Είχα κάποτε μια πελάτισσα για πολλά χρόνια. Την έλεγαν Μαίρη και ήταν πολύ επιτυχημένη στο επάγγελμα της. Αυτοδημιούργητη, όμορφη και πολύ έξυπνη σε ότι αφορούσε business και οικονομικά. Είχε όμως ένα πρόβλημα: παραπονιόταν συνεχώς πως δεν έβρισκε σύντροφο. Δεν είχε παντρευτεί ποτέ και το απέδιδε στο ότι δεν είχε γνωρίσει τον κατάλληλο άνδρα. Στα μάτια της όλοι οι άντρες φάνταζαν “κατώτεροι”.
Στην αρχή με προσέλαβε για της κάνω μια ενεργειακή θεραπεία ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι φταίει. Της ζήτησα λοιπόν να δώ τον χώρο της. Ζούσε σε ένα πολυτελέστατο διαμέρισμα με θέα την θάλασσα. Είχε πολλούς πίνακες σχετικούs με το ίδιο θέμα: συνήθωs μοναχικές γυναίκες. Άλλεs με γυρίσμενες τις πλάτες, άλλες περπατώντας μόνες τους σε ένα βροχερό τοπίο, κλπ. Είχε πολλές ντουλάπες που, όπως μου εξήγησε, ήταν γεμάτες με αντικείμενα και ρούχα απο τα πολύ νεανικά της χρόνια που πεισματικά αρνιόταν να τα αποχωριστεί παρόλο που ήξερε ότι δεν πρόκειται να τα ξαναφορέσει.
Πίστευε ότι είχε παχύνει και ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν έβρισκε σύντροφο. Ξεκινήσαμε μαζί λοιπόν γυμναστική, της έδωσα ειδική διατροφή με πολλά λαχανικά και φρούτα, την έβαλα μάλιστα και σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης και ειδικού καθαρισμού εντέρου. Πραγματικά, πήγε πολύ καλά, αδύνατισε και έχτισε μυϊκή μάζα. Την συνόδευσα σε πλαστικό γιατρό στο Παρίσι, την βοήθησα να αλλάξει όλη την γκαρνταρόμπα της, και ξεκινήσαμε μαζί να αλλάξουμε και όλη τη διακόσμηση στο σπίτι της.
Στην αρχή ήταν ενθουσιασμένη, αλλά γρήγορα απογοητεύτηκε και με λύπη μου εξομολογηθηκε ότι πάλι δεν έβρισκε σύντροφο.
Μέσα απο συζήτηση και εργασία μαζί της που πήρε αρκετό καιρό, βγήκαν τα εξής πορίσματα:
- Όλους τους άνδρες που την ήθελαν δεν τους ήθελε εκείνη, διότι τους έβλεπε κατώτερους. Αυτό το γεγονός της έδινε την ψευδή ιδέα ότι κανείς δεν την θέλει, αλλά αυτό γινόταν μόνο και μόνο επειδή εκείνη δεν τους ήθελε. Έτσι έπεφτε σε βαθιά θλίψη πιστεύοντας ότι την απορρίπτουν συνέχεια.
- Οι άνδρες οι οποίοι την ενδιέφεραν δεν ήταν διαθέσιμοι. Συνήθως ήταν δεσμευμένοι, πολύ μικρότεροι, ζούσαν σε άλλη χώρα, ή τέλος πάντων ήταν σε «άλλη φάση.»
- Εργαζόταν τόσες πολλές ώρες που όταν γύριζε σπίτι ήταν πλέον τόσο αργά που τις περισσότερες φορές δεν είχε κουράγιο να βγει και να γνωρίσει κόσμο.
- Όταν τελικά έβρισκε κάποιον που και της άρεσε και εκείνος ήταν διαθέσιμοs, αμέσωs έκανε τα πάντα για να το σαμποτάρει όπως του να λέει: «Δεν μπορώ να κοιμηθώ στο ίδιο κρεβάτι στριφογυρίζει, δεν έχω χώρο στην ντουλάπα μου για τα ρούχα του, έφερε πολλά πράγματα το Σαββατοκύριακο, τρώει σαν αγροίκος, δεν έχει λεφτά, έχει μεγάλη κοιλιά», κλπ.
Στο τέλος η Μαίρη έμενε πάντα μόνη και εκεί άρχιζε το “δράμα” με κλάματα, με το να αναρωτιέται ξανά και ξανά τι φταίει και με κλισέ δηλώσειs τύπου: «δεν υπάρχουν άντρες», «φταίει η κακιά η τύχη μου» (παρεμπιπτόντως, αυτή η κακιά η τύχη της – με τόσες φορές «που τα άκουσε» όσα χρόνια την ήξερα – και κακή να μην ήταν με τον καιρό θα έγινε!).
