Οκ, αυτή η παραλία του Πηλίου είναι θρύλος.Για τον Αη Γιάννη λέω από την πλευρά του Αιγαίαου. Χθες κόντρα στο κατεστημένο τολμήσαμε να πάμε και Κυριακή. Και ναι αντικρύσαμε από ψηλά την κολυμπήθρα του Σιλωάμ αλλά who cared? Καταρχήν η Μαγνησία έχει άλλο αέρα. Αυτή την εποχή παίζει τζαζ παντού. Από τις πλατείες της Μακρυνίτσας μέχρι την παραλία του Αη Γιάννη λοιπόν. Ούτε μπουζούκια, ούτε βλάχαροι μα τάπερ, ούτε τίποτα. Και οι ρακέτες μαζεμένες σε ειδικό χώρο. Ομπρέλα μας βρήκε ένας τύπος -πιο φέτες και τατού δεν έχεις. Που πάμε πια χωρίς τατού? Δίπλα μας μία παρέα με κορμάρες από το Βόλο – γυναίκες όλες, μεταξύ αυτών και η ιδιοκτήτρια του Gymway Bάσω Φυτιλή. Παραδίπλα πολλές σούπερ φιτ έγκυες. Θάλασσα ονειρεμένη και ζεστή – επιτέλους στη Μύκονο με τα κρυοπαγήματα τόσον καιρό χτύπησα κόκκινο! Αμμος χαλίκι που δε σου κολλάει στα πόδια. Μουσική live και μετά house συμπαθητική. Φαγητό επάνω στο εστιατόριο κομσί κομσά αλλά πόσο χάλια να είναι το παστίτσιο?
Διαδρομή πίσω στηΜακρυνίτσα διαμέσου του αγαπημένου μου χιονοδρομικού πιο γρήγορα από ότι νομίζαμε. Και στην πλατεία του απολύτως ωραιότερου χωριού του Πηλίου χαμός από κόσμο. Ωραία χαμηλά φώτα παντού και μουσική τζαζ live κάτω από την πλατεία. Πολιτισμένος κόσμος στα καλντερίμια. Φρέσκος αέρας καθαρός παραγγελιά πάντα το βράδυ για ονειρεμένο ύπνο. Παραμένω στον παράδεισο..
