Είχα διαβάσει στα ΝΕΑ ότι ένα Πανεπιστήμιο της Γερμανίας έκανε μια έρευνα και μέτρησε το μήκος του πέους σε 10.000 Ευρωπαίους. Μη με ρωτάτε με τι τρόπο, δεν έγραφε η εφημερίδα. Έβγαλαν λοιπόν το μέσο όρο και οι Γάλλοι ήρθαν πρώτοι με 15,5 πόντους και οι Έλληνες τελευταίοι με 12,5 πόντους. Δεν ήθελα πολύ, τέτοια θέματα είναι βούτυρο στο ψωμί του στιχουργού, έκατσα και έγραψα τους πρώτους στίχους και, όπως κάνω πάντα, το άφησα να κρυώσει, να το δουλέψω λίγο στο μυαλό μου και να το ξαναπιάσω.
“Εγραψες κανά στίχο ρε τεμπέλη;” Η φωνή του Προέδρου με βγάζει από τις σκέψεις μου.”Ναι, Πρόεδρε, έγραψα ένα που λέγεται “Δώδεκα πόντους και μισό”.Θέλεις να το ακούσεις;” “Tι περιμένεις ρε ηλίθιε; Ρίξτο!” Αρχίζω να το
απαγγέλω, ο Κιντής γελάει, ο Πρόεδρος δεν αντιδρά στην αρχή, αλλά όταν φτάνω στο στίχο “Δώδεκα πόντους και μισό, ετούτο το θηρίο; Μήπως το μέτρησαν μισό; Mήπως έκανε κρύο;” βγάζει τη ζώνη του καθίσματος, “σταμάτα!” λέει στον Κιντή, κατεβαίνει, ανοίγει την πίσω πόρτα, με τραβάει έξω, “Παύρη είσαι μέγας!” φωνάζει ενθουσιασμένος, και εκεί, στην μέση της Κηφισίας, με αγκαλιάζει και με φιλάει.”Αύριο θα φάμε μαζί, στην Μίνα! Παλιομαλάκα!” μου λέει και ξέρω ότι αυτή είναι η ύψιστη τιμή που απολαμβάνουν ελάχιστοι φίλοι του.
Την επόμενη μέρα, με το που μπαίνω στο “Αττικό”, το εστιατόριο στον περιφερειακό του Φιλοπάππου, η Μίνα, που το διευθύνει άξια τόσα χρόνια, έρχεται και μου λέει ” Ο Πρόεδρος έχει τρελαθεί με ένα στίχο σου! Πήγαινε γρήγορα στο τραπέζι του, σε περιμένει!” Πλησιάζω στο τραπέζι, ο Κώστας Λαλιώτης, ο Γιώργος Λιάνης,ο Γιώργος Κακουλίδης, ο γιος του ο Νότης και μερικοί στενοί του φίλοι είναι εκεί και τρώνε “Έλα ρε μαλάκα, σε περιμένω να απαγγείλεις” λέει ο Πρόεδρος, επιβάλλει σιωπή και ενώ η Μίνα σερβίρει τα υπέροχα φαγητά της, αρχίζω: “Δέκα χιλιάδες σερνικούς…”
