Μεγάλη Παρασκευή! Οι πιστοί με κατάνυξη προσέρχονται στις εκκλησίες για να προσκυνήσουν τον Επιτάφιο, το νεκρό σώμα του Ιησού, μετά τη μαρτυρικήσταύρωση…Μα πόσα χρόνια είχα να κάνω επιτάφιο στην Αθήνα όμως και πραγματικά τι έχανα τόσον καιρό. Στην Πλάκα νταν νταν όλη μέρα οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα. Ξαφνικά κατά τις 8.30 ακούω ψαλμωδίες κάτω από το σπίτι μου στην Αγία Φιλοθέη.
Κατεβαίνω σε χρόνο ντε τε. Χάνω τον επιτάφιο, πάω προς Μητρόπολη.. εκεί ετοιμάζεται μπάντα.. γίνεται ένα μπέρδεμα με το ραντεβού με το Νίκο Γεωργιάδη που κατευθύνεται αντίθετα από την Καπνικαρέα προς τα εμένα, ενώ εγώ περνάω και από εκεί για να βρω το σωστό επιτάφιο- ποιά Μύκονος;;
..και καταλήγω πάνω σε Κωσταντίνο Κασπίρη όπου ακολουθούμε επιταφίους των Παναγίας Καπνικαρέας, Αγίου Γεώργιου και Αγίων Ασωμάτων διαμέσου Αρμένικης εκκλησίας Αγιου Γρηγορίου Φωτιστή – όπου πέφτουμε πάνω στο Νοράι τον πρώην της Άντζελας και όπου ο Φώτης Βαλλάτος – που κατεβαίνει δημοτικός σύμβουλος με τον Καμίνη στην Α Αθηνών, κουβαλάει επιτάφιο κανονικά. “Ω Γλυκύ μου Έαρ” ξανά και ξανά. Η Αθήνα χωρίς αυτοκίνητο είναι ένα χωριό και οι επιτάφιοι ανοίγουν δρόμους.
Ο παπάς βγάζει λόγο εκπληκτικό και ο δίπλα παπάς, μου ζητάει να τον φωτογραφίσω. Ιερείς με χιούμορ που δε σε μπλοκάρουν, το αντίθετο. Ο κόσμος περπατάει και τραγουδάει. Το τραγούδι μεγάλος νταλκάς για μένα αυτή την εποχή. Η Ρεβέκκα Καμχή μου στέλνει μήνυμα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Magaze όπου ο Μιχάλης Πάντος πίνει μπύρα με παρέα. Αθήνα και πάλι Αθήνα. Ποιά Μύκονος!
