Στο Λονδίνο όταν πας καταλαβαίνεις τι εστί ακρίβεια. Όχι παφ και τάληρο, αλλά ανάσα και τάληρο και μπουκιά και τάληρο αλλά και συγχώριο. Γιατί τα καλά εστιατόρια ξεπετάγονται σα μανιτάρια και είναι όλα γεμάτα από χαρούμενο κόσμο που τρώει, πίνει και μιλάει δυνατά. Ενα εντυπωσιακότατο εστιατόριο είναι το Beast στο Μayfair. 
Στο ισόγειο στη ρεσεψιόν σε περιμένει ένα τεράστιο άγαλμα μίας αρκούδας – εξού και το Beast- και κάτω ένα ατμοσφαιρικό υπόγειο με μακρυά τραπέζια, κηροπήγια και ανοιχτή κουζίνα. Βιτρίνες με τεράστια καβούρια -king crabs- Noρβηγίας που κολυμπάνε δίπλα σε βιτρίνα με σιτεμένα κρέατα. Το μενού επιβάλει να φάς και συγκλονιστικό καβούρι ζουμερότατο και το ωραιότερο κρέας. Πώς γίνεται δεν ξέρω να τα συνδυάσεις αυτά αλλά γίνεται! Τύπου βασιλικό feast στο Beast σα να σε έχει καλέσει ο Ερρίκος ο 8ος δηλαδή. Σκάσαμε στο φαγητό με το Νίκο και δε λερωθήκαμε αφού σου δίνουν τις τέλειες πετσέτες-σαλιάρες για το λαιμό. Το τί βρίσιμο έχει φάει το Beast στις στήλες γευσιγνωσίας γνωστών αγγλικών εντύπων δε λέγεται.
Γκρινιάζουν για τις βιτρίνες με τα καβούρια και τα κρέατα – εμείς οι έλληνες συνηθισμένοι από κρεμαστά φαγώσιμα δε μασάμε -αλλά και για τον τρόπο που κάθεσαι εφόσον αναγκαστικά πρέπει να μοιραστείς το τραπέζι με άλλους και όχι να κάτσεις απέναντι με το ταίρι σου, όπως σε όλα τα νορμάλ εστιατόρια. Εμένα μου αρέσει το δίπλα έτσι κι αλλιώς οπότε μια χαρά το βρήκα το Beast όπως και σε έναν σιτεμένο σαν το ντελίσιους κρέας κύριο που χούφτωνε μία νεαρή ακριβώς μπροστά μας. Τιμές πανακρίβου, αλλά αυτό γενικά στο Λονδίνο είναι κάτι που πρέπει να το συνηθίσεις και να παραδωθείς άνευ όρων στο ξεπαράδιασμα. Μια ζωή την έχουμε..
