Πως ξυπνάς μετά από κλεισμένο εξάωρο μπουζουκοδρομίας – και όταν δεν πίνεις πολύ? Τούμπανο από τα φυστίκια φυσικά. Ξεκινάω ανάποδα γιατί είναι άθλος το πως αντιστάθηκα τα κουλούρια στο φινάλε. Ολα ξεκίνησαν ήσυχα με δείπνο στο Dante, το νέο συγκλονιστικό ιταλικό εστιατόριο του Μανώλη Κονιωτάκη, στο πανέμορφο κτίριο στην Αναπήρων Πολέμου. Το Dante κλείνει και μεταφέρεται στις Σπέτσες για καλοκαίρι. (Επάνω ήσυχη με τις φίλες μου Μάρα Δεσύπρη και Χριστινα Μιχαηλίδου).
Βραδιά συμπτώσεων όποιον μελετάγαμε τον βλέπαμε μπροστά μας ή έπαιρνε τηλέφωνο. Μόνο ο Mads Mikkelsen δεν εμφανίστηκε αλλά τέλος πάντων..
Εκεί γύρω στις 12 έγινε τράμπα με άλλη παρέα με κορίτσια που ήρθαν να με πάρουν και να κατηφορίσουμε στην παραλιακή και να “πιάσουμε καλοκαίρι” και να πάρουμε σβάρνα τα μπουζούκια της που ξεκίνησαν δυναμικά. Με Πόπη Αναστασοπούλου, Δέσποινα Κατσιλιέρη και Ιωάννα Αγγελή – το κορίτσι του Μάη ξεκινήσαμε από το Frangelico όπου μας περίμενε η τζαστδετουοφγιώτισά μου Στέλλα Καλλή. Η Καλλή τα χω πει είναι καλή κανονική και τσαχπίνα και έχει και φωνή. Μου θυμίζει την τρέλα που κουβαλούσε η Νατάσα Θεοδωρίδου στα ξεκινήματά της με κάτι από την Αννα , όταν μιλάει και τι να κάνω που έχω μεγάλη αδυναμία στις Κυπραίες. Ξεκίνησε ο Χρήστος Χολίδης – το φαγα το κράξιμο “Φωνάρα” κλπ- συνέχισε ο Χρήστος Μενιδιάτης, όλα υπό τους ήχους πολύ δυνατών ντεσιμπέλ . Εφαγα κόλλημα με τα μπαλώματα στο σακάκι του Χολίδη στους αγκώνες και με το κεντρικό τραπέζι διαστημόπλοιο.
Φυσικά πήρε το μικρόφωνο η Στέλλα μας που τραγούδησε το χιτ της “Αρνούμαι – μην μπεις στον κόπο να εξηγείς δεν ενδιαφέρεται κανείς” με βλέμμα πάντα Jessica Rabbit και άλλα υπέροχα. Στην παρέα μας ήρθε και ο Θανάσης Γλινός - εκτάκτως για λίγες ημέρες στην Αθήνα, που μεταξύ δουλειάς, καμπάνιας της Chiquita #weareallmonkeys #saynotoracism και σκι στην Κορτίνα (έχει ακόμα χιόνι φουλ) για να θυμηθεί τα γλέντια που έκανε παλαιότερα στην Αθήνα.
Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή είχαμε αφήσει τα φυστίκια και τρώγαμε μπανάνες.
Τον πήγαμε στο Romeo , το οποίο θυμόταν ως παράγκα. Αμ δε, αφού το Romeo είναι ναός πλέον.
Και δεν υπήρχε περίπτωση να μην πήγαινα στο Γιώργο Γιαννιά που είναι από την αγαπημένη παρέα του Just. Καλά φωνάρα ο Γιώργος και κάνει και τρομερό κέφι και φυσικά με έβαλε και τραγούδησα – σας λέω δε γλυτώνω πια ούτε ως θαμών.
Εκεί χαλαρώσαμε και χαζέψαμε τις παρέες που διασκέδαζαν με τους κλασικούς τρόπους των τσιφτετελίων. Βγάλαμε και κάτι υπέροχες φωτογραφίες που τις ξεχάσαμε όλες εκεί και φάγαμε τόνους φυστίκια. Γιαννιάς φορέβα μιλάμε και με το που τελείωσε φύγαμε κι ας βγήκε ο Μακρόπουλος με το αγαπημένο Σοκερντέ.
Κι εκεί που περιμέναμε το αυτοκίνητο σκάει ο Λάμπης Ζαρουτιάδης – που χε κλείσει το “6” της Ερμού και τα κορίτσια βγάζουν το μετρ από το Poseidonio και πάμε για τριπλέτα. Αλλος χαμός εκεί με τον Κωσταντίνο Αργυρό , το πουλέν του Βοτανικού του 2005 που έγινε σταρούμπα μεγάλη και έχει όλη τη νεολαία στα πόδια του.
Εγώ όταν βλέπω Αργυρό απαιτώ πάντα την “κομματάρα” “Mάλλον κάτι ξέρω” που φυσικά μου την είπε μετά από μεγάλη αγωνία επικοινωνίας χωρίς γυαλιά εγώ και όχι σε άμεση επαφή με την πίστα.
Επρεπε να φύγουμε γιατί ο Θανάσης είχε αεροπλάνο να προλάβει στις 8 το πρωί και πολύ φοβάμαι πως το κέφι θα συνεχιζόταν σε όλα τα μαγαζιά μέχρι τότε.