Ένα πέτρινο μονοπάτι που οδηγεί στους πρόποδες του Κάστρου είναι μια απ’ τις αγαπημένες μου βόλτες στην πόλη. Όταν δεν μπορώ να είμαι σε κάποια παραλία -πέφτουν λίγο μακρυά από την πόλη για καθημερινό πέρα δώθε με αυτοκίνητο- ή όταν τα βρίσκω σκούρα (συχνά δηλαδή), ανεβαίνω ψηλά για να δω τα πράγματα διαφορετικά, για να θυμηθώ τη συνολική εικόνα και να βγω απ’ το μικρόκοσμο μου. Από ψηλά όπως λέει και το τραγούδι μοιάζουν τα σπίτια με κουκλόσπιτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι. Αυτό είχα ανάγκη κι ακολούθησα το μονοπάτι με τα πουλάκια να κελαηδούν , τις πανέμορφες πεταλούδες να πετούν ελεύθερες κι ωραίες, τη φύση να «μιλάει» στη σιωπή και τον απέραντο ουρανό καθαρό και καταγάλανο.
Ο ήλιος σαν προβολέας της φύσης έριχνε με μαεστρία το φως του και οι σκηνές είχαν τον καλύτερο διευθυντή φωτογραφίας : το Θεό. Μέσα σε αυτή τη πανδαισία της Δημιουργίας άφησα το βλέμμα και τη ψυχή μου να ταξιδέψει και κυρίως να γαληνέψει. Πολλές σκέψεις μου ‘ χαν ζαλίσει τον εγκέφαλο, ήθελα να τις τακτοποιήσω και να καθαρίσω από τις «περιττές».
Κάπου είχα διαβάσει ότι ο άνθρωπος έχασε τον εαυτό του γιατί έχασε την επαφή με τη φύση. Τα δέντρα και τα φυτά απορροφούν τις αρνητικές συχνότητες που εκπέμπουμε , καθαρίζουν την ενέργειά μας και μας αναζωογονούν. Δεν άφησα δέντρο για δέντρο που να μη σταθώ κοντά του για να κάνει τη «δουλειά» και φυτό για φυτό που να μη παρατηρήσω το μεγαλείο της ύπαρξής του. Ζήλεψα τις πεταλούδες και τα πουλιά που πετούν ελεύθερα εδώ κι εκεί χωρίς αποσκευές και τα δυό φτερά είναι όλη η περιουσία τους. Προβληματίστηκα για μια ακόμη φορά γιατί ο άνθρωπος να χρειάζεται τόσα «βάρη» για να ευχαριστηθεί το ταξίδι της ζωής;
Απ’ την οδό Εκκλησιών ανέβηκα τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο μονοπάτι και βγήκα στον περιφερειακό δρόμο οδός Μελίνα Μερκούρη συναντώντας παρεκκλήσια ενδιάμεσα όπως τη Παναγία Αρχοντική και τους Αγίους Αναργύρους.
Ο περίπατος συνεχίστηκε στο ανακαινισμένο πεζοδρόμιο που διαθέτει πέτρινα παγκάκια για να ξαποστάσεις. Απ’ τη μια αγναντεύεις την πόλη κάτω κι απ΄την άλλη το Κάστρο πάνω και τους λόφους τριγύρω.
Μια τέτοια ομορφιά που ξεπερνά κάθε λέξη , το ανθρώπινο χεράκι μας θεωρεί ότι πρέπει να τη διακοσμήσει με κάτι δικό του και πετάμε σκουπίδια . Το’χω κάνει στο παρελθόν που ήμουν μικρότερη και χαίρομαι που άλλαξα συμπεριφορά προς τη μητέρα γη. Βλέποντας αυτή την εικόνα θυμήθηκα τη δική μου άγνοια κι ένιωσα ντροπή γι’ αυτό που έκανα κάποτε.
Ένιωσα πως έτσι συμβαίνει και με το θυμό, την οργή, τη κακία, τη ζήλεια, την εκμετάλλευση, όλα τα εσωτερικά σκουπίδια μας τέλος πάντων που τα πετούμε εδώ κι εκεί κι όπου να’ ναι, αρκεί να φύγουν από μας. Στην ουσία όμως δε τα ξεφορτωνόμαστε, τα βρίσκουμε μπροστά μας .
Μια βόλτα στη φύση μπορεί να σου δείξει το μονοπάτι που θα βαδίσεις για να σε οδηγήσει σε ένα καθαρότερο περιβάλλον μέσα κι έξω. Έστω κι αν φαίνεται να είναι πέτρινο είναι όμως ανθεκτικό στα άτσαλα βήματα της συνείδησής μου. Πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το ‘χτισα ένα πράμα.
Το μονοπάτι της συνείδησης , έτσι το βάφτισα γιατί ανεβαίνοντας σε αυτό κάθε φορά μου συμβαίνει μια εσωτερική αλλαγή, μιας βαθύτερης κατανόησης. Κι αυτό αισθάνομαι πως φτάνει σε μένα από το μεγαλείο της φύσης. Αν ποτέ βρεθείτε στη Λαμία ανακαλύψτε το μέσα από τη διαδρομή και τη σιωπή.
Μακριά απ’ τη βοή του κόσμου και τη φλυαρία μας υπάρχουν «αθόρυβες» οάσεις παραδείσου ευτυχώς. Σαν τις διαβείς μια φορά θα τις αναζητάς πάντοτε κάθε στιγμή που θα νιώθεις ότι χάνεις το δρόμο σου.Προς το παρόν απολαύστε την ανάβαση με τις φωτογραφίες στον απέραντο ορίζοντα του cosmopoliti, που κάνει ντου από παντού!