To Cosmopoliti είναι υπέρ του Πέτρου Κωστόπουλου στο Πρωινό του Μega. Του εύχεται καλή επιτυχία και επιτέλους όση ώρα θέλει στην κουζίνα. Βαρεθήκαμε τα bimbos με το στανιό πρωταγωνίστριες και τις χαζοερωτήσεις τους, τις υπαγορευμένες απο τελματωμένους από έμπνευση αρχισυντάκτες. Το Πρωινό αυτό θα έχει ενδιαφέρον και ο Πέτρος είναι πιο νέος από τους νέους. Όπως είπε και ένας σοφός φίλος όλοι πλέον ζούμε σε μία virtual ηλικία των 30. Πολλά ακούστηκαν για τη συμμετοχή του. Αναμενόμενα από αναμενόμενους για ευνόητους λόγους. Σήμερα έπεσε σε ένα αντικειμενικό . Διαβάστε ενα εκπληκτικό κείμενο της Ρέας Βιτάλη από το Protagon.gr:
Μια εξαιρετική ιδέα θα ήταν να τον γδύσουμε στην πλατεία Συντάγματος και να του πετάξουμε γκόμενες, με την προσμονή να μην τα καταφέρει να τις ικανοποιήσει (ακόμα καλύτερα, να μην του σηκωθεί καν) και ‘μεις να του φωνάζουμε «Μου ήθελες να γράφεις και για γαμ… ανίκανε».
Άλλη ιδέα να τον αλείψουμε με πίσσα και πούπουλα και να τον περιγελάμε.
Καλό επίσης θα ήταν να του απαγορεύσουμε την εργασία παντού και να τον παρακολουθούμε να πεθαίνει στην ψάθα, αργά-αργά. Να του βάψουμε άσπρα και τα μαλλιά και να του λέμε «γέρασες, κακομοίρη». Να τον γυρίζουμε στις σχολές δημοσιογραφίας και να λέμε στα παιδιά «περάστε ένας-ένας να τον φτύνετε, που κατέστρεψε τη δημοσιογραφία μας». Έρμη δημοσιογραφία! Πόσο λάμπρυνες με το που χάθηκε ο Κωστόπουλος.
Πολλά μπορούμε να σκαρφιστούμε για να εκδικηθούμε τον Π. Κωστόπουλο. Αλλά μαθήτευσα σε άλλη σχολή. Του Κώστα Καββαθά του 4τροχίτη. Γράφαμε γι΄ αυτά όταν ήθελε γερά μπράτσα να κολυμπάς ανάποδα στο ρεύμα. Γιατί δεν σου πέρναγε καν από το μυαλό να κάνεις αλλιώς. Μαζί τους θα πνιγόσουν με τη μια. Για αυτό χρωστάω μια ιδέα άλλη. Χωρίς μικροψυχία αλλά μη φανταστείτε δήθεν από αγιοσύνη. Βουτηγμένη στο συμφέρον είναι. Συμβατή με την έννοια της κοινωνίας που έχω στα όνειρά μου. Μια κοινωνία που οι άνθρωποι που τα σκάτωσαν στην πορεία της ζωής τους τραβάνε μια γερή ψυχανάλυση. Αντέχουν να κοιταχτούν. Είναι ζόρι! Αλλά αξίζει. Και μετά. Είναι έτοιμοι να διηγηθούν και σε άλλους τη διαδρομή τους. Είναι χρήσιμοι ως «αποτυχόντες» όσο ήταν και ως «επιτυχόντες». Συνομιλούν με ανθρώπους που επίσης άντεξαν να ψυχαναλυθούν και γι΄ αυτό μπορούν να ακούνε με τρυφερότητα «Κωστόπουλους» που χάθηκαν στη διαδρομή. Το «να χαθείς» το λογαριάζουν ως μεγάλη πιθανότητα όταν φυσάνε οι άνεμοι της δόξας. Ανθρώπινο είναι. «Κωστόπουλοι» που βρέθηκαν να υπερασπίζονται μια «εικόνα» κάποιου, και καλά φτασμένου, ακυρώνοντας επιπόλαια την όποια αλήθεια τους. Που με ευκολία και χλεύη έδειχναν τους άλλους για μαλάκες και μπορεί κάποια στιγμή να είδαν και τον «μαλάκα» μέσα στον καθρέπτη τους. Που αναλώθηκαν στο δήθεν του «μικροδείχνοντας» και απαξίωσαν το «μεγαλώνοντας». Που κατάφεραν και γύρισαν μια σελίδα ιστορίας και έφεραν δροσερό αεράκι αλλά μετά ξέχασαν να κλείσουν το παράθυρο και πούντιασαν. Που έχασαν το μέτρο και το φρένο. Που δοξάστηκαν όσο λίγοι και λοιδορήθηκαν σε ίδια αναλογία. Που έκαναν