Μια βραδιά στο σπίτι του Ευάγγελου Οδυσσέα Παπαθανασίου για να είμαστε ακριβείς, που είχαμε γνωριστεί τον Αύγουστο του 1982, μόλις μερικούς μήνες μετά το Oscar για το Chariots of Fire, για μια σπάνια συνέντευξη στο περιοδικό ‘Μουσική’ . Η συνάντηση είχε γίνει στο Πόρτο Ράφτη, μείναμε ώρες μαζί, η φιλοξενία μοναδική! Ο Γιώργος Κυριαζίδης, διευθυντής του περιοδικού, φωτογράφιζε κι εγώ έπαιρνα την συνέντευξη πάρα πολύ αγχωμένος που συναντούσα το ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων και τον μουσικό που μου καθόρισε τα ακούσματα της εφηβείας αυτά που μένουν για πάντα ανεξίτηλα.
Ήταν τόσο απλός και άμεσος στις ερωτήσεις με αποτέλεσμα να βγει μια υπέροχη όσο και αποκαλυπτική συνέντευξη (http://www.mousiki-periodiko.gr/wp-content/uploads/magazines/issue_58/#42) που έκανε εντύπωση διεθνώς. Το βράδυ μας έκανε το τραπέζι με σπιτικά συγκλονιστικά γεμιστά. Στο τραπέζι βρήκα την ευκαιρία να γνωριστώ καλύτερα με τον βοηθό του Andy Loyd και να αρπάξω μία ακόμα συνέντευξη αφού ο άνθρωπος πριν αρχίσει να δουλεύει με τον Βαγγέλη το ‘74, δούλεψε δημοσιογράφος και παραγωγός με ιερά τέρατα, φτάνοντας μέχρι τον David Bowie! Λυσσάξαμε στην κουβέντα με τον Andy. Φύγαμε υπερπλήρεις και κατενθουσιασμένοι με τον Γιώργο, είχαμε μια σούπερ συνέντευξη και τρομερές αποκλειστικές φωτογραφίες για το εξώφυλλο και το εσωτερικό του περιοδικού.
Τα χρόνια πέρασαν, έφυγα από το περιοδικό, βρέθηκα σε δισκογραφικές εταιρείες, (CBS/SONY, E.M.I. ) για να καταλήξω ευτυχής στην καλύτερη όλων παγκοσμίως, για την ποιότητα της, την Warner Music. Δυστυχώς καμία από αυτές δεν είχε Βαγγέλη στον κατάλογό της. Ο Βαγγέλης συνέχισε να βγάζει τα γνωστά αριστουργήματα του 20ου αιώνα, Soil Festivities, Silent Portrait, Mask, Invisible Connections, Direct, τα Sountracks Antarctica, 1492: Conquest of Paradise και αξέχαστες συνεργασίες, Private Collection – Jon & Vangelis, Reflection – Demis Roussos, The Velocity of Love – Suzanne Ciani, Rapsodies – Irene Papas,και Ich hab’ keine Angst and Geheimnisse (I have no fear and Secrets) Mlva . Τα χρόνια κύλησαν όμορφα στη Warner με Prince, Simply Red, R.E.M., Anita Baker, Madonna και πολλά ακόμη τεράστια ονόματα του διεθνούς ρεπερτορίου, αλλά πάντα χωρίς Βαγγέλη…
Το κάρμα μου όμως είχε άλλα σχέδια. Γυρίζοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές του 1990, αρχές Σεπτεμβρίου ένα φαξ φτάνει στο γραφείο από τα κεντρικά του Λονδίνου ανακοινώνοντας το νέο συμβόλαιο του Vangelis με τη Warner σε όλες τις χώρες του πλανήτη με το πρώτο άλμπουμ ‘The City’ να κυκλοφορεί σύντομα, τελευταία εβδομάδα Νοεμβρίου. Ε ρε γλέντια! Και πριν προλάβουμε ν’ ανοίξουμε σαμπάνιες – λέμε τώρα – ντριν χτυπάει το τηλέφωνο, η γραμματέας μου μεταφέρει ότι είναι κάποιος κύριος Andy Loyd που με ζητάει. Γελάγαμε μισή ώρα προσπαθώντας να μιλήσουμε με τον Andy. Είμαστε στην Αθήνα με τον Βαγγέλη στο σπίτι του, θα έρθεις αύριο για καφέ; Αυτό το αύριο έγινε κάθε μέρα τελικά, πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις στη Μελεάγρου και τα Σαββατοκύριακα.
