Οταν είδα το πρόγραμμα της περιοδείας των Βακχών ήμουν σίγουρη πως θα τις πετύχω στο Βόλο. Μία υπέροχη βραδυά – σχεδόν με full moon και καλοκαιρινή καταιγίδα στο κατώφλι. Convoy φίλων μαζευτήκαμε για να πάμε να δούμε το Σάκη Ρουβά και τον παλιό και αγαπημένο φίλο Δημήτρη Λιγνάδη. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω από μόνη μου αυτό το πάντρεμα που έκανε ο Δημήτρης – και το πάντρεμα δε παραμένει στο Σάκη αλλά σε όλο το καστ – από την Ρούλα Πατεράκη μέχρι την Αντιγόνη Ψυχράμη- και την πολύ προχωρημένη και ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία. Το αρχαίο δράμα is not my cup of tea. Το αντίθετο. Αλλά οι Βάκχες ενώ στην αρχή με ξένισαν τελικά με καθήλωσαν.
Με highlight το δραματικό φινάλε με την εκπληκτική Μαρία Κίτσου. Το έργο από μόνο του επίσης δεν είναι my cup of tea. Ομως ο Δημήτρης με τη σκηνοθεσία του το έφερε στην εποχή πιο ομαλά και οι μαινάδες ή Βάχκες έμοιαζαν τρελά παιδιά των λουλουδιών – και έπαιζαν να ήταν και τα πρωτόγονα και παραδομένα σε πλύση εγκεφάλου κορίτσια του Charles Manson. Ο καθένας ερμηνεύει όπως θέλει ένα τέτοιο έργο. Και το συγκεκριμένο άκουσε πολλά χωρίς λόγο και αιτία από ξεροκέφαλους και με παρωπίδες ανθρώπους. Ο Σάκης Ρουβάς που κατάφερε να προσηλυτίσει ένα άλλο κοινό στην αρχαία τραγωδία είναι ένα πραγματικό αρχαίο άγαλμα που ζωντάνεψε. “Ανέλπιστα εκπληκτικός” όπως είπε μία φίλη ιστορικός τέχνης. Η παρουσία του είναι αφοπλιστική, κανονικός Θεός με την ελληνική κατατομή του προσώπου του να κλέβει την παράσταση. Το σώμα του γυμνασμένο, λευκό και αλαβάστρινο. Το δε παίξιμο άψογο. Είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς πως δεν έχει χρόνια εμπειρίας στο χώρο. Στρατιώτης σαν το Σάκη δεν υπάρχει. Στις Βάκχες ξεπερνάει τον ευατό του και υπηρετεί το ρόλο του πιστά και με το παραπάνω. Ρουβίτσες, ξερουβίτσες, κολλημένοι, ξεκολλημένοι πάτε να δείτε την παράσταση. Open your mind και αγοράστε και το πρόγραμμα. Είναι φανταστικό. Κάτι μου λέει πως θα τις ξαναπετύχω στην Κρήτη!
ΥΓ: Λάτρεψα τα κρουστά. Και την παραγωγό Αιμιλία Υψηλάντη. Και το μοιρολόι της Γιώτας Βέη.
Κι όμως είναι ο Σάκης στην έναρξη..
