Η ταβέρνα “Κληματαριά” ποτέ δεν πεθαίνει. Άντεξε ακμές με γειτονικό Guru, παρακμές με κόλαση στα σκαλοπάτια της και τώρα πια την ολική επαναφορά του πολιτισμού στην πλατεία Θεάτρου. Μια από της λιγοστές πια ταβέρνες της Αθήνας όπου γενιές και γενιές – ειδικά δικηγόρων όπως μου είπε η Ελένη Ψυχούλη που με πήγε- έχουν αφεθεί στο βαρελίσιο κρασί, στην ελληνικής παραδοσιακής κουζίνα και στα ακούσματα αξιόλογων μουσικών σχημάτων.
Εμείς πήγαμε για τους ΒLUEzUKI -Τάσος Γιαννούσης (μπουζούκι-τραγούδι) Εva Kesselring (τραγούδι) Παναγιώτης Αυγερινός (κιθάρα-τραγούδι) Παναγιώτης Κατσιμάνης (κιθάρα-τραγούδι) Αποστόλης Μπουρνιάς (κρουστά) Mιχάλης Δάρμας (κοντραμπασίστας)- που παίζουν από Dire Straights μέχρι ρεμπέτικα και κάνουν και live streaming, κάθε Παρασκευή.
Πως το κόψαμε για ψαγμένο με την Ελένη και χαρήκαμε και πέσαμε πάνω σε ένα κάρο λατρεμένους φίλους – είχε γενέθλια δικός τους και τύπου γαμήλιο τραπέζι. Ετσι κάπως πλάτη πλάτη τα κολλήσαμε και γίναμε ένα με το Μιχάλη Μιχαήλ της Lifo, το Χρήστο Χωμενίδη, τη Μίνα Κακανιά , το Νίκο Φωκά, το Γιώργο Μπαλτά – cosmopolites και οι 3 ! Στην παρέα τη δικιά μας ο αδελφός της Ελένης , Αλέξανδρος Ψυχούλης, ο Μάκης Γαζής, ο Γιώργος Μπαλτάς -είναι πανπαρεϊκός- και η περίφημη μακιγέζ της Ελένης – που έχει “κάνει και Λάνθιμο”- Σίσσυ Πετροπούλου. Ήρθαν ένα κάρο μεσαιωνικού τύπου φαγητά – έτσι αποκαλώ τα κότσια και όλα τα σαλτσοειδή- ήρθαν και ωραίοι χοχλιοί και ρακή και όλα αυτά ακόμα και το νερό έκαναν freeze κάπου στη μέση.
Iσως γιατί καθόμασταν στην άκρη όμως η πικρή αλήθεια είναι πως μας εγκατέλειψαν. Την τούρτα του Χρήστου Παρίδη από το γειτονικό τραπέζι τη στερεώσαμε στο μισοφαγωμένο κότσι λοιπόν για να συγκεντρωθούμε στους Bluezouki που ήταν και το focus της βραδιάς.Όταν έκαναν διάλειμμα τα τόπικς ήταν ο ντράμερ-φούρναρης και η μάχη των σεφς στο διαδίκτυο.
Εγώ ακούω μόνο την Ελένη Ψυχούλη γιατί είναι αδύνατη, άρα τρώει σωστά και την ακούω γενικά γιατί είναι και αντικειμενική και σοφή. Έχουμε διοργανώσει διάφορα projects που θα λατρέψετε. Πίσω μια παρέα ήθελε να της πάρει αυτόγραφο. Εγώ κρεμόμουνα από τα χείλη των τραγουδιστών θαυμάζοντας το πως καταφέρνουν να θυμούνται όλους αυτούς τους στίχους – μόνο το “Πάρτα Λίζα και καντα κορνίζα” μου έμεινε.
Επίσης πήγαμε ένα βήμα πιο μπροστά στην τεχνική του selfie και κάναμε πολλές πόζες ως γλετζέδες και μεθούες με παραμορφωμένα πρόσωπα που είναι so hot right now.