Από την πρώτη συνάντηση ο Andy μου ξεκαθάρισε πως δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα εγώ και η εταιρεία για το νέο άλμπουμ, μόνο τα τελείως απαραίτητα, service στα MME και τοποθέτηση στα καταστήματα δίσκων, δεν θα υπάρχει βίντεο κλιπ, δεν θα γίνει καμία παρουσίαση ή συνέντευξη τύπου, τίποτα απολύτως! Δεν θα μαθευτεί ότι ο Βαγγέλης είναι εδώ, οπότε ας το γλεντήσουμε! Με ρώταγε πράγματα για την Αθήνα, που να πάει, τι θα βρει, λέγαμε τα προσωπικά μας πίνοντας και τρώγοντας και έσκαγε βέβαια μύτη κι ο Βαγγέλης για να πούμε τ’ αστεία μας, άντε και κάτι για δουλειά που εγώ ρωτούσα. Μου δώρισε όλη τη δισκογραφία του σε cd, είπαμε διάφορα για τη μουσική, μπαινόβγαιναν και ελάχιστοι άνθρωποι για δουλειές και πιο πολύ ο φίλος του κι επίσης ίνδαλμα μου Λουκάς Σιδεράς και η λατρεμένη Ευτυχία Αθανίτη, η μικρή αδελφή της Κατιάνας Μπαλανίκα, που εκτός από φωνάρα και κουκλάρα, είχε κυκλοφορήσει δύο αριστουργηματικά άλμπουμ διεθνούς επιπέδου και απήχησης με το όνομα Sigma Fay με το σύντροφο και αργότερα σύζυγό της Λουκά Σιδερά. Με την Ευτυχία γνωριζόμασταν ήδη από τα ΄70s, έτσι η παρέα γινόταν όλο και πιο πολύ ζεστή και φιλική, σαν στο σπίτι μας.
Με την Sigma Fey
Εννοείται πως είχα εμπεδώσει πια πως ο Βαγγέλης ήταν ένας βαθιά φιλοσοφημένος άνθρωπος και μαζί απλός και ταπεινός όπως είναι οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες. Ωστόσο με περίμεναν εκπλήξεις, αρχές του Νοεμβρίου έρχεται και με ρωτάει ‘πόσα άτομα απασχολεί η εταιρεία; 40 και κάτι απαντώ χωρίς να αντιλαμβάνομαι το λόγο της ερώτησης. Α ωραία, τόσους χωράει το σπίτι συνεχίζει, αναρωτιέμαι που το πάει… Λοιπόν Χρήστο, θα κάνουμε μια συγκέντρωση εδώ στο σπίτι και θα καλέσουμε όλη την εταιρεία’. Κόκαλο εγώ ‘μα τι εννοείς’…’ Αυτό που κατάλαβες, θα καλέσουμε όλα τα παιδιά που δουλεύουν ένα βράδυ, να φάμε να πιούμε και να γνωριστούμε, όλους όμως από τον κούριερ μέχρι τον γενικό διευθυντή’. Έπαθα ένα μικρό σοκ, προσπαθώντας να συνέλθω τον ρωτάω λεπτομέρειες, πως θα καλεστούν, ποιος θα το κάνει.
Καινούργιο σοκ η απάντηση του ‘ ε, αύριο που θα έρθεις φέρε μου τη λίστα με τα ονόματα όλων και θα σας στείλω προσκλήσεις, Παρασκευή είναι καλά νομίζω, ας πούμε την άλλη στις 16 του μήνα κατά τις 8 το βράδυ, να έχουν ξεκουραστεί λίγο, κι ύστερα θα έχουν σαββατοκύριακο’. Χίλιες δύο σκέψεις με τρέλαιναν,κυρίως που δεν είχε λόγο να το κάνει,που δεν είχε τίποτα να κερδίσει από αυτή την κίνηση. Τι ανθρώπινο μεγαλείο είναι αυτό. Την άλλη μέρα Παρασκευή 9 του Νοεμβρίου, του έδωσα τη λίστα των ονομάτων χωρίς να πω κουβέντα σε κανέναν στην εταιρεία. Η πρόσκληση θα είναι για δύο άτομα, να φέρουν τους συντρόφους τους όσοι θέλουν, το catering θα είμαι για 100.
Τη Δευτέρα 12 μεσημεράκι σκάει κούριερ στην εταιρεία με 42 φακέλους ολόλευκους που αναγραφόταν ο παραλήπτης μόνο. Και οι 42 κλονίστηκαν ανοίγοντας και διαβάζοντας το περιεχόμενο γραμμένο από τον ίδιο τον Βαγγέλη, όπως το βλέπετε στη φωτογραφία. Γύριζα στα γραφεία κι στις αποθήκες τονίζοντας να μην λείψει κανείς, είναι μεγάλη τιμή, φέρτε τους άντρες, τις γυναίκες σας ή όποιον θέλετε, μην έχετε κανένα άγχος, είναι πολύ απλός και φυσικά μην φάτε βαριά για μεσημέρι, ο μπουφές θα είναι πλούσιος.