Μετά έκραζε τους άλλους λέγοντας: «Κοίτα η τάδε, που είναι κακάσχημη και δεν έχει class, έχει τον καλύτερο», «Nομίζω αυτός, για να μην με θέλει, είναι γκέι», ή «Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τα σκουπίδια που υπάρχουν γύρω μου»
.
Μου πήρε πολύ καιρό να την κάνω να καταλάβει ότι κανείς δεν της έφταιγε παρά μόνο ο εαυτός της. Και γενικά, κανείς δεν μας φταίει παρά μόνο ο εαυτός μας, διότι το θέμα δεν είναι γιατί δεν βρίσκω αγάπη αλλά ποιά είναι τα εμπόδια που βάζω στον εαυτό μου ώστε να με κρατάνε μακριά απο την αγάπη. Σε βαθύτερο επίπεδο, η ερώτηση είναι τι φοβάμαι τόσο ώστε ενδόμυχα να βάζω τρικλοποδιά στον εαυτό μου; Και αυτό ισχύει όχι μόνο για την αγάπη, αλλά και γιά αλλά πράγματα που δεν καταφέρνουμε στην ζωή.
Εμείς σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και πολλές φορές το κάνουμε με τα ίδια τα πιστεύω μας.
Πως περιμένεις να πλησιάσειs την αγάπη όταν:
- Δεν παίρνεις την ευθύνη για το τι πραγματικά θέλεις και ποιός είσαι. Πιστεύεις ότι δεν υπάρχει πραγματική αγάπη, δεν υπάρχουν αντάξιοι άντρες, όλες οι γυναίκες είναι ίδιες.
- Με την γλώσσα του σώματος σου, τις πράξειs και τις αποφάσειs σου, απομακρύνεις τους πάντες γύρω σου διότι κατά βάθος δεν είσαι διαθέσιμη/ος. Ο χώρος όπου ζεις και εργάζεσαι εκπέμπει την μοναξιά σου και την πραγματική σου ανάγκη.
Στην περίπτωση της πελατισσάς μου, η ίδια επέλεγε μη διαθέσιμους άνδρες γιατί κατά βάθος εκείνη δεν ήθελε να χάσει την ελευθερία της και ήθελε να επιβεβαιώσει το πιστεύω της ότι την απορρίπτουν. Για τον ίδιο λόγο ο ένας της βρώμαγε και ο άλλος της ξύνιζε. Αρνιόταν πεισματικά να πετάξει το δήθεν χρήσιμο παρελθόν απο την ντουλάπα της, διότι βασικά ένιωθε ασφάλεια μέσα στην γνώριμη παρέα του εαυτού της και κατά βάθος δεν ήθελε την αλλαγή.
Γι’αυτό δεν έκανε ούτε χώρο στην ντουλάπα της για τα ρούχα κάποιου άνδρα. Πως περιμένεις όμως να έρθει η αλλαγή στην ζωή σου εάν δεν πετάξεις το παλιό; Πως περιμένεις να μοιραστείς την ζωή σου με εναν σύντροφο εάν δεν του κάνεις χώρο στην ντουλάπα σου; Πως περιμένεις να βρεις θησαυρό όταν πιστεύεις ότι οι άνθρωποι είναι σκουπίδια; Όταν η γλώσσα σου η ίδια είναι αρνητική πως θα προσεγγίσεις το θετικό; Ακόμα και μετά, που ανακαινίσαμε το σπίτι της, επέμενε να έχει τους ίδιους πίνακες που βασικά ήταν καθρέφτης του μοναχικού πεισματάρικου ψυχισμού της.
Γυρίζω την πλάτη μου στους άνδρες, στην σχέση, στην συντροφιά. Η μοναξιά είναι επιλογή μου. Άλλο λοιπόν τι νομίζουμε ότι θέλουμε και άλλο τι πραγματικα θέλουμε κατά βάθος.
Όταν λοιπόν εργαζόμασταν να υλοποιήσουμε αυτά που ήθελε στην ζωή της και αυτά που ήθελε δεν γίνονταν άμεσα πραγματικότητα εκείνη νευρίαζε, έχανε την πίστη της και έλεγε: «Στο είπα, δέν έχει να κάνει με το τι ζητάμε και σε τι κάνουμε focus, αλλά στην τύχη ….και η δικιά μου είναι κακή!»
