντα με όμορφες γυναίκες. Τσολιάς σε όλα του! Ποιός είναι;
Έχει παίξει με όλα σχεδόν τα “θηρία” του θεάτρου. Χορν, Λαμπέτη, Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Καρέζη, Καζάκο, Ηλιόπουλο κ.α. Στο σινεμά ξεκίνησε με την “Αλίκη στο ναυτικό”, έπαιξε σε σειρές-θρύλους στην tv, ενώ με τη φωνή του σε μεταγλωτισμένα σήριαλ, μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά. Η σύζυγός του είναι επίσης ηθοποιός, όπως και η κόρη του που λατρεύει. Αν παρατηρήσετε προσεχτικά το μωράκι, θα βρείτε πολλές ομοιότητες μεταξύ μπαμπά και κόρης. Ποιός είναι;
Νεότερης γενιάς ηθοποιός, γεννημένος το 1970 που έχει ξεχωρίσει σε τηλεοπτικές σειρές και σε σημαντικές παραστάσεις στο θέατρο. Ασχολήθηκε για ένα φεγγάρι και με την πολιτική, έχει ένα γιο, και η πορεία του στο θέατρο συνεχίζει να είναι λαμπρή. Ποιός είναι:
”Η Αννα παίζει πολύ μοντέρνα! Υπήρξαν στιγμές που με έκανε να ανατριχιάσω γιατί με συγκίνησε πολύ. Πέρασα υπέροχα και χάρηκα που είδα την παράσταση”. Τέτοια λόγια αποκτούν μεγαλύτερη αξία όταν τα λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος, που είναι και ειδήμων και hard to please. Πήγε Δαίμονες χθες και τους απόλαυσε κανονικά.
Η περίφημη ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα, σε ιστορία-στίχους του Σταύρου Σιδερά, με την εξαιρετική σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Κακλέα και τη μοναδική Άννα Βίσση στον κεντρικό ρόλο, θα παίζεται στο Παλλάς μέχρι και την Κυριακή 2 Ιουνίου. Όσοι δεν το έχετε δει ακόμα, προλαβαίνετε!
H συνήθεια που έγινε αξία. Με επιτυχία στέφθηκε το Eurovision party που διοργάνωσαν ο ηθοποιός Δημήτρης Γιώτης και ο Νικόλας Κανδύλης.
Από νωρίς άρχισαν να καταφθάνουν οι φανς για να παρακολουθήσουν τον Ευρωπαικό διαγωνισμό τραγουδιού. Η Ελληνική εμφάνιση των Koza Mostra και του Αγάθωνα Ιακωβίδη με το τραγούδι ”Alcohol is free” ξεσήκωσε τους πάντες αρχίζοντας τα προγνωστικά.
Η Τένια Μακρή, ο δημοσιογράφος bar-bar κατά κόσμον Κώστας Παναγιωτόπουλος, η Νταίζη Σεμπεκοπούλου, ο Σπύρος Μπιμπίλας, η κοσμική Τζωρτζίνα Παγώνη, η δημοσιογράφος Ανθή Αγγελοπούλου ήταν μερικοί μόνο από τους εξήντα καλεσμένους.
Μεταξύ finger food and drinks τα στοιχήματα έπεφταν βροχή για να ανακυρηχθεί νικήτρια της βραδιάς η Καίτη Λεοντάκη…Μπράβο παιδιά! Μπράβο Ελλάδα!