Η μέρα της μεγάλης βραδιάς έφτασε γρήγορα,την Παρασκευή φύγαμε νωρίς για να ετοιμαστούμε, ειδικά εγώ πού έπρεπε να είμαι παρών από τις 7 όπως ο Βαγγέλης μου ζήτησε. Κι αυτό που μου ζήτησε ήταν να στέκομαι δίπλα του στην υποδοχή των καλεσμένων και να του συστήνω τον κάθε συνεργάτη με το όνομα του – όχι επίθετο – και την ιδιότητα του στην εταιρία. Ομολογώ ότι ήμουν σκασμένος από χαρά και περηφάνια, ο Οσκαρικός ρόλος της ζωής μου! Στο φωταγωγημένο υπέροχο νεοκλασικό της Μελεάγρου 9, στις 8 το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου οι καλεσμένοι κατέφθασαν εντός δεκαλέπτου. Πρώτη η Ελενίτσα με τον άντρα της, ’Βαγγέλη είναι η Ελένη μας’, η Ελένη ψιθυρίζει ΄Καλησπέρα σας’. Ο Βαγγέλης ‘ καλώς ήρθατε,τι ωραία πρασινογάλαζα μάτια που έχεις! Ελένη τι κάνεις στην εταιρεία;’ ’Στο τηλεφωνικό κέντρο’ ψιθυρίζει πάλι η Ελενίτσα,’ πω πω τι δύσκολη δουλειά! θα σε ζαλίζουν όλη μέρα’. Η Ελενίτσα σκάει χαμόγελο, δίνουν τα χέρια και με τον σύζυγο και τους δείχνει το μπαρ,τον μπουφέ με τους σερβιτόρους… Καθήστε όπου βολεύεστε, πιείτε κάτι, το φαγητό είναι για όλα τα γούστα και τα λέμε πάλι μετά’.
Έτσι τους υποδέχτηκε όλους, μέσα σε 15 λεπτά είχαμε τελειώσει, ήρθαν όλοι στην ώρα τους. Στη διάρκεια της βραδιάς ρώταγε αν περνάνε καλά, αν το φαγητό τους αρέσει, με έβλεπε να μιλάω με κάποιον ερχόταν από δίπλα χαμογελαστός ΄τι λέτε εσείς εδώ’,΄Να με τον Τάσο συζητάμε πόσες χιλιάδες από το cd σου να παραγγείλουμε στο εργοστάσιο’, ’Χα χα χα! με τι κάθεστε και ασχολείστε τώρα, βάλτε ένα κρασί, το κόκκινο είναι το καλύτερο!’.
’Έτσι όμορφα και χαλαρά πέρασε η βραδιά, οι οικογενειάρχες με παιδιά ,οι περισσότεροι δηλαδή άρχισαν να φεύγουν κατά τις 10, στις 11 είχαμε μείνει 5-6 από τα τμήματα πρόμο, μάρκετινγκ, πωλήσεις και ο διευθυντής μας, ο μοναδικός Ίων Σταμπουλής, ενώ στην παρέα προστέθηκαν ο Λουκάς Σιδεράς και η Sigma Fay.
Τότε ο Βαγγέλης έδωσε το σύνθημα ‘πάρτε τα ποτά σας, τα πιάτα σας και ανεβείτε στη σοφίτα’. Θεούλη μου! μας ανέβασε στο στούντιο του, μείναμε άλαλοι με το θέαμα και ακόμα πιο ξετρελαμένοι όταν έκατσε στα πλήκτρα του κι άρχισε να μας παίζει ένα ρεπερτόριο που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί… παλιά Ελληνικά και διεθνή, πασίγνωστα αλλά τόσο διαφορετικά παιγμένα, και πήρε το μικρόφωνο η Sigma fay και να τα κλασικά τζαζ, Cole Porter και τα ανάλογα με το κοινό των 10-15 το πολύ ατόμων να χειροκροτεί ουρλιάζοντας από χαρά. Έκπληξη και απέραντη ακουστική και οπτική ηδονή. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα, τώρα μπορώ να πεθάνω αφού έζησα αυτό το θαύμα. Τελικά επέζησα και μια ζωή έχω να θυμάμαι όχι απλά τη νύχτα εκείνη, αλλά το μεγαλείο του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του ανθρώπου πρώτα και μετά του καλλιτέχνη.
Στην εποχή μας δεν είναι μόνο ο Εθνικός μας Καλλιτέχνης, ούτε ο μουσικός του πλανήτη μας, η άφθαστη τέχνη του αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο γένος και η μουσική του ταξιδεύει μέσα και έξω από το ηλιακό μας σύστημα, στις παρυφές του Γαλαξία. Μια Αιώνια παρουσία, μια συμπαντική ολότητα πέρα από από τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε. Ας υποκλιθούμε με καμάρι γι’ αυτόν τον Έλληνα που μας δοξάζει ως εκεί που κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει.