Μάνα!.. Δε βρίσκεται λέξη καμία
νάχει στον ήχο της τόση αρμονία (“Μάνα”, Γεράσιμος Μαρκοράς)
Μάνα κράζει το παιδάκι, Μάνα ο νιος και Μάνα ο γέρος,
Μάνα ακούς σε κάθε μέρος, α! τι όνομα γλυκό. (“Η Μάνα”, Γεράσιμος Μαρτινέλλης)
Ποιός την κούνια μας κουνάει,
όταν είμαστε μικράκια;
Ποιός χαμογελά στο πλάι
και γλυκά μας λέει λογάκια
και τον ύπνο προσκαλεί;
Η μαμά μας η καλή!
Τα μαλλιά μας ποιός χτενίζει;
Ποιός μας καμαρώνει, αλήθεια;
Ποιός παιχνίδια μας χαρίζει;
Ποιός μας λέει τα παραμύθια
στη φωτίτσα μας σιμά;
Η γλυκιά μας η μαμά!
Κι όταν κάποτε ένα στόμα
κάτι με θυμό μας λέει,
κι όταν παρακούμε ακόμα,
ποιός πονεί και σιγοκλαίει
κι έχει πίκρα στην καρδιά;
Πάντα η μάννα μας, παιδιά! (“Η Μανούλα”, Στέλιος Σπεράντσας)