Σκηνές από ένα γάμο… Αναρωτιόμουν τι κοινό μπορεί να έχω μ’ ένα παντρεμένο ζευγάρι που έχει παιδιά και περνά κρίση στο γάμο του. Μέχρι που είδα την ομώνυμη παράσταση που πρωταγωνιστούν ο Δάνης Κατρανίδης και η Παναγιώτα Βλαντή. Αν και δεν βρήκα κοινά σημεία στα γραμμικά γεγονότα που περιέχει το έργο, ωστόσο συνάντησα στοιχεία από τον εαυτό μου. Τα βρήκα στη ζωή που δεν ζουν και στέκει μετέωρη στις ψυχές του Γιόχαν και της Μαριάννας. Μια ζωή περιορισμένη σε ρόλους που υποδυόμαστε κατά καιρούς όλοι, είτε είμαστε σε γάμο είτε όχι. Στο Δημοτικό θέατρο Λαμίας ήρθε η παράσταση ‘’Σκηνές από ένα γάμο’’ του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι και μια θεατρική ανάσα-ανάταση κυρίευσε την πόλη.
Η Παναγιώτα Βλαντή εύθραυστη, τρυφερή, ρομαντική κι αφοσιωμένη σύζυγος στο α’ μέρος. Δυναμική , ανεξάρτητη κι απελευθερωμένη γυναίκα στο β’ μέρος. Στη σκηνή της εγκατάλειψης από το σύζυγό της εξαιτίας της εξωσυζυγικής του σχέσης, μου σπάραξε την καρδιά.
Ο Δάνης Κατρανίδης είναι απόλαυση με τη θεατρική του αύρα. Ο αέρας κι η ατμόσφαιρά της, με τη μεγάλη εμπειρία που κουβαλάει, μοιάζει να έρχεται σ’ εμάς σήμερα και να γεφυρώνει το χρόνο με το χθες. Η σκηνική του παρουσία ζωντανεύει ασυνείδητα στην κυτταρική μου μνήμη, μύθους άλλων εποχών που έχουν καταγραφεί σε αυτή. Ο Δάνης Κατρανίδης αποτελεί ένα τέτοιο κομμάτι ζωντανών μύθων που με συνδέει με αυτό το πεδίο.
Η παράσταση Σκηνές από ένα γάμο ήταν για μένα, ένα ποιητικό πάντρεμα της μοντέρνας ενέργειας που εκπροσωπεί η Παναγιώτα Βλαντή και της all time classic ενέργειας του Δάνη Κατρανίδη.
Βρήκα ενδιαφέρον το σκηνοθετικό εύρημα με τις καρέκλες που αλλάζουν θέσεις ανάλογα με τη κατάσταση των ηρώων του έργου. Πότε έρχονται δίπλα, πότε απομακρύνονται και πότε έρχονται αντιμέτωποι ο ένας απέναντι στον άλλον. Το σκανταλιάρικο παιδικό βλέμμα του Δάνη Κατρανίδη σ’ αυτές τις αλλαγές, μοναδικό.
Όλες οι προσπάθειες που έκανα να πάρω το μέρος της Μαριάννας ή του Γιόχαν έπεσαν στο κενό. Το έργο έχει μια ισορροπία που δεν σ’ αφήνει να μπεις στο ρόλο του κριτή αλλά του παρατηρητή . Είδα την παράσταση ως παρατηρητής που κρατά απόσταση από τα γεγονότα και διακρίνει δυο ανθρώπους με αγωνία για την ύπαρξή τους και την ουσία της σχέσης τους. Μου γεννήθηκαν αρκετά ερωτήματα. Στις σκηνές της ζωής μας πόσο δοσμένοι είμαστε ολοκληρωτικά; Τις ζούμε ή κάνουμε ότι τις ζούμε; Τις παίζουμε ή κάνουμε ότι τις παίζουμε; Και η απάντηση για τον καθένα είναι διαφορετική ανάλογα με την επαφή που έχει με τον αληθινό εαυτό του, τα συναισθήματά του και κατ’ επέκταση με τον άλλον.
Μετά το τέλος της παράστασης οι δύο πρωταγωνιστές δέχθηκαν συγχαρητήρια από θαυμαστές.. Έλαμψαν με την ομορφιά και τη γοητεία τους κι εκτός σκηνής. Ενώ συνέβαιναν αυτά δεν αρνήθηκαν να φωτογραφηθούν για το Cosmopoliti!
Συνομίλησα με θεατές και διαπίστωσα ότι ήταν εκεί γιατί λατρεύουν το Δάνη, άλλοι γιατί αγαπούν την Παναγιώτα, άλλοι με περιέργεια για τη συνύπαρξή τους στη σκηνή σε συνδυασμό με τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη κι άλλοι για το έργο ή για όλα αυτά μαζί. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα ήταν ένα γεμάτο θέατρο όπου πήρε καθένας εκείνο που είχε ανάγκη. Έφυγα με σουβενίρ ένα σκασμό ερωτήματα. Τι χούι κι αυτό!
