Στη δεκαετία του ΄60 -τότε που τα ελληνικά συγκροτήματα γνώρισαν τη μεγαλύτερη άνθιση στη χώρα μας- έκαναν την εμφάνισή τους οι We Five. 1967 και μέλος του έγινε ο τραγουδιστής Ντέμης, που ένα χρόνο μετά το όνομά του με το συγκρότημα Aphrodite’s Child, αρχικά στα φωνητικά και αργότερα ως μπασίστας, θα γινόταν γνωστό σε όλο τον κόσμο. Ο Ντέμης Ρούσσος γνώρισε παγκόσμια επιτυχία και η θρυλική ξεχωριστή φωνή του μας χάρισε μοναδικά τραγούδια.
Το 1967 ως μέλος του συγκροτήματος We Five
Οι Aphrodite’s Child κυκλοφόρησαν το πρώτο σινγκλ με τίτλο Rain and Tears, βασισμένο στο κλασικό έργο του Πάχελμπελ. Με αυτό το τραγούδι το συγκρότημα έγινε αυθημερόν γνωστότατο στη Γαλλία, παρ’ ότι το τραγούδι ήταν στα αγγλικά και όχι στα γαλλικά, και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης ανεβαίνοντας στα κατά τόπους τσαρτ.
Άρχισαν περιοδείες στην Ευρώπη, και τον Ιανουάριο του 1969 ηχογράφησαν ένα τραγούδι στα ιταλικά για το φεστιβάλ του Σανρέμο, χωρίς όμως να λάβουν τελικά συμμετοχή. Η επόμενη επιτυχία τους ήταν το I want to live, μια διασκευή του τραγουδιού Plaisir d’amour. Για το δεύτερο λεύκωμά τους, πήγαν τελικά στα διάσημα στούντιο Trident Studios στο Λονδίνο. Το πρώτο κομμάτι του νέου δίσκου, Let me love, let me live βγήκε τον Οκτώβριο, και το λεύκωμα It’s five o’clock ακολούθησε τον Δεκέμβριο του 1969 με περισσότερα επιτυχημένα τραγούδια να ανεβαίνουν στα τσαρτ, μέχρι και των ροκ της κάντρυ.
Μετά από τη διάλυση των Aphrodite’s Child, ο Ντέμης Ρούσσος συνέχισε διάφορες σποραδικές ηχογραφήσεις. Από τη συνεργασία του με τον άλλο διάσημο φίλο του, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, κυκλοφόρησαν το 1970 τον δίσκο Sex Power, και το 1977 το Magic. Η επιτυχέστερη συνεργασία τους ήταν το Race to the End, μια φωνητική προσαρμογή του μουσικού θέματος από το βραβευμένο με Oscar Οι Δρόμοι της Φωτιάς, που κυκλοφόρησε και στα ισπανικά με τον τίτλο Tu Libertad. Το 1982 ο Ρούσσος πήρε μέρος με έκτακτη συμμετοχή στο soundtrack της κινηματογραφικής ταινίας Blade Runner.
Ντέμης Ρούσσος και Τζο Ντασσέν
Στη δεκαετία του ’70 ζει την απόλυτη επιτυχία. Η σταδιοδρομία του έφτασε στο ζενίθ με πολλούς δίσκους που έγιναν επιτυχίες. Το “Forever and Ever” ανέβηκε σε πολλά ευρωπαϊκά charts το 1973. Εκτός από τη φωνή του -που είχε χαρακτηριστηκή χροιά- στην επιτυχία του συνέβαλε και η εμφάνισή του, με τις μακριές εμπριμέ, λουλουδάτες ή μονόχρωμες κελεμπίες που έγινε σήμα κατατεθέν σε όλη τη δεκαετία.
Οι δίσκοι του γίνονται χρυσοί, πλατινένιοι και συναγωνίζονται σε πωλήσεις μεγάλους σταρ της παγκόσμιας σκηνής. Πούλησε πάνω από 60 εκατομμύρια δίσκους, και έκανε τη χώρα μας ακόμα πιο γνωστή, μέσα από τα τραγούδια του.
Στη δεκαετία του ΄80 αρχίζουν οι περιπέτειες της υγείας του, λόγω των πολλών κιλών. Οι εξαντλητικές δίαιτες και το χάσιμο των κιλών του, συχνά απασχολούσαν τον τύπο της εποχής. Πως τα έχασε, πόσα έχασε, αν τα ξαναπήρε…Τα περιοδικά έβρισκαν πάντα ενδιαφέρον, γράφοντας τίτλους όπως: Μισός έμεινε ο Ντέμης Ρούσσος, Συνεχίζω μέχρι να γίνω οδοντογλυφίδα, Το βουβαλάκι έγινε άνθρωπος…κ.α., άλλοτε κομψά κι άλλοτε λιγότερο κομψά.
Το 1982 έγραψε το βιβλίο ‘A Question of Weight’ (“Είναι θέμα βάρους”), μαζί με την Veronique Skawinska, στο οποίο ασχολήθηκε αμερόληπτα με το θέμα της παχυσαρκίας, με την οποία πάλευε για πολλά χρόνια- είχε φτάσει να ζυγίζει μέχρι 145 κιλά. Όλο αυτό είχε επιπτώσεις στην υγεία του με αποτέλεσμα να έχει εξασθενήσει και να εμφανίζεται συνεχώς καθήμενος.
Το τελευταίο του abum κυκλοφόρησε το 2009 σε παραγωγή του Marc di Domenico, στα Ark Studios του Λονδίνου, που ειδικεύονται σε ρετρό και vintage ηχογραφήσεις. Το Σεπτέμβριο του 2013,του απένειμαν από την Γαλλική Δημοκρατία το παράσημο με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, σε τελετή που παρατέθηκε στην πρεσβεία της Γαλλίας στην Αθήνα. Οι Βρετανοί λάτρεις της μουσικής σιγοτραγουδούν το Forever and Ever – τραγούδι που έχει γίνει ύμνος τους και που στην βρετανική σειρά του Mike Leigh Abigail’s Party γίνετε το μήλο της έριδος μιας και ο πρωταγωνιστής θέλει μανιωδώς να ακούσει Demis Roussos όπως αναφέρει στο διάλογο του.
Καλοκαίρι 2010 στη μεγάλη συναυλία του στο Ηρώδειο. (φωτο: Thanasis Kontogiannis)
Καλό ταξίδι Ντέμη…
[