Πάντα είχα την απορία, γιατί ακόμα και οι πιο ψαγμένες, που κάνουν καθημερινό make up, μπερδεύουν τη χρηστικότητα του concealer και των highlighters. Tα πράγματα έχουν ως εξής: Concealer είναι το προιόν μπου μπορεί να βοηθήσει για να κρύψετε ατέλειες, όπως τους κύκλους κάτω από τα μάτια, τα σημάδια της ηλικίας και δυσχρωμίες, ανάλογα με το πρόβλημα στην περιοχή κάτω από τα μάτια και το πόσο καλυπτικό θέλετε να είναι το προιόν. Υπάρχει μια μεγάλη γκάμα concealer στην αγορά, που δίνει τη δυνατότητα στην καταναλώτρια να επιλέξει το προιόν που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της. Από την άλλη, τα highlighters έχουν σχεδιαστεί για να φωτίζουν συγκεκριμένες περιοχές του προσώπου, όπως η εσωτερική κόγχη του ματιού, το πηγούνι, τη γέφυρα της μύτης, το μέτωπο, ακόμα και την περιοχή του τόξου κάτω από το φρύδι. Τα light concealer δίνουν μια λάμψη στα συγκεκριμένα σημεία, και τα πιο σκούρα μπορούν να δημιουργήσουν φωτοσκιάσεις και κοψίματα. Ελπίζω να έγινα αρκετά κατατοπιστικός και πιστεύω ότι την επόμενη φορά που θα θέλετε να αγοράσετε ένα από τα δύο προιόντα, να σκεφτείτε τί πραγματικά έχετε ανάγκη: “Kάλυψη ή λάμψη;”
Με σειρά εμφάνισης στο θέατρο, αυτά είναι τα παιδάκια του κουίζ.
Ο Κώστας Βουτσάς είναι το τσολιαδάκι. Συνεχίζει ακάθεκτος, “παππούς” χωρίς πίεση, και “Mε τα παντελόνια κάτω”…! Χρόνια πολλά!
Ο Ντίνος Καρύδης είναι το μωράκι, που εδώ το βλέπετε γαμπρό στο γάμο του με την Τζούλια Αργυροπούλου, το 1969, με κουμπάρο τον Βαγγέλη Βουλγαρίδη και ανάμεσα στους καλεσμένους τον Μίμη Φωτόπουλο. Χρόνια πολλά!!
Ο σαρωτικός “Επιθεωρητής” του Ακροπόλ, είναι το παιδάκι της τρίτης φωτογραφίας. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης από τα παιδικά του χρόνια στο Παλαιό Φάληρο…Χρόνια Πολλά!
Μεγάλη διπλή γιορτή σήμερα και εμείς ευχόμαστε Χρόνια Πολλά σε όλους και όλες που γιορτάζουν. Με το δικό μας τρόπο λέμε ξεχωριστά τις ευχές μας στην Ελένη Ράντου, στην Ελένη Ανουσάκη, στην Ελένη Προκοπίου, στην Ελένη Ερήμου, στην Ελένη Φιλίνη, στον Κωνσταντίνο Καζάκο, στον Κωνσταντίνο Λάγκο και special guest star στον Κωνσταντίνο Καφίρη…
Ελένη Ράντου back in 1991. Χρόνια Πολλά!
Ελένη Ανουσάκη από τα ’60ς…Χρόνια Πολλά!
Ελένη Προκοπίου back in 1963…Χρόνια Πολλά!
Ελένη Ερήμου σε διαφήμιση από τα ’70ς! Μπιολάιφ, αυτό έχει σημασία…Χρόνια Πολλά!
Ελένη Φιλίνη σε διαφήμιση κρέμας από τα ’80ς…Χρόνια Πολλά!
Κωνσταντίνος Καζάκος φαμίλιαρ…Χρόνια Πολλά!
Κωνσταντίνος Λάγκος από το 2005…Χρόνια Πολλά!
Κωνσταντίνος Καφίρης all time classic…Χρόνια Πολλά!
H Nαταλία Γερμανού και ο Δάκης back in 1991 στην εκπομπή Κλαμπ Σάντουιτς. Ο Δάκης τραγουδά στη Ναταλία τη Θωρακισμένη Μαρσεντές. Δείτε το σπάνιο βίντεο!
Χρόνια Πολλά Ελένη…..Για όσους δεν την γνώρισαν…
…είναι η Ελένη Μενεγάκη!