έναν πλήρη κύκλο και είναι ύψιστη μαγκιά και στοίχημα αν θα προσθέσουν ένα 1 ή θα μείνουν στο μηδέν της βύθισης. Που κέρδισαν πολλά και μετά έχασαν τ΄ αβγά και τα πασχάλια. Που στο ξεκίνημα τους οδήγησε γερό ένστικτο για την εποχή και μετά τους προσπέρασε η εποχή. Πώς είναι άραγε να σε προσπερνάει η εποχή; Ενώ είχες μάθει να καθορίζεις εποχή; Πώς είναι όταν ο large δεν μπορεί να πληρώσει τους υπαλλήλους του; Με τι αγωνία αποκρυπτογραφείς το βλέμμα των δικών σου ανθρώπων… Της γυναίκας σου, των παιδιών σου. Άσε των λοιπών… Άσε! Το ‘χεις για εύκολο; Τι έμαθε; Έμαθε; Τι άλλαξε; Άλλαξε; Λες να μην είναι χρήσιμη η πείρα του;
Ο Π. Κωστόπουλος ήταν μια εποχή που έκλεισε την πόρτα στα μούτρα της προηγούμενης. Έτσι συμβαίνει όμως με όποιους τολμάνε να αλλάξουν σελίδα ιστορίας. Αν έδιναν το χέρι ως δεσποσύνες σε καβαλιέρο για να περάσουν τη γέφυρα πιθανώς δεν θα είχαν ξεκουνήσει από τη θέση τους. Ήταν μια επανάσταση. Από το «κλείστε τα παράθυρα θα μας ακούσει ο κόσμος» στο «φόρα παρτίδα». Από την απόλυτη αίσθηση του μέτρου στο ξεσάλωμα. Από τον πληθυντικό στον αυθάδη ενικό και στο φωταγωγημένο ΕΓΩ. Από τη γραφή στην ατάκα. Από το τακτ στο θάρρος που εξελίχθηκε σε θράσος. Από την ιεραρχία στο «σάλα τραπεζαρία ένα». Από το «ας μείνει μεταξύ μας» στο βγάλτε τους καναπέδες στον δρόμο. Έφερε τα πάνω κάτω. «Να δεις θα ‘ρθει η εποχή που θα νοσταλγήσουμε την υποκρισία» όπως μου είπε κάποτε η λατρεμένη μου Φωτεινή Τσαλίκογλου. Έτσι όμως γράφεται η ιστορία. Και στα μέρη μας ιδιαίτερα. Καταργείς. Μουντζώνεις. Χλευάζεις τον προηγούμενο. Αυτόν που δόξασες. (Από το πρώτο παλαμάκι άλλωστε αυτό κατά βάθος περίμενες… παραδέξου το! Πότε θα σωριαστεί). Θα μάθεις όμως τίποτα στο τέλος από τη διαδρομή του; Έτσι εύκολα τον κατατάσσεις στους τυχαίους; Έτσι στην ψύχρα τον ακυρώνεις; Θα κοντοσταθείς ποτέ; Θα μάθεις την αξία της γέφυρας; Πόσο ευεργετικά σε περνάει στο επόμενο κι ας καίει με μίσος το προηγούμενο; Και που για να βρήκε έδαφος ίσως ήταν το ζητούμενό του τότε…
Στη δική μου κοινωνία, αυτή του ονείρου μου, ο Π. Κωστόπουλος δεν θα αναλάμβανε πρωινάδικο για να συνεχίσει να χάσκει (θα χάσκει;) αλλά έτσι σοφός που έγινε (άραγε, έγινε;) θα χρησίμευε να διδάσκει αλήθειες… κυρίως τη δική του. Να! Αυτό είναι που ζηλεύω στην Αμερική! Το ότι υπάρχει χώρος στην κοινωνία να διηγηθείς την επιτυχία αλλά και την αποτυχία σου. Να μάθουν από το «μεγάλο» σου αλλά και από το πάθημά σου. Μ΄ αρέσει ότι όταν φας τα μούτρα σου σε λογαριάζουν πιο έτοιμο παρά ποτέ να ξεκινήσεις. Το ότι σου δίνουν δυνατότητα να ρεφάρεις τη χασούρα. Πω, πω δύναμη που χρειάζεται! Θα τα καταφέρεις; Σε περιμένω, μάγκα μου… Όχι στη γωνία.
Βέβαια, για όλα αυτά τα ιδανικά συνεπάγεται, ότι θα έχεις τολμήσει να μάθεις πρώτα εσύ την αλήθεια σου. Εκεί σε θέλω! Αλλιώς, δεν σου απομένει παρά να κάνεις ακόμα μια φορά την ίδια διαδρομή, με τα ίδια ακριβώς λάθη. Μεταξύ μας… Δεν είναι σαν να πεθαίνεις από ανία στην ηλικία σου (μας);
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών