H επιστροφή από Θεσσαλονίκη στη Μακρινίτσα ήταν ταχύτατη. Άπειρα και πανάκριβα διόδια για δρόμο που οδηγάς και νομίζεις πως καλπάζεις με άλογο. Οι εθνικές οδοί μας ή έχουν πάρα πολλά φώτα κολλημένα μαζί ή μαύρο σκοτάδι – και μετά αναρωτιέσαι γιατί βγήκε με τα τσαρούχια ο Γκλέτσος. Σκοτάδι επικρατούσε και στη Μακρινίτσα που είχε τιμωρηθεί με συσκότιση ένεκα αγώνα των ΔΕΗ γιατί αυτό της έλειπε μέσα σε όλα τα προβλήματα που έχει. Ευτυχώς που φορούσα κροκς στα καλντερίμια – τα μισά που δεν έχει φτιάξει ο Κωσταντινίδης είναι αφημένα με ύπουλες τρύπες στο έλεος του καιρού αλλά ευτυχώς είχα το φακό του Samsung GalaxyS να με φωτίζει μέσα στα ποτάμια που τσαλαβουτούσα. Νερά έτρεχαν από την πλατεία παντού. Νόμιζα πως έσπασε ένας σωλήνας αλλά είναι άλλο το θέμα σε αυτό το χωριό που ρέει το νερό άφθονο και κανείς δεν έχει στην περιοχή μου κάθε απόγευμα τουλάχιστον. Ελλάς το μεγαλείο σου λοιπόν ..όχι μόνο εγώ αλλά όλη η περιοχή κάτω από την πλατεία έως την Κουκουράβα έχει αυτό το θέμα. Εμαθα πως έχει ζητηθεί από καιρό να εμπλουτισθεί η δεξαμενή που εξυπηρετεί την περιοχή αλλά δεν εισακούστηκαν. Κοινώς “εγράφτηκαν”. Ας κάνω λοιπόν μία επώνυμη διαμαρτυρία στον δήμαρχο κύριο Σκοτεινιώτη που είναι και πρόεδρος της Δ. Ε. Υ. Α. Μ. Β. – και για να μη βρίσκεται στο σκοτάδι και αναρωτιέται παρέα με άλλους εκτός περιοχής γιατί βγήκε ο Μπέος με τα τσαρούχια. Ελπίζω ο νέος δήμαρχος να μη μας γράψει γιατί το να έχεις νερό είναι πολύ πιο σημαντικό από το να κάνεις το Βόλο Μόντε Κάρλο.
Την επομένη ξύπνησα στον παράδεισο και τσέκαρα το μπαξέ μου. Κορίτσι της πόλης θαύμαζα το λάχανο που βγήκε σα θαύμα της φύσης. Ό,τι φυτέψεις σε αυτό τον τόπο ξεπετάγεται εντυπωσιακά. Πήραμε τις γκλίτσες με τον Άλεξ και ανεβήκαμε στην πλατεία. Η γκλίτσα είναι απαραίτητη γιατί τέτοια εποχή τα φιδάκια ξεπετάγονται δεξιά και αριστερά και εδώ τα σκυλιά μου έχουν διώξει και τις γάτες.
Πήραμε τη φίλη του τη Μαρία, της οποίας η μαμά έχει οικογενειακώς τη λατρεμένη ταβέρνα ΑΒ – η γιαγιά τους μου έδωσε ένα φρέσκο τυρί αυτοκτονία- και πήγαμε στην πισίνα του Ξενία της Πορταριάς. Εκεί είναι ανάλογα με την ημέρα. Αλλη βερσιόν του Ελλάς το μεγαλείο σου. Ενα πανέμορφο ξενοδοχείο που θα ήταν απόλυτος προορισμός, σου θυμίζει τα αντίστοιχα της Κούβας μετά την ξεπεσούρα. Η περικοπή προφανώς έγινε στο προσωπικό που εξυπηρετεί το χώρο της πισίνας που είναι γεμάτος κόσμο που έρχεται και κουβαλάει στρώματα μόνος του, ανοίγει ομπρέλες και ψάχνει για νερό. Κρίμα και ελπίζω να το διορθώσουν γιατί το θυμάμαι σε λαμπρές εποχές και η Πορταριά είναι ακόμα πιο ωραία το καλοκαίρι από το χειμώνα.
Μία μικρή τελευταία γκρίνια να μπει ένα ΑΤΜ στην περιοχή γιατί αν ξεμείνεις από χρήματα κατεβαίνεις πια Βόλο. Ενα πουλάκι μας είπε πως το νερό πάλι θα κοβόταν από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 10 το πρωί για να γεμίσει η ρημάδα η δεξαμενή έτσι φύγαμε άρων άρων με τους συγχωριανούς Αλέξανδρο Παπαδόπουλο και Αννα Μπέζου να πάμε να βρούμε την Ελένη Ψυχούλη στα 6 Κλειδιά στην Άφησσο όπου ο σεφ Γιάννης Βαξεβάνης διοργάνωσε μαγειρική αραβική βραδιά και όχι μόνο. 
Πάνω στην άμμο με ένα φεγγάρι και πάλι τέλειο ντεκόρ φάγαμε πιτάκια, χούμους ,κεμπάμπ κλπ κλπ με κορίτσια γύρω να μας χορεύουν το χορό της κοιλιάς και σερβιτόρους να μας σερβίρουν με φέσι.
Στην παρέα οι αγαπημένοι μας εδώ Δημήτρης και Μάγια Γαλανού, φυσικά η Ελένη με τον “αρραβωνιαστικό” της – κόλλησε τώρα πάει η λεζάντα – Δημήτρη Κατριβέση και ο Γιώργος Μπαλτάς που έρχεται από την Καρδίτσα πάντα για τα καλύτερα- και ποζάρει και καλύτερα ακόμα και με ναργιλέ.
Υπέροχη βραδιά με ιδανική παρέα την τερματίσαμε ώστε να γυρίσουμε κατάκοποι – τα φλας δεν βοήθησαν- και να ξυπνήσουμε μετά τις 10 που θα είχε έρθει το νερό.
11 το πρωί και γράφω αυτά τα λίγα πίνοντας νερό! Μία μεγάλη καλημέρα και ένα κομμάτι που ακούγαμε μανιωδώς στην επιστροφή – ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος είναι ο καλύτερος οδηγός έβερ πέρα από όλα τα άλλα ταλέντα του.