CURLY ΤΗΛΕΚΡΙΤΙΚΗ #2 Αννίτα SOS
από τον Αρη Αλεξανδρή aka genial CurlySue
Αυτό που ενοχλεί τους επικριτές της Αννίτας Πάνια και των εκπομπών της, είναι η άρνησή της να ενταχθεί στο πλαίσιο της κανονικότητάς τους, υπό τους όρους της σοβαροφάνειας και της μικροαστικής υποταγής, των οποίων είναι οι ίδιοι, φύσει και θέσει, δέσμιοι. Μάλιστα, επειδή κανείς δεν τολμάει να υπαγάγει την έντονη δυσαρέσκειά του στο δικό του αυτιστικό κώλυμα και στις δικές του κίβδηλες αντιλήψεις περί δεοντολογίας, το πλασματικό κατηγορητήριο στήνεται συνήθως με την χρησιμοθηρική επίκληση ανώτερων ιδανικών- όπως είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το χρέος προστασίας των πνευματικά αδυνάτων: Και εκεί, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται η ουσία του ρατσισμού και της υποκρισίας: Οι εχθροί των εκπομπών της Αννίτας θεωρούν ότι διασύρει κόσμο που δεν έχει την ικανότητα να προστατεύσει την αξιοπρέπειά του, ακριβώς επειδή στο μικρονοϊκό μυαλό τους, η αξιοπρέπεια είναι συνυφασμένη με την αισθητική τους- και άρα, οτιδήποτε την παραβιάζει, υποβαθμίζεται σε αναξιοπρεπές.
Ο αγράμματος που εκφράζει την αγραμματοσύνη του δημοσίως, είναι ντροπή στα μάτια τους, και οποιοσδήποτε ενθαρρύνει τέτοιες αβάσταχτες εκδηλώσεις ειλικρίνειας, είναι σίγουρα στυγνός εκμεταλλευτής της συμφοράς ενός κακόμοιρου ανθρώπου. Λες και η αγραμματοσύνη περιέχει κάτι εγγενώς κακό ή βλάσφημο και πρέπει να εξοντώσουμε πάση θυσία τους φορείς της. Αποκλείεται, δηλαδή, η Αννίτα Πάνια απλώς να μην ποινικοποιεί την έλλειψη μόρφωσης και να θεωρεί ότι δεν τρέχει και τίποτα αν καταστήσει τον κόσμο κοινωνό της. Το κοινό πιστεύει ότι η τηλεόραση οφείλει να κουκουλώνει οτιδήποτε απάδει του καθεστωτικού εξωραϊσμού με τον οποίο γαλουχήθηκε, γιατί ακριβώς, αντιμετωπίζει ενοχικά ό,τι του θυμίζει πως ο κόσμος δεν είναι πλασμένος από διάνοιες για διάνοιες. Ξέρει ότι δίπλα του υπάρχουν γραφικές φιγούρες που προκαλούν το γέλιο, αλλά στην πραγματικότητα τις υποτιμά τόσο πολύ, που ταυτίζει την απόκλισή τους από το επιβεβλημένο κοινωνικό πρότυπο, με αναπηρία.
Επομένως, η χωριάτισσα που μιλάει περίεργα, ο κάγκουρας που ψάχνει απεγνωσμένα γκόμενα, η fame whore που τραγουδάει παράφωνα και η αλλοδαπή που θέλει λεφτά για να κάνει λίφτινγκ έχουν δικαίωμα να είναι weird στη ζωή τους, αλλά στον βαθμό που επιχειρούν να αγγίξουν τη σφαίρα της δημόσιας προβολής, μετατρέπονται σε αντικείμενα προς προστασία- τόσο νοσηρές είναι οι παθήσεις τους! Λες κι αν τους κρύψουμε απ’ τον φακό και επιλέξουμε άλλους, πιο συμβατούς με το κοινό περί ευπρέπειας αίσθημα, θα πάψουν να υπάρχουν ή θα εξελιχθούν ως είδη. Ναι, τα πρόσωπα που βγαίνουν στο Αννίτα SOS, έχουν πλάκα γιατί γελάμε εις βάρος τους. Πλάκα, όμως, μπορεί να έχουν και οι πολιτικοί, οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές και όλοι όσοι προβάλλονται απ’ τα Μέσα. Και πάλι, εις βάρος τους γελάμε, απλώς τότε η αφορμή δεν είναι απαραίτητα η προφορά ή τα δόντια που τους λείπουν.
Θα είναι τα κιλά τους, οι σαχλαμάρες τους ή κάποια ατυχία τους.Το μόνο που διαφοροποιεί τις δύο κατηγορίες, είναι ότι στην περίπτωση της Πάνια, η αστειότητα προϋποτίθεται, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση, ο εκτιθέμενος διατηρεί ένα τεκμήριο σοβαρότητας, μέχρι αυτό να ανατραπεί από εμάς ή τον ίδιο. Το ερέθισμα, όμως, για τον κανιβαλισμό θα δοθεί σίγουρα και κανείς δεν θα γλιτώσει. Το γεγονός, πάντως, πως ο κόσμος τείνει να πιστεύει ότι οι καλεσμένοι της Αννίτας χρήζουν προστασίας, λέει περισσότερα για τον ίδιο παρά για τους καλεσμένους. Γιατί- ας είμαστε ειλικρινείς- η κραυγαλέα διαχυτικότητα των ηρώων του Αννίτα SOS, και η σουρεαλιστική εξιστόρηση των παθημάτων τους, δεν διαφέρουν και πολύ απ’ τα δρώμενα της δικής μας καθημερινότητας, ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά.
Όλοι ζούμε εξωφρενικές ιστορίες, απλώς άλλοι τις βιώνουμε χιουμοριστικά και άλλοι τραγικά, άλλοι τις κοινοποιούμε και άλλοι τις εσωτερικεύουμε. Το τελευταίο, όμως, είναι θέμα γούστου, και νομίζω πως όποιος προσπαθεί να κατασκευάσει μετρητές ήθους πάνω στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία, δικά του κενά πασχίζει να συμπληρώσει- δεν κόπτεται για την ακεραιότητα των άλλων. Σε ό, τι αφορά την Αννίτα, η τηλεοπτική της περσόνα δεν έχει μεταβληθεί ούτε στο ελάχιστο σε σύγκριση με παλιά.
Έχει ιδιότυπο χιούμορ, παντελή αδιαφορία για την κοινώς παραδεκτή ευγένεια, αντιμετωπίζει τους ανθρώπους και τις καταστάσεις με αφοπλιστική ωμότητα και ειλικρίνεια, είναι γνησίως αλλόκοτη, βαριέται θανάσιμα, και παράλληλα, πραγματοποιεί- σε μεγάλο βαθμό αθέλητα- την πιο ρεαλιστική ηθογραφία στην ελληνική τηλεόραση. Ο κόσμος (ή καλύτερα, ένα μεγάλο κομμάτι αυτού) παρουσιάζεται όπως είναι, και όχι όπως θα έπρεπε ή θα μας άρεσε να μοιάζει. Η εκπομπή δίνει συμβουλές, δώρα, βήμα για εξομολογήσεις, και κοιτάει το instant cult στα μάτια, χωρίς να το φοβάται.
Πηγή: www.lifo.gr