Σήμερα συμπληρώνονται 18 χρόνια από τη ¨μετακόμισή¨ της σε άλλη γη και το φαινόμενο Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι σταθερά πρώτο. Ποιά ήταν όμως η Αλίκη; Ας δούμε μέσα από συνεντεύξεις της, πως περιέγραφε η ίδια τον εαυτό της και τη ζωή της.
Ποτέ δεν υπήρξα το ξένοιαστο κορίτσι. Ήμουν το κορίτσι που στα έξι του χρόνια, του έβαλαν μαύρες κορδέλες γιατί του σκότωσαν τον πατέρα. Ύστερα πέρασα μια ζωή μελαγχολική και στερημένη συναισθηματικά. Και οικονομικά ακόμα. Η μοναδική μου χαρά εκείνα τα χρόνια ήταν τα παιχνίδια μου με τα αδέλφια μου, τον Τάκη και τον Αντώνη, τα καλοκαίρια που παίζαμε θέατρο με τα σεντόνια του σπιτιού με έργα δικά μου ή από τις ιστορίες του Ταρζάν. Εγώ έκανα πάντα την Τσίτα. Ευτυχισμένα ήταν ακόμα τα χρόνια στο σχολείο, όπου οι δάσκαλοί μου με λάτρευαν. Αυτοί μάλιστα με έβαλαν στο θέατρο, γιατί η Κρητικομανιάτισσα μητέρα μου αντιδρούσε. Δώδεκα χρονών, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω μια προσωπικότητα. Μέσα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρχαν πολλά κορίτσια που ήθελε το καθένα να ζήσει τη δική του ζωή. Ο Στανισλάσβκι λέει ότι ο ηθοποιός έχει δύο προσωπικότητες, ο ένας είναι ο καλλιτέχνης, ο άλλος ο παρατηρητής. Εγώ είχα την κάθε μια απ¨αυτές τις προσωπικότητες πολλαπλασιασμένη. Μπήκα σαν εξαιρετικό ταλέντο στο Εθνικό θέατρο. Περνώντας από την επιτροπή για να πάρω το δίπλωμά μου, όλοι μου έβαλαν άριστα και μόνο ο Δημήτρης Χορν, αυτός ο αθεράπευτος ζηλιάρης του Ελληνικού θεάτρου, μου έβαλε λίαν καλώς. Η καριέρα μου λοιπόν, είχε ένα ξεκίνημα που μπορείτε να το χαρακτηρίσετε σοβαρό. Συνεπώς δεν αρμόζει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη μόνο ο χλευασμός, γιατί υποτίθεται ότι κάνει ταινίες που δεν αρέσουν στην κουλτούρα, αλλά αρμόζει ένα ανθρώπινο βλέμμα και μια κριτική με ενδελέχεια για να δημιουργήσει ένα πλέγμα δικαιοσύνης που μέσα του θα με τοποθετήσετε.
Στο θέατρο Μουσούρη και με την επιτυχία του Ωραία Μου Κυρία τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν ένα καλύτερο δρόμο. Λένε πως υπήρχε μια Βουγιουκλάκη που μαγνήτιζε. Δυστυχώς και ενώ έχω βρει ένα δικό μου μονοπάτι εξέλιξης και φανερώνονται σιγά σιγά τα καλλιτεχνικά μου όνειρα, έρχεται ο κινηματογράφος, αυτός ο αγύρτης, και με διαλύει. Κάνει τα καστανά μου μαλλιά ξανθά, σβήνει την καλλιτέχνιδα και με πετάει πάνω σε ένα λευκό πανί, πάντα γελαστή, πάντα έξυπνη, πάντα χαρούμενη. Και μου καθορίζει τον τρόπο που μιλάω, διαμορφώνει το χαρακτήρα μου. Με αποκλείει από τον έρωτα γιατί μόνον έτσι θα μπω στα σπίτια, στις γειτονιές, στις πόλεις και θα θρονιαστώ μια και καλή στις καρδιές των ανθρώπων. Από εδώ και πέρα, γίνομαι μια Αριάδνη που προσπαθεί να δώσει κλωστή σε κάποιον για να τη βγάλει από το λαβύρινθο. Η σχέση μου με τον κινηματογράφο έγινε σχέση εραστή και ερωμένης. Αυτός όλο ζητούσε κι εγώ όλο έδινα. Μπήκα στο χορό και ήμουν η κορυφαία σ΄αυτό το ατέλειωτο γαιτανάκι που κράτησε 15 χρόνια. Η μάχη για τα πρωτεία είναι τρομακτική. Όταν κρατήσεις τα ηνία στο χέρι, τότε μεθάς και εσύ από τον καλπασμό. Θέλεις να είσαι μόνο πρώτη. Η ευθύνη από τα λάθη που έχω κάνει, πέφτει αποκλειστικά στους δικούς μου ώμους. Η επιτυχία, το χρήμα, η προβολή, η φήμη με ενδιαφέρουν. Αλλά εξίσου με ενδιαφέρει η ηρεμία, η σιγουριά και ο έρωτας πάνω απ΄όλα. Με κατηγορείτε. Λέτε πως αποκοιμίζω τον κόσμο, πως νιαουρίζω ακόμα, πως δεν πέταξα την ποδιά του σχολείου. Εγώ είμαι θεατρίνα, Δείξτε μου λοιπόν τον εμπνευσμένο σκηνοθέτη της γενιάς μου, δώστε μου να κρατήσω στα χέρια το άξιο σενάριο που δεν γύρισα, φανερώστε μου μια παραγωγή τίμια και καθαρή. Ο ελληνικός κινηματογράφος δεν μου προσέφερε τίποτα απ΄ό,τι ζητώ. Δεν μπόρεσε ίσως.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ
Παντρεύτηκα τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ γιατί τον θαύμαζα. Γοητεύτηκα από το ταλέντο του στη σχολή και όταν μου πρότεινε να παντρευτούμε, δέχτηκα αμέσως. Με χωρίζουν με τον άντρα μου εκατοντάδες πλήγματα από την καθημερινή μας ζωή μέχρι το καλλιτεχνικό μας σμίξιμο. Έχουμε διαπράξει πολλά λάθη και οι δυο. Εγώ νιώθω τύψεις αλλά ποτέ ενοχή. Η ζωή των ανθρώπων είναι μια παράξενη αλχημεία, όπου τα πολύτιμα μέταλα, η αγάπη, ο έρωτας, το πάθος, η ειλικρίνεια, φθείρονται. Μην ψάχνετε να βρείτε ποιός φταίει.
ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΗΣ
Αυτή την καραμέλα ότι δεν έχω ταλέντο την πιπιλίσαμε αρκετά χρόνια. Έλιωσε πια. Το σανίδι είναι δύσκολο και άγριο πράγμα. Δεν μπορεί μια θεατρίνα αν δεν είναι σπουδαία να…