Μια συναρπαστική ιστορία «ζωντάνεψε» στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Λαμίας. Η Άννα Βαγενά επέλεξε να ανεβάσει ένα έργο που συνειδησιακά επιβάλλει να κατανοήσουμε πως είμαστε όλοι ένα, πέρα από φυλές, θρησκείες, ταμπέλες, χρώματα και έθνη. Δεν έχουν καταλαγιάσει μέσα μου όλα τα ερεθίσματα που δίνει η παράσταση κι ακόμη επεξεργάζομαι τα άπειρα μηνύματα προβληματισμού κι ανθρωπιάς που συμπυκνωμένα χώρεσαν στο χρόνο μιας θεατρικής παράστασης. Εκείνο που οπωσδήποτε αξίζει να πω είναι ότι ξέχασα πως παρακολουθώ δύο ηθοποιούς σε ρόλους. Την Άννα Βαγενά και τον Ιμπραήμ Χασάν ή μια γυναίκα κι ένα παιδί. Έβλεπα δύο ανθρώπους και τη κοινή ζωή τους. Δεν κατάλαβα πως ακριβώς συνέβη αυτό, προφανώς οφείλεται στην ανθρώπινη προσέγγιση των χαρακτήρων απ’ τη ματιά της Βαγενά για την απόδοση όσων «θίγει» στο μυθιστόρημα του ο Ρομάν Γκαρί.
Ο κόσμος παρακολουθούσε τη παράσταση με μεγάλο ενδιαφέρον και τα σώματα έγερναν στις μπροστινές θέσεις σα να βρίσκονταν σε αναμμένα κάρβουνα με κομμένη την ανάσα. Η συγκίνηση έφερε ως αποτέλεσμα πολλοί να δακρύσουν λυτρωτικά μπροστά στο μεγαλείο μιας πόρνης που αναλαμβάνει την ανατροφή διαφορετικών παιδιών. Η Μαντάμ Ρόζα είναι Εβραία και τα μεγαλώνει με τη θρησκεία και την παράδοση του καθένα χωρίς να κρίνει και να αποκλείει με διακρίσεις τις ψυχές των παιδιών και κατ’ επέκταση των ανθρώπων. Οι ήρωες φαινομενικά ανήκουν στο περιθώριο αλλά βρίσκονται στον πυρήνα της αλήθειας για τη ζωή και της προσφοράς στους άλλους. Στη φωτό μαζί με τους πρωταγωνιστές και η σκυλλιτσα Λούλου που παίζει στην παράσταση.
Υπάρχουν πολλά που αξίζουν σε αυτό το έργο κι ένα από αυτά βρίσκεται σε μια ατάκα που είπε ο Ιμπραήμ Χασάν (Μόμο) κι είναι κάπως έτσι «με αγάπη τα πράγματα αποκτούν ζωή μα και χωρίς αγάπη οι άνθρωποι μοιάζουν με πράγματα». Καλύτερα να μη προδώσω περισσότερα γιατί όποιος επιλέξει να δει τη παράσταση και δεν έχει διαβάσει το μυθιστόρημα, όπως συνέβη με μένα που ομολογώ δεν ήξερα τι θα δω, θα νιώσει πως ξετυλίγει συνεχώς το εσωτερικό μας κουβάρι. Μέσα από γεγονότα που «δείχνουν» σκληρά μα είναι ύμνος στην τρυφερότητα, στη φροντίδα, στην ανιδιοτέλεια, στη προσφορά και κυρίως στην ανθρωπιά προς κάθε πλάσμα που μοιάζει διαφορετικό από μας.