Ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν τρομερά καψούρηδες. Τα είχαν “παράνομα” σχεδόν 5 χρόνια όταν εκείνος ήταν ακόμα παντρεμένος και τάραξαν την κοινωνία της εποχής. Κάθε εποχή ταράζεται με αυτά τα love stories.. O πατέρας μου έκανε τη σωστή κίνηση να προχωρήσει και δεν κάθησε σε ένα δυστυχισμένο γάμο (όπου το pattern συνήθως είναι να κυνηγάνε στη δύση της ζωής τους τα λάθος “κορίτσια”). Όταν παντρεύτηκαν, στην κορύφωση της καψούρας, η μητέρα μου ήταν ήδη έγκυος σε μένα – μιλάμε για lovechild κανονικό- και έκτοτε δεν αποχωρίστηκε ποτέ ο ένας τον άλλον. Φιλιόντουσαν και χόρευαν μπροστά μου μαζί με κάτι άλλα ρομαντικά που τα έβλεπα τότε και μου γυρνούσε το στομάχι από ντροπή. Κλασικό παιδί γονιών. Ηταν πανέμορφοι αντικειμενικά.
Ήμουν πολύ περήφανη γι αυτό και τρελαινόμουν που όλοι τους επαινούσαν. Δυστυχώς τίποτα στη ζωή δεν είναι τέλειο και το ζευγάρι ταλαιπωρήθηκε πολύ με την αρρώστια του πατέρα μου που τους χώρισε σχετικά νωρίς. Πριν πεθάνει με έβαλε να του ορκιστώ πως θα την προσέχω πάντα. Θα το έκανα έτσι κι αλλιώς γιατί είναι στο dna μου η προστασία και έχω μεγάλη ανάγκη την κοντινή οικογένειά μου -γονείς , παιδιά, τα υπόλοιπα τα βρίσκω και σε φίλους. Έκτοτε η μαμά μου ακολουθεί παντού. Μένουμε πάντα κοντά , κάνουμε διακοπές μαζί και τη μετακομίζω όποτε μετακομίζω κι εγώ. Κάθε φορά κάνει σαν παλαβή- κολλημένος Τοξότης. Οσο μεγαλώνει κάνει ακόμα πιο πολύ σαν παλαβή. Για τις διακοπές γίνεται μάχη μέχρι που κάτω από άλλες συνθήκες θα έπεφτε και ξύλο. Και το αποτέλεσμα το ίδιο. Να με ευγνομωνεί και να είναι πανευτυχής μετά. Η Υακίνθη μου βγάζει το λάδι αλλά χαλάλι της. Πρέπει παντού πλέον να υπάρχει τηλεόραση για τούρκικα και άλλα χούγια που της παρέχω γιατί τα αξίζει.
Τελευταία μετακίνηση αυτές τις ημέρες που τη φέρνω και πάλι να μείνει από κάτω μου. Άλλη γιαγιά θα πετούσε από τη χαρά της. Εμείς βογγητά, σταυρούς κλπ προς το παρόν. Μετά η ευτυχία είναι γκαραντί. Της το ξέκοψα μαχαίρι πως οι άνθρωποι πλέον στα 70 τους είναι νέοι και έχουμε τουλάχιστον άλλα 20 χρόνια μπροστά. Αυτά δεν τα σκέφτεται όταν οργώνει το λεκανοπέδιο Αττικής οδηγώντας για να παίζει μπιρίμπες..Φυσικά τα κανόνισα όλα κρυφά και όταν ήμουν σπίτι της έψαχνα παλιές φωτογραφίες που αναμεταδίδω. Ο πατέρας μου ο πιο σέξι Αθηναίος – όλες και όλοι το λέγανε, ο σκύλος μας η Φρύνη, η Υακίνθη να με μπουκώνει στο πάρκο, η Υακίνθη στα καλλιστεία με τη Ζωή Λάσκαρη και τον Βάλτερ Κιάρι, στα Αστέρια Γλυφάδας, σε ταξίδια, ως σούπερ μόντελ της εποχής κλπ κλπ.
Τελικά ήταν πιο ωραία από ότι τη θυμάμαι. Και παραμένει. Ένα τέτοιο κορίτσι μπορείς να το αφήσεις?
ΥΓ. Ολα καλά. Βλέποντας το άδειο νέο διαμέρισμα το πρώτο πράγμα που με ρώτησε είναι πού θα μπει η τηλεόραση. Σουλειμάν την κατάρα μου..