Υπήρξε το Λεβεντόπαιδο του ελληνικού σινεμά, ο καθηγητής που όλες οι μαθήτριες ήθελαν να ερωτευτούν, ο περιζήτητος γαμπρός που κάθε θεία ήθελε για τις ανηψιές της, ο σοσιαλιστής που ήταν μπελάς για τον εργοδότη του, ο αλήτης που προστάτευε την αρχόντισσά του, εξυπνάκιας και παραμυθάς, αλλά και παλλικάρι που δίπλα του είχε μια νεράιδα…Μόνο που το παλλικάρι δεν είναι πια εδώ. Δέκα χρόνια πριν, σαν σήμερα, ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων για να τους μάθει κι εκεί το Έρως ανίκατε μάχαν…
Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ γεννήθηκε Αύγουστο και Αύγουστο έφυγε για πάντα. 29 Αυγούστου 1934 γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ξεχώρισε πολύ νωρίς για το ταλέντο του και αξιοποιήθηκε αμέσως από το Εθνικό, στο οποίο και πρωταγωνίστησε από το 1957 έως το 1960.
Σπουδαστής ακόμα, κάνει την πρώτη του θεατρική εμφάνιση με ένα μικρό ρόλο στο έργο του Σπύρου Μελά «Ο Βασιλιάς και ο Σκύλος», σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη, και το καλοκαίρι του 1954 κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στην Επίδαυρο, στο χορό του «Ιππόλυτου» του Ευριπίδη με πρωταγωνιστή τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Ο πρώτος μεγάλος ρόλος θα έρθει το 1957, στο Εθνικό, με το «Γλάρο» του Τσέχοφ.
Στο Εθνικό Θέατρο παραμένει μέχρι το 1960, με μια ενδιάμεση συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης, στον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Στη συνέχεια με τη βοήθεια της Δέσπως Διαμαντίδου κάνει το δικό του θίασο, με τον οποίο θα περιοδεύσει στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Το 1964 συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ και ένα χρόνο αργότερα γίνεται συνθιασάρχης με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Είχαν προηγηθεί οι μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες «Μανταλένα» το 1960, «Η Αλίκη στο Ναυτικό» το 1961, τα «Χτυποκάρδια στο θρανίο» το 1963, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ το 1960 συμμετείχε στο «Ποτέ την Κυριακή» και το 1963 στα «Κόκκινα φανάρια».
Έπαιξε στην πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία το 1955, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας και αμέσως μετά στη Θεία από το Σικάγο και στην Κυρά μας τη μαμή του Αλέκου Σακελλάριου, αλλά και στο Τελευταίο Ψέμα, δίπλα στην Έλλη Λαμπέτη. Και ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος εκείνος που τον ένωσε κινηματογραφικά για πρώτη φορά με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά και εκείνος που τους έφερε πιο κοντά, αφού σε δική του ταινία ερωτεύτηκαν.
Οι δυο τους ως συνθιασάρχες ανεβάζουν το «Κολόμπ» του Ανούιγ, ενώ παντρεύονται το 1965, και τρία χρόνια αργότερα αποκτούν το γιο τους, τον Γιάννη. Το 1970 εγκαινιάζουν το θέατρο «Αλίκη», όπου συνεργάζονται μέχρι το χωρισμό τους.
Μεγάλες δόξες γνώρισε η Αλίκη και ο Δημήτρης. Ήταν και είναι, το απόλυτο καλλιτεχνικό ζευγάρι που αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο από τον κόσμο. Ακόμα και μετά το χωρισμό τους, στη συνείδηση του κοινού, έμεινε για πάντα μαζί. Αυτό οφείλεται και στις ταινίες τους που έχουν αγαπηθεί πολύ αλλά και στους ίδιους, που κατάφεραν με το ταλέντο τους και τις προσωπικότητές τους να γίνουν τα πιο λαμπρά αστέρια της Ελλάδας.
Οι μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες ανήκουν στην Αλίκη και στο Δημήτρη. Υπολοχαγός Νατάσα, Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η αρχόντισσα κι ο αλήτης, Η νεράιδα και το παλικάρι, Διπλοπεννιές, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Αστέρω, Η κόρη μου η σοσιαλίστρια, Η Αλίκη στο ναυτικό, Η αγάπη μας, Το πιο λαμπρό αστέρι, Αχ αυτή η γυναίκα μου…θέλετε κι άλλες; Και χωρίς την Αλίκη δίπλα του, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν αναμφισβήτητα ένας σούπερ σταρ της μεγάλης οθόνης. Κόκκινα φανάρια, Δημήτρη μου Δημήτρη μου, Χαμένα Όνειρα, Ο εξυπνάκιας, Το λεβεντόπαιδο, Παπαφλέσσας και άλλες, όλες μεγάλες επιτυχίες.
Η Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά
Χαμένα όνειρα
Η συνέχεια στην επόμενη σελίδα